Red Fang

Ποιος τους θυμάται σε μια συναυλία, καλοκαίρι, με Ocean και Intronaut στην υπόγα του An… Λίγοι ήμασταν βέβαια. Μας είχαν κάνει ας πούμε εντύπωση. Γιατί έμοιαζαν σαν μια ένωση (στοιχείων) Mastodon και Queens Of The Stone Age. Ότι πρέπει δηλαδή για την εποχή για το ελληνικό κοινό που (ακόμα και σήμερα) εξυμνεί και λατρεύει και τους δυο.

Ήταν και παραμένει μια τίμια μπάντα που από λάθος χειρισμούς και marketing έμεινε στην σκιά των παραπάνω (μπορεί και των Kylesa τότε) και κακώς διατήρησε μια stoner ιδέα/μάσκα, που πραγματικά (πέρα από ένα hype) δεν υποστηρίζει πραγματικά. Τους έφαγαν τα desert fest...

Η φετινή κυκλοφορία με demos, b-sides και παλιότερα κομμάτια ακούγεται περισσότερο Melvins με όλες τις απαραίτητες σκόνες, από οτιδήποτε άλλο. Εγώ ακούω πιο πολύ ένα hard rock που μυρίζει παλιομοδίτικο grunge, παρά stoner metal (ή sludge). Ο ήχος του "Deep Cuts" είναι πιο τραχύς, πιο ωμός, με έναν τρόπο που θυμίζει περισσότερο το grunge των ‘90s, παρά το γυαλισμένο και επαναλαμβανόμενο stoner που έχει κουράσει εδώ και καιρό. Εδώ και χρόνια. Εδώ και δεκαετίες! Δεν είναι ότι οι Red Fang απομακρύνονται πλήρως από τις ρίζες τους φυσικά αφού μιλάμε για κομμάτια από τις ρίζες τους! Εδώ είναι οι βαριές κιθάρες, τα βρώμικα riffs και η γνωστή, ελαφρώς ειρωνική τους διάθεση, απλά και αλλά, πλέον φαίνεται πως είχαν και κάπου αλλού να αντλήσουν έμπνευση. Οι κιθάρες είναι παραμορφωμένες αλλά όχι σε ένα υπερβολικά βαρύ sludge πλαίσιο, είναι πιο αλήτικες, πιο γκαραζάτες, σε σημεία πιο γκαζάτες. Και οι φωνές; Εκεί να δεις Melvins και κακό!!

Λοιπόν το "Deep Cuts" δεν είναι ακριβώς ένας νέος στούντιο δίσκος, αλλά μια συλλογή που γιορτάζει τα 20 χρόνια παρουσίας των Red Fang στον χώρο της heavy rock σκηνής. Αποτελεί μια αναδρομή στις καλύτερες στιγμές τους, με τραγούδια που δεν είχαν συμπεριληφθεί σε άλμπουμ, singles, καθώς και άλλες σπάνιες ηχογραφήσεις. Επομένως, το υλικό που περιλαμβάνει ο δίσκος είναι στην ουσία ένα είδος καλειδοσκοπίου που αναδεικνύει τις ποικιλόμορφες φάσεις της μπάντας, με ήχους που κυμαίνονται από το χαρακτηριστικό τους stoner metal έως τον πιο ωμό και grunge ήχο που ακούμε περισσότερο σε αυτήν τη συλλογή.

Τα φωνητικά έχουν μια πιο ειλικρινή προσέγγιση που δεν προσπαθεί να ακουστεί επιτηδευμένα ατμοσφαιρική, ή μαστουρωτική ή μονολιθική (μόνο). Αυτό, σε συνδυασμό με την πιο απροσδόκητη και δυναμική παραγωγή, κάνει τον δίσκο να ξεφεύγει από τις safe ας πούμε φόρμες στις οποίες οι Red Fang είχαν αρχίσει να εγκλωβίζονται. Έκρυβαν καλά κομμάτια οι μπαγάσηδες!

Μπορεί οπότε το "Deep Cuts" να μην προσφέρει μια καίνουργια μουσική πορεία για τους Red Fang, αλλά σίγουρα καταφέρνει να μας δώσει μια φρέσκια ματιά στο παρελθόν τους, με μια πιο ώριμη και ειλικρινή προσέγγιση. Όπως και να 'χει, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι αυτή η συλλογή δείχνει μια μπάντα που έχει καταφέρει να επιβιώσει και να εξελιχθεί μέσα στον χρόνο, διατηρώντας τις ρίζες της, ενώ πειραματίζεται με νέες ιδέες και επιρροές. Το άλμπουμ αυτό είναι ενδεχομένως λιγότερο επαναστατικό σε σχέση με μια νέα κυκλοφορία, αλλά φέρει την υπογραφή των Red Fang με έναν τρόπο που τους διατηρεί σε ενδιαφέροντα μονοπάτια.

Η απορία αν αυτό το άλμπουμ θα τους ανεβάσει εμπορικά ή όχι, παραμένει ανοιχτή. Κι αυτό γιατί, παρόλο που η μουσική τους είναι πιο ώριμη και φυσική, το κάτι ανάμεσα που τους ακολουθεί από τα πρώτα τους βήματα δεν φεύγει. Είναι αυτή η αίσθηση του ότι πάντα βρίσκονται κάπου μεταξύ, ειδών, συγκροτημάτων και σκηνών. Αυτό τους καθιστά ενδιαφέροντες αλλά και κάπως παγιδευμένους σε έναν ήχο που, όσο κι αν προσπαθούν να τον ανανεώσουν, πάντα θα θυμίζει κάτι που έχουμε ξανακούσει.

Bandcamp