Protean Shield

Το τί λαμβάνει χώρα φέτος στον ευρύτερο επικό χώρο, το λες καθ’ υπερβολή και ως παλιγγενεσία. Με την έννοια της ανάπτυξης ενός μουσικού οργανισμού / είδους και της εξέλιξής του: Smoulder, Blazon Rite, Megaton Sword, Gatekeeper μερικά παραδείγματα που πληθαίνουν με το που μπει στην κουβέντα ο τοπικός παράγοντας: Sacred Outcry, War Dance, Triumpher, Darklon. Χαμούλης εν ολίγοις, ο οποίος επιτείνεται με ένα ντεμπούτο, τοπικής φύσεως και αυτό.

Οι εποχές που το ελληνικό metal, και δη το heavy, αναγνωριζόταν ως cult και γραφικό, έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί (και όχι ανεπιστριπτίζ όπως ανέφερε ένας φίλος). Το κεφάλι έχει σκύψει, η δουλειά φαίνεται και πορεύεται αντάμα με τη συνειδητοποίηση πως εν μέσω υπερπληροφορίας και υπερκυκλοφορίας, η ποιότητα αποτελεί μονόδρομο. Αυτήν επέλεξαν οι Αθηναίοι να στέκεται δίπλα στο όνομά τους και για αυτήν δούλευαν επί τέσσερα χρόνια.

Γίνονται άμεσα ξεκάθαροι ως προς το είδος που τιμούν, τόσο με το όνομά τους, όσο και με το εξώφυλλο και το λογότυπό τους (παρόμοιας αισθητικής με τους Black Sword Thunder Attack): επικό heavy metal. Οι παρέες δύνανται να φτιάχνουν ιστορίες ωραίες, ακόμα κι αν η τύχη μπαίνει στο διάβα τους. Ή η κ@λοφαρδία όπως οι ίδιοι αναφέρουν. Τούτα τα δύο χρειάστηκαν ώστε να πάρει την τελική της μορφή η μπάντα και να αποδώσει πειστικό επικό metal. Αποκρυπτογραφώντας το όνομά τους, στεκόμαστε στο πρώτο συνθετικό. Θα το συναντήσουμε καθώς οι συνθέσεις ξεδιπλώνονται.

Ο Πρωτέας, πέρα από θαλάσσια θεότητα, έφερε τα χαρακτηριστικά της μεταμόρφωσης, των αλλαγών. Πολύπλοκος και ευέλικτος, σαν το μουσικό αποτύπωμα που αφήνουν οι Αθηναίοι. Καθώς το γούστο οριοθετεί σε τεράστιο βαθμό τα πεπραγμένα του δημιουργού, έτσι και εδώ διαφαίνεται η προτίμηση σε δομές πέραν του κλασικού κουπλέ - ρεφρέν και πάλι από την αρχή. Όπως το δίδαξαν οι Slough Feg ένα πράμα. Η αμεσότητα δεν απουσιάζει πάντως και συναντάται περίπου στο πρώτο μισό του δίσκου. Λες και το πρελούδιο του "Lament" να κόβει τον δίσκο στα δύο.

Από Moorcock (x2) έως την ιαπωνική ιστορία και από τα βασανιστήρια της περίφημης Ισπανικής Ιεράς Εξέτασης έως τα αλά Running Wild ταξίδια σε ωκεανούς, το πόρισμα δεν αλλάζει: η μπάντα επιτυγχάνει σε κάθε της μορφή, ούσα ισότιμη, καθώς ουδείς δεν υπερβαίνει το σύνολο, υπηρετώντας το moto των Σωματοφυλάκων. Σε πιο προσωπικές εκτιμήσεις, τους ευχαριστώ που πλέον όταν θα ακούω τις λέξεις 47 Ronin, θα συνδέομαι με τη δική τους σύνθεση και όχι με κάτι που θα ήθελε να ήταν ταινία αξιώσεων.

Η έτερη όψη του επικού ήχου, η περισσότερο περιπετειώδης αλλά όχι λιγότερο αιματηρή, εκπροσωπείται επάξια με τούτο το εγχώριο ντεμπούτο, το οποίο ταυτόχρονα ισχυροποιεί την ελληνική δυναμική στον συγκεκριμένο χώρο με λυρικό τρόπο και εμπλουτίζει μια ήδη χορταστική χρονιά.

Bandcamp