Pridelands

Light Bends

Resist Records (2022)
Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 19/01/2022
Δυνατό ντεμπούτο από τη metalcore/prog-μάνα Αυστραλία
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η Αυστραλία είναι πολύ στην επικαιρότητα τελευταία για διάφορους λόγους αλλά εμείς θα επικεντρωθούμε σε ένα χαρακτηριστικό της χώρας που τελευταία ειδικά μας κάνει πολύ εντύπωση -στα μουσικά πλαίσια που κινούμαστε φυσικά- και αυτό δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι πλέον έχει αναδειχθεί σε ανερχόμενη δύναμη στο χώρο του modern, progressive και metalcore με όλα τα διαφορετικά παρακλάδια και υποδιαιρέσεις. Μια ακόμα μπάντα που αδράττει την ευκαιρία να ανέβει στο άρμα της μουσικής παλιγγενεσίας που έρχεται από την Ωκεανία είναι και οι Pridelands με το ντεμπούτο τους "Light Bends".

Από το 2015 άρχισαν δειλά-δειλά να μας δείχνουν δείγματα της δουλειάς τους αλλά το prog metalcore τους έλαβε την εμπορική του οντότητα τώρα και θέλουν με πάθος και όρεξη να κερδίσουν τις καρδιές μας όπως είναι και το εναρκτήριο "I Reach Into Your Heart". Μελωδικοί, έξυπνα και καλογραμμένα κομμάτια που κεντρίζουν άμεσα το ενδιαφέρον. Διπλά φωνητικά, με τα μελαγχολικά καθαρά από τον Joshua Cory και τα καθαρτικά screams από τον Mason Bunt, με τους δύο να μοιράζουν ιδανικά το χρόνο στο groovy single "The Walls". Οι Pridelands έχουν φιλοδοξίες και φτιάχνουν κομμάτια που είναι για live όπως το "Parted Time". Ξεσηκωτικό chorus και δυνατά riffs σε γρήγορους ρυθμούς. Να πούμε και για την εξαιρετική παραγωγή του George Lever. Ο ήχος είναι όπως ακριβώς πρέπει, βαριές κιθάρες, ευκρίνεια και βάθος στη παραγωγή και πολύ ατμόσφαιρα. Το "The Lake Of Twisted Limbs" είναι παράδειγμα ατμοσφαιρικότητας με την όμορφη φωνή του Cory να κερδίζει τις εντυπώσεις. Τη σκυτάλη θα αναλάβει ο Bunt στο metalcore "Heavy Tongue" που όχι μόνο καταφέρνει να μην ακούγεται generic όπως τόσα άλλα στο είδος αλλά είναι πολύ έντονο με Morello licks και τσαχπινιές. Οι έντονες στιγμές του album αντιπαρατίθενται με τη διάχυτη μελαγχολία που είναι το φόντο πάνω στο οποίο χρωματίζουν μουσικά οι Pridelands το ντεμπούτο τους. Υπάρχουν στιγμές που ίσως μπερδεύουν όπως τo "Antipathy" που η οργή και η ένταση μάλλον ακούγονται ανούσιες παρά τα δυνατά breakdowns ή το "Evergrowth" που ακούγεται περισσότερο ως filler.

Το κλείσιμο του άλμπουμ με το "The Sun Will Find Us" προσπαθεί να κλιμακώσει την ένταση και τα συναισθήματα σε μια αξιόλογη προσπάθεια, είναι όμως φανερό ότι από τη μέση και μετά το album κάπου ξεφουσκώνει. Ωστόσο έχουμε να κάνουμε με ένα εξαιρετικό ντεμπούτο από ένα συγκρότημα που σίγουρα θα μας απασχολήσει πολύ στο μέλλον και που κατάφεραν με το καλημέρα να κεντρίσουν το ενδιαφέρον μας σε ένα τόσο κορεσμένο χώρο. ‘It's a bonzer' που θα λέγανε και στη Μελβούρνη.

  • SHARE
  • TWEET