Septicflesh

Πρώτο άλμπουμ των Septicflesh μετά τη μετάβαση στη Nuclear Blast, με τη μπάντα πλέον να ανεβαίνει ένα ακόμη σκαλί σε επίπεδο παγκόσμιας προβολής και προώθησης. Με το "Modern Primitive", καλούνται να συνεχίσουν το δυνατό τους δισκογραφικό σερί που έχει μεγαλώσει το όνομά τους παγκοσμίως, με αποκορύφωμα φυσικά την εμφάνισή τους στο Μεξικό το 2020, για πρώτη φορά με συνοδεία ζωντανής ορχήστρας να τους πλαισιώνει, μια μεγαλειώδη στιγμή τόσο για τους ίδιους, όσο και για το ελληνικό metal γενικότερα.

Σε κάθε κυκλοφορία των Septicflesh βρίσκω την ευκαιρία να χαθώ στο σκοτεινό κι απόκρυφο κόσμο τους. Κάθε φορά ανυπόμονα περιμένω να δω πως θα κάνουν αυτό το κάτι διαφορετικό, που από δίσκο σε δίσκο τους βρίσκει να εξερευνούν ηχοχρώματα, ατμόσφαιρες, νέα όργανα, ακόμη και συνθετικές δομές. Έτσι λοιπόν, από τις πρώτες κιόλας νότες του "The Collector", ίσως εσφαλμένα να περίμενα κάτι ιδιαίτερα πομπώδες για ξεκίνημα. Αντιθέτως, οι ανατολίτικες μελωδίες φανερώνουν μια κινηματογραφική αίσθηση, που συνεχίζεται ακόμη κι ανάμεσα στις κραυγές του Seth. Τα κιθαριστικά leads έρχονται να πλαισιώσουν με χαρακτηριστικό ύφος τον ήχο.

To "Hierophant" ως πρώτο single του άλμπουμ (και με ένα εντυπωσιακό βίντεο) αρχίσει να σε κάνει να νιώθεις άβολα. Σαν μια απειλή που όλο σε πλησιάζει μέχρι να σε πνίξει, είναι ταυτόχρονα αξιοπρόσεκτα κινηματογραφικό. Η παρουσία του Σωτήρη στα καθαρά φωνητικά είναι πάντα ευπρόσδεκτη, και δείχνει πως αυτή τη φορά έχει και μεγαλύτερο ρόλο στο ηχητικό σύνολο, κάτι που φαίνεται και στο "Self Eater", μια απο τις πιο πομπώδεις στιγμές του δίσκου.

Από την αρχή ξεχώρισα το "Neuromancer", με το γκρουβάτο riff αλλά και τη συνολική του μελωδικότητα. Η πιο έντονη πλευρά των Septicflesh αναδεικνύεται στο "Coming Storm", με τις πολλές εναλλαγές, τον απειλητικό ήχο αλλά και την καθαρτική κορύφωση στο τέλος.

Αν μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει ένα κομμάτι ως χιτάκι, αυτό είναι το "A Desert Throne", το οποίο μοιάζει να μπολιάζει τους "παλιούς" Septicflesh στο σύγχρονο πλαίσιο της υπόστασής τους. Οι κιθάρες έρχονται πιο μπροστά μαζί με τα ορχηστρικά μέρη, έχοντας εξίσου πρωταγωνιστικό ρόλο.

Στο "Modern Primitives", εξερευνείται η πιο θεατρική πτυχή της μπάντας. Με διακυμάνσεις στις ταχύτητες και ξανά τις μελωδικές γραμμές να μοιράζονται μεταξύ ορχήστρας και κιθάρας αλλά και το ακουστικό κλείσιμο που αφήνει μια μελαγχολική νότα, αποτελεί επίσης ένα από τα δυνατά χαρτιά αυτής της δουλειάς.

Η μόνη πιο αδύναμη σύνθεση συναντάται στο "Psychohistory", το οποίο χωρίς να είναι κακό, ακούγεται περισσότερο σαν b-side, χωρίς να έχει στοιχεία που θα το κάνουν να ξεχωρίσει. Αντιθέτως, το "A Dreadful Muse" έρχεται να κλείσει το δίσκο φέρνοντας μια ποικιλία που περικλείει όλα όσα φτιάχνουν τον ήχο των Septicflesh.

Σε επίπεδο ήχου, γι’ ακόμη μια φορά ο Jens Bogren έχει κάνει εξαιρετική δουλειά, ενώ και ο Krimh στα τύμπανα ακούγεται ακόμη πιο δεμένος κι ελεύθερος να βγάλει το χαρακτήρα του, δείχνοντας πως έχει ενσωματωθεί πλήρως στην μπάντα.

Στην ενδέκατη πλέον δουλειά τους, οι Septicflesh δε δείχνουν σημάδια κόπωσης. Αντιθέτως, εξελίσσονται διαρκώς, και παρουσιάζουν μια άρτια δουλειά με το "Modern Primitive". Αδιαμφισβήτητα, αποτελούν μια αυτόφωτη οντότητα, ηγετική στα πλαίσια του συμφωνικού, ακραίου ήχου.