Primal Fear

Όντας στο κουρμπέτι της μουσικής αρθρογραφίας για αρκετό καιρό πλέον, κάποια πράγματα έχουν αρχίσει να έχουν μια μόνιμη περιοδικότητα σε ό,τι τα αφορά. Ένα από αυτά είναι το εκάστοτε νέο άλμπουμ των Primal Fear, το οποίο εμφανίζεται σταθερά κάθε δυο-τρία χρόνια και μου προκαλεί τα ίδια ανάμεικτα συναισθήματα για την ύπαρξη του.

Το θέμα δεν βρίσκεται στο γεγονός ότι οι ικανότατοι Γερμανοί power metallers συνεχίζουν και δισκογραφούν συχνά - πυκνά, ούτε, προφανώς, στην ολοένα αυξανόμενη τάση τους να αναζητούν όλο και πιο κοινότυπους τίτλους για τα άλμπουμ τους, αλλά στο ότι παραείναι συνεπείς και σταθεροί στο τι προσφέρουν.

Είναι ξεκάθαρο, πλέον, πως η μπάντα έχει κατασταλάξει χρόνια στο ύφος της, το έχει τελειοποιήσει και από εκεί και πέρα ακολουθεί απαρέγκλιτα τη συγκεκριμένη δημιουργική μανιέρα της για να παραγάγει δυνατά heavy/power κομμάτια, πάντοτε με την επιρροή των Judas Priest παρούσα.

Ο Ralf Scheepers συνεχίζει να είναι υπερβατικός ερμηνευτικά, με όπλο τις καίριες και σφιχτοδεμένες του τσιρίδες, τα εκτελεστικά και τεχνικά χαρακτηριστικά που αφορούν τα κομμάτια δεν επιδέχονται συζήτησης, ενώ σταθερά θα υπάρξουν και αυτές οι μεμονωμένες στιγμές/συνθέσεις που θα μείνουν αξιομνημόνευτες, διεκδικώντας τη θέση τους στα must listen της δισκογραφίας τους.

Παρόλα αυτά, η αίσθηση ότι ακούω το ίδιο άλμπουμ σε παραλλαγές από καιρό σε καιρό - και, αναπόφευκτα, επαναλαμβάνω μια παρουσίαση που δεν διαφέρει ουσιαστικά από την αμέσως προηγούμενη της για την ίδια μπάντα - δεν λέει να φύγει. Ναι, για όσο παίζει, το "Code Red" σε κρατάει όμορφα απασχολημένο, στέκεται άνω του μέσου όρου του ιδιώματος του και, πραγματικά, αυτό που προσφέρει, το προσφέρει ιδανικά. Ίσως, βέβαια, με μια προκαθορισμένη δημιουργική κατεύθυνση, με ελάχιστα έως καθόλου συνθετικά ρίσκα και σε έναν αυτόματο πιλότο που δεν πέφτει ποτέ κάτω από ένα επίπεδο - αλλά που, συγχρόνως, δεν το υπερβαίνει παρά σπάνια πλέον.

Σαφώς, το ίδιο το ιδίωμα και οι απαιτήσεις του έχουν συνήθως συγκεκριμένα περιθώρια δημιουργικών ελιγμών, αλλά στο κομμάτι που αφορά την προσπάθεια, την έμπνευση και την παρουσίαση ενός δίσκου που θα μπορέσει να μην αποτελέσει απλώς μια ποσοτική προσθήκη στο δισκογραφικό τους κατάλογο, οι Primal Fear έχουν καιρό που μας προβληματίζουν. Γιατί κατανοητό πως το know-how και η συνέπεια φέρνουν το φαγητό στο τραπέζι ενός επαγγελματία μουσικού, αλλά, μιας και μιλάμε ακόμη για τέχνη, η εξερεύνηση των δημιουργικών ορίων, η ανανέωση και η αποφυγή του καλλιτεχνικού εφησυχασμού, πάντοτε εκτιμώνται λίγο περισσότερο από τον ακροατή - έστω κι ετεροχρονισμένα.