Septicflesh @ Ηρώδειο, 28/09/24
O Προμηθέας επέστρεψε σπίτι του, σε μια ιστορική βραδιά για το ελληνικό metal
Πριν δυο χρόνια, όταν μιλούσαμε με τον Χρήστο Αντωνίου για το "Modern Primitive", λέγαμε τότε για τη συναυλία της μπάντας στο Μεξικό, με συνοδεία ορχήστρας, και πόσο δύσκολο και μακρινό έμοιαζε να επαναληφθεί το εγχείρημα στη χώρα μας. Κι όμως, η ιστορία έρχεται να διαψεύσει τις προσδοκίες. Με την ανακοίνωση της εμφάνισης των Septicflesh με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, στο Ηρώδειο, το μόνο σίγουρο ήταν ότι θα μιλούσαμε για μια ιστορική στιγμή για το metal στη χώρα μας. Όπερ και εγένετο, με το sold out να έρχεται τέσσερις μόλις μέρες μετά την ανακοίνωση.
Όσοι έχουν παρευρεθεί στο Ηρώδειο, γνωρίζουν τη μαγεία και τον ηλεκτρισμό του χώρου. Η ορχήστρα έλαβε θέση, όπως και το χορωδιακό σύνολο Libro Coro, και οι πρώτες ανατριχιαστικές νότες του “The Vampire Of Nazareth” έδωσαν το έναυσμα στους Septicflesh να ξεσηκώσουν το κοινό, που με ιαχές μοιραζόταν την ενέργειά του. Με άψογο ήχο, αυτό που βλέπαμε και ακούγαμε ήταν πραγματικά συγκλονιστικό.
Συνέχεια με το “Neuromancer”, το οποίο ακουγόταν ακόμη πιο επικό από τη στουντιακή του έκδοση, με τον επιβλητικό Σωτήρη Βαγενά να τραβάει τα βλέμματα. Η συγκίνηση του Seth ήταν εμφανής στα πρώτα κομμάτια, ενώ πολλές φορές γύριζε χαμογελώντας και ευχαριστώντας τον Koen Schoots, διευθυντη της ορχηστρας, δειχνοντας κι ο ιδιος να μην μπορει να πιστεψει αυτο που διαδραματιζοταν επι σκηνης. Μια ιστορικη βραδια οπως ανεφερε ο Seth, φερνοντας σε εναν απο τους πιο εμβληματικους χωρους της πρωτευουσας το metal, με τη συμβολη μαλιστα της κρατικης ορχηστρας Αθηνων.
Προφανως και το set βασιστηκε αποκλειστικα στην μετα-Communion εποχη, οπως ηταν και αναμενόμενο. “Pyramid God” από τις πιο metal στιγμές της βραδιάς, ακόμη κι αν δεν είχε moshpit. Χέρια σηκωμένα, φωνές από τον κόσμο, και η σύμπραξη όλων έδενε κομμάτι με το κομμάτι. Εξαιρετικό το “Portrait Of A Headless Man”, όπου η χορωδία έφερε έναν μεγαλειώδη τόνο στο αποτέλεσμα, ενώ το αρμένικο duduk πάντρεψε σε λίγα δευτερόλεπτα πολιτισμούς και μουσική ιστορία.
“Πως θα γίνει να παίξετε metal στο Ηρώδειο” - αυτή ήταν η σκέψη που υπήρχε στο μυαλό όλων κατά τον Seth. “Δεν μπορούμε να κάνουμε αυτά που κάνουμε συνήθως”, αναφερόμενος σαφώς σε moshpits, wall of death και λοιπά συνήθη στα live τους. Ευχαρίστησε τον κόσμο που έχει σεβαστεί το χώρο, ενώ ήταν εμφανής και η συστολή του ίδιου σε σχέση με άλλες συναυλίες. Ίσως ήταν το δέος, ίσως και ο σεβασμός προς την ορχήστρα που ήταν όχι απλά συμπληρωματική, αλλά πρωταγωνιστική. Το live ντεμπούτο του “πιο δύσκολου κομματιού από το Modern Primitive” - “Coming storm”, σκοτεινό και δύστροπο αλλά εξίσου εντυπωσιακό.
Ενα ορχηστρικό διάλειμμα, με την καλεσμένη αοιδό να μας χαρίζει μερικές σπαρακτικές στιγμές. Τα “Martyr” και “A Desert Throne” που ακολούθησαν, έδειξαν την εξέλιξη του ήχου της μπάντας, με τα συμφωνικά μέρη να απογειώνονται σε ένα άλλο, υπερβατικό επίπεδο. Έχοντας την τύχη να καθόμαστε σχετικά κοντά στους μουσικούς, είχε ενδιαφέρον να βλέπει κανείς άτομα να κάνουν headbanging ανάμεσα στα μέρη τους (ιδιαίτερα μέλη του συνόλου των πνευστών).
Επιστροφή στα κατα-Seth “παλιά” κομμάτια, με το “A Great Mass Of Death” να είναι ισοπεδωτικό. Σκέτη ανατριχίλα. Πολυαναμενόμενη στιγμή το “Prometheus” , που όπως ανέφερε και ο Seth, ο Προμηθέας επέστρεψε εκεί που ανήκει. Το ογκώδες “Communion” με δυσκολία μας κράτησε στις θέσεις μας, πριν το ορχηστρικό ιντερλούδιο φέρει το απειλητικό “Hierophant”. Το κλείσιμο του βασικού σετ ήρθε με ένα ευχαριστήριο προς όλους, τη διοργάνωση που πήρε το ρίσκο και προσπάθησε να κάνει πραγματικότητα αυτό το τολμηρό εγχείρημα. Η ορχήστρα αποθεώθηκε (ξανά) από τον κόσμο, με ένα standing ovation που αντηχούσε σε όλη την Ακρόπολη. “Persepolis”, πιο συγκλονιστικό από ποτέ, μας ταξίδεψε και μας συγκίνησε.
Αφού οι επευφημίες του κόσμου δε σταματούσαν, το πρώτο encore ήρθε με το “Anubis”, όπου η μελωδία τραγουδήθηκε από όλο το κοινό και λειτούργησε σαν μέλος της ορχήστρας σε όλο το κομμάτι. Το δεύτερο encore ξεκίνησε με ένα ακόμη ορχηστρικό κομμάτι, πριν κλείσει με το επικό “Dark Art” που μας συνεπήρε. Το χειροκρότημα του κόσμου δε σταμάτησε στιγμή, ενώ και η ίδια η μπάντα φάνηκε να μη θέλει να κατέβει από τη σκηνή, ζώντας το κάθε λεπτό, ενώ ο Krimh που ήταν πίσω απο τα plexiglass και τα τύμπανά του, έσπευσε να κάνει χειραψία με όσα μέλη της ορχήστρας μπορούσε, ευχαριστώντας τους προσωπικά.
Μια πραγματικά ιστορική στιγμή για όλους όσους βρεθήκαμε εκεί, αλλά και για το metal στη χώρα μας γενικότερα. Μια καλλιτεχνική πτυχή που είχε μείνει ανεξερεύνητη σε αυτό τον ιερό χώρο, βρήκε επιτέλους τη θέση και την αναγνώριση που της αξίζει. Μετά από κόπους χρόνων, αυτό που οι Septicflesh μας παρουσίασαν υπερβαίνει κατά πολύ τα όρια μιας metal μπάντας, και είναι ένα επίτευγμα που μας συνεπήρε, αλλά και άνοιξε την πόρτα για τον ακραίο ήχο στην ευρύτερη πολιτιστική πραγματικότητα της χώρας. Ο Προμηθέας επέστρεψε σπίτι του.
Φωτοραφίες: Μιχάλης Κουρής
The Vampire from Nazareth
Neuromancer
Pyramid God
Portrait of a Headless Man
Coming Storm (συναυλιακό ντεμπούτο)
Martyr
A Desert Throne
A Great Mass of Death
Dogma of Prometheus Orchestral
Prometheus
Communion
Hierophant
Persepolis
Εncore:
Anubis
Dark Art