Pyramaze

Ορίστε μια μπάντα που μπορείς να βασιστείς πάνω της. Από το 2004 και το ντεμπούτο τους ("Melancholy Beast") μέχρι και το προηγούμενο τους "Contingent" του 2017, οι Δανοί σταθερά και με συνέπεια παράγουν μικρά διαμαντάκια πάντα στα όρια του power και του progressive και πάντα με στόχο να εντυπωσιάσουν. Φιλόδοξοι, επικοί και με ένα αστείρευτο πάθος και ενέργεια που σου βγαίνει με κάθε τραγούδι τους.

Έτσι και τώρα με το έκτο "Epitaph" στο οποίο μας υπόσχονται μελωδικότητα και accessibility και όντως το πετυχαίνουν στον υπέρτατο βαθμό. Πιστοί στις αρχές τους και τη κινητήρια μουσική δύναμη τους, με σταθερό πλέον lineup δεν αποκλίνουν από τη πορεία τους αλλά συνειδητά ακολουθούν πιό μελωδικά και εμπορικά μονοπάτια δίνοντας μας τραγούδια που ακούγονται υπερβολικα καλογυαλισμένα, ραφινάτα, πομπώδη, χαρούμενα και ραδιοφωνικά.

Το "Stroke Of Magic" έχει όλα τα παραπάνω στοιχεία με την ήρεμη εισαγωγή και το φανφαρώδες ρεφρέν με την υπέροχη φωνή του Terje Harøy το οποίο αποσκοπεί να σου καρφωθεί στο μυαλό ακολουθούμενο από ένα όμορφο κιθαριστικό σόλο, φόρμουλα που την ακολουθούν σε όλα τα κομμάτια του 60-λεπτου άλμπουμ. Τα πλήκτρα του Jonah Weingarten είναι πανταχού παρόν και χρωματίζουν το άλμπουμ ενίοτε δίνοντας μια πιο power αισθητική όπως στο -με τον power μάλιστα τίτλο-: "Knights In Shining Armour" το οποίο και αυτό έχει αυτό το ρεφραίν που δεν λέει να ξεκολλήσει από το μυαλό σου μετά από μόλις μια ακρόαση. Υπέροχο το "Birds Of Prey" σε μια Alter Bridge στιγμή για τους Pyramaze με αυτό το slow build που οδηγεί στο chorus πάνω σε μια πλατφόρμα από τις όμορφες κιθαριστικές μελωδίες του Toke Skjønnemand.

Δυστυχώς στην αναζήτηση αυτής της «εμπορικότητας» θα υπάρξουν και θύματα. Πολλά κομμάτια ακούγονται τόσο προβλέψιμα και χωρίς ενδιαφέρον, fillers είναι η λέξη που ψάχνω αν και δεν μου αρέσει ("Your Last Call", "Particle", "Indestructable"). Στο "Transcendence" σώζεται αρκετά η κατάσταση με την παρέμβαση της Brittney Slayes (Unleash The Archers) και τα διπλά φωνητικά ενώ φαίνεται ότι το καλύτερο το έσωζαν για το φινάλε. "Final Hour" με ένα υπερ-επικό chorus για συναυλιακές ανατριχίλες, μελωδιες και ριφ από το πάνω-πάνω ράφι στο "World Foregone" με το downpicking να προκαλεί ένα αναπόφευκτο headbanging σε ιδανική ισορροπία με τη θεατρική ατμόσφαιρα. Και τελικό φινάλε με τις φωνές των ‘πρώην’ Lance King και Matt Barlow σε ένα απρόσμενα -και ίσως αχρείαστα;- μεγάλο (12 λεπτά) κομμάτι. Αλλά οι τρεις φωνές δίνουν το κατιτίς τους και είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον.

Συνολικά δεν μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα οχι επειδή δεν είναι καλό άλμπουμ. Μια χαρά είναι με κομματάρες, τέλεια παραγωγή, κομμάτια που σου μένουν στο μυαλό και θα τα τραγουδάς για καιρό. Αλλά το υπερβολικά γυαλιστερό περιτύλιγμα και ομοιογένεια του αποτελέσματος κάπως τείνουν προς τη αναπόφευκτη μετριότητα μιας ποπ αισθητικής.