Rise Against

Πάνε δεκαπέντε χρόνια από τότε που οι Rise Against γίνονταν από τύπο και κοινό η μεγάλη ελπίδα για το μέλλον του πανκ. Η ταμπέλα του «επόμενου τάδε» ποτέ δεν έβγαλε κάπου. Τα υπόγεια, όντας κατά κανόνα συνειδητοποιημένα, το ξέρουν καλά. Το mainstream από την άλλη είναι διαφορετικό θηρίο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι συγκυρίες ήταν κάτι παραπάνω από βολικές· το "American Idiot" με τον τρόπο του έβαζε πρώτο τραπέζι πίστα το τόσο-απλό-στην-παραξενιά-του ιδίωμα, ενώ ταυτόχρονα έφερνε μια ολόκληρη γενιά σε αυτό.

Κάποιοι σκληροπυρηνικοί σπεύσουν να διαφωνήσουν, αλλά ο ο Tim McIlrath και η παρέα του άξιζαν με το παραπάνω την προβολή. Ολόκληρη η προσέγγισή τους μπορεί να πατούσε ξεκάθαρα σε καθιερωμένες αρχές, ωστόσο η φρεσκάδα που έβγαζαν δε σηκώνει αμφισβητήσεις. Από τα πρώιμα "The Unraveling" και "Revolutions Per Minute" στο άνοιγμα του "Siren Song Of The Counter Culture" κι από εκεί στις γεμάτες μελωδία εκρήξεις των τριών δίσκων που ακολούθησαν (και το "Endgame" μέσα, ναι) το σερί δεν είχε υποψία πραγματικής ήττας.

Η σημαντική λεπτομέρεια σε αυτό το σημείο βρίσκεται στο ότι από τότε έχει μεσολαβήσει μία γεμάτη δεκαετία. Ανάμεσα στη σταδιακή στροφή προς ένα πιο γυαλισμένο ύφος και την άρνησή τους να βγουν από την ζώνη ασφαλείας τους, τα αποτελέσματα σταδιακά φανέρωναν αδυναμίες. Οι στιγμές ήταν εκεί, τα σύνολα του "Wolves" και του προκατόχου του ωστόσο έμοιαζαν αδύνατον να πλησιάσουν το λαμπρό παρελθόν. Ίσως αυτός να ήταν ο λόγος που στο άκουσμα του "Broken Dreams, Inc." το περασμένο φθινόπωρο ο ενθουσιασμός ήταν κάπως μετρημένος.

Παρά τα ερωτηματικά, το ισορροπημένο στήσιμο από μόνο του ήταν αρκετό για να αναπτερώσει τις ελπίδες. Ο δίσκος #9 έρχεται σαν επιβεβαίωση. Τα τούπα-τούπα, οι μπασογραμμές, τα κοψίματα στις κιθάρες, η ειλικρίνεια στους στίχους, όλα είναι παρόντα. Δεν χρειάζονται παρά τα πρώτα μέτρα του "The Numbers" για να αρχίσουν οι φωνές. Το "Sudden Urge" δεν αφήνει το πόδι από το γκάζι. Το "Talking To Ourselves" μοιάζει βγαλμένο από το 2008. Οι ακουστικές του "Forfeit" και τα χτυπήματα του "Monarch" φτιάχνουν μια τέλεια αντίθεση στην αλλαγή των πλευρών.

Το "Nowhere Generation" είναι ο καλύτερος Rise Against δίσκος των τελευταίων πολλών χρόνων. Όποιος έχει την απαίτηση ή την ελπίδα από το κουαρτέτο να επιστρέψει στις κραυγές και το τρελαμένο νεύρο που είχαν όταν ήταν είκοσι, μάλλον ζει σε μια πολύ παράξενη πραγματικότητα. Όποιος περιμένει ότι το ευρύ κοινό θα γυρίσει ξανά προς το μέρος τους, παρομοίως. Πέρα από ανούσια και απίθανα σενάρια, οι αλήθειες και τα τραγούδια που υπάρχουν εδώ μέσα, πακέτο με την εμφάνιση στο SOS Fest, φτάνουν για να θυμίσουν την ουσία πίσω από hype.