Placebo

Πόσα alternative συγκροτήματα της τελευταίας 30ετίας μπορούν να υποστηρίζουν σήμερα πως πέτυχαν όλους τους στόχους τους και αναδείχθηκαν σε τεράστια ονόματα, χωρίς να χάσουν όλα αυτά τα στοιχεία που τους έκαναν ξεχωριστούς όταν μας πρωτοσυστήθηκαν; Ελάχιστα. Και οι Placebo είναι χωρίς αμφιβολία ένα από αυτά.

Από το "Nancy Boy" στο "Pure Morning" ή στο"Special K" κι από εκεί στο "The Bitter End", στο "Song to Say Goodbye" ή στο "Battle for the Sun" και το "Exit Wounds", το συγκρότημα, ακόμη και όταν δισκογραφικά δεν κατάφερνε να ανταπεξέλθει 100% στις υψηλές έτσι κι αλλιώς προσδοκίες μας, δεν σταμάτησε ποτέ να μας χαρίζει σπουδαία κομμάτια που δικαίως, τους τοποθέτησαν ανάμεσα στα κορυφαία ονόματα της εναλλακτικής σκηνής. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου που για ένα διάστημα έμοιαζαν σαν να είναι το πιο "φρέσκο" rock συγκρότημα του πλανήτη, συνδυάζοντας τέλεια μουσική, στίχους και εικόνα και αποσπώντας διθυράμβους από τεράστια ονόματα της εναλλακτικής – και όχι μόνο- σκηνής.

Εννιά χρόνια λοιπόν μετά το "Loud Like Love", ένα άλμπουμ που με ασφάλεια σήμερα μπορούμε να πούμε πως δίχασε κοινό και κριτικούς, οι Placebo επιστρέφουν με τον όγδοο δίσκο της καριέρας τους. Και αν για τον προκάτοχό του, ο σύντροφος Γιάννης Βόλκας έγραφε πως "δεν θα εντυπωσιάσουν καθώς δεν το έχουν ανάγκη πλέον και το έχουν καταφέρει επανειλημμένα στο παρελθόν αλλά ούτε θα απογοητεύσουν, προσφέροντας στους οπαδούς τους αυτό που κανείς ζητά σε μια σταθερή, σοβαρή και ώριμη σχέση", η νέα τους δουλειά αποτελεί μια ιδανική ευκαιρία να τους ερωτευτούμε ξανά με πάθος.

Όχι πως σταματήσαμε δηλαδή ποτέ να τους αγαπάμε. Ούτε οι Placebo έχουν κανένα λόγο να μας αποδείξουν πως αξίζουν την αγάπη μας και τον σεβασμό μας. Όμως, με δεδομένο πως από τις δύο τελευταίες τους κυκλοφορίες έδειχνε να απουσιάζει αυτή η έντονη συναισθηματική φόρτιση και οι πολύπλευρες καλλιτεχνικές αναζητήσεις του παρελθόντος, δεν ήταν και λίγοι αυτοί που θεώρησαν πως ο ήχος τους έχει πλέον παγιωθεί και, δύσκολα πια, θα μας εκπλήξουν ξανά.

Και η αλήθεια είναι πως το "Never Let Me Go" δεν εκπλήσσει, με την έννοια πως δεν μας παρουσιάζει ένα διαφορετικό συγκρότημα από αυτό που ξέραμε. Αυτό που πετυχαίνουν όμως εδώ, για πρώτη φορά ως ντουέτο, οι Brian Molko και Stefan Olsdal είναι να φωτίσουν όλες αυτές τις εκδοχές τους που τους καθιστούν πραγματικά μοναδικούς και ιδιαίτερους. Εστιάζοντας στα δυνατά σημεία του παρελθόντος και αντλώντας έμπνευση από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας τους, το συγκρότημα κάνει μια δύσκολη υπέρβαση και, 26 χρόνια μετά το ντεμπούτο του, αποδεικνύει περίτρανα πως συνεχίζει να αποτελεί μια πανίσχυρη καλλιτεχνική μηχανή, ικανή να παράγει δίσκους αντάξιους του ονόματός της που κοιτάνε στα μάτια της κορυφαίες τους κυκλοφορίες.

Κομμάτια όπως το "Forever Chemicals" που ανοίγει το δίσκο, το εκπληκτικό "Surrounded By Spies", το "Chemtrails" και το "Fix Yourself" μας πάνε αρκετά χρόνια πίσω, θυμίζοντας τις εποχές του "Sleeping With Ghosts", που, λόγω του συνδυασμού rock και ηλεκτρονικών στοιχείων, νομίζω πως είναι και ο δίσκος τους που ηχητικά βρίσκεται πιο κοντά στο "Never Let Me Go". Συνολικά όμως, στο άλμπουμ υπάρχουν στοιχεία από όλη την πολύχρονη πορεία του συγκροτήματος. Τα "Hugz" και το "Twin Demons" παραπέμπουν στις παλιότερες πιο κιθαριστικές τους στιγμές, το "Try Better Next Time" και το "Sad White Reggae" θα μπορούσαν να αποτελούν χαμένα singles του "Meds", ενώ τα "Beautiful James" και "Prodigal" κινούνται στο πλαίσιο των πιο σύγχρονων κυκλοφοριών τους.

Φυσικά, από εδώ δεν λείπουν και οι πιο ήρεμες στιγμές που εκφράζονται με το "This Is What You Wanted", το "Went Missing" και το συγκλονιστικό "Happy Birthday In The Sky" που πατάει όλα τα σωστά κουμπιά προκειμένου να μας διαλύσει σε πολλαπλά επίπεδα με τον τρόπο που μόνο οι Placebo μπορούν να το κάνουν. Αλλά, πέραν του μουσικού, και στιχουργικά το "Never Let Me Go" παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς ο Molko μας διηγείται ιστορίες για ναρκωτικά φάρμακα, για την απομόνωση και για την απώλεια ενώ, παράλληλα, προσεγγίζει θέματα όπως η κλιματική αλλαγή, η σύγκρουση ιδιωτικού βίου και ηλεκτρονικών μέσων παρακολούθησης, και το Brexit. Μάλιστα, όπως αποκάλυψαν, ο δίσκος γράφτηκε κάπως ανορθόδοξα αφού πρώτα επέλεξαν το artwork και τους τίτλους, και με βάση αυτά ξεκίνησαν να γράφουν τα τραγούδια. Δεν ξέρω αν αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να δημιουργήσει κανείς μουσική, όμως είναι βέβαιο πως στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό λειτούργησε άψογα.

Συνοψίζοντας, δεν υπάρχει αμφιβολία πως το "Never Let Me Go" αποτελεί την κορυφαία κυκλοφορία του συγκροτήματος εδώ και 15 χρόνια. Πρόκειται για μια επιστροφή που τους βάζει ξανά δυναμικά στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη και αναζωπυρώνει το ενδιαφέρον μας για αυτούς. Οι Placebo δεν έχουν πει ακόμη την τελευταία τους κουβέντα και με τον όγδοο δίσκο τους αποδεικνύουν πως δεν θα την πουν στο άμεσο μέλλον. Προς το παρόν όμως, μας χάρισαν έναν εξαιρετικό δίσκο που, συνδυάζοντας νοσταλγία και φρεσκάδα, είναι βέβαιο πως θα μας συντροφεύσει για πάρα πολλές ακροάσεις.

Τους πήρε κοντά 10 χρόνια, όμως κατάφεραν να βγάλουν έναν δίσκο αντάξιο του ονόματός τους