Perfume Genius

Ελάχιστα έχω ασχοληθεί με την υπόθεση του Perfume Genius, του Michael Alden Hadreas, όμως η νέα του κυκλοφορία με πήρε τηλέφωνο νωρίτερα μέσα στη χρονιά και μου ζήτησε να συναντήσω επιτέλους την indie rock του επιφανούς μουσικού. Η μοναδική εικόνα που είχα ως τώρα για την δισκογραφία του ήταν το "Ugly Season" του 2022, ένα ρευστό και απρόβλεπτο άλμπουμ με αρκετές ηχητικές διαφοροποιήσεις απ’ όσα - διαπιστώνω τώρα - είχε κυκλοφορήσει νωρίτερα. Το "Glory" επιστρέφει πιο ροκάδικο, απλούστευμένο σε επιλογές παραγωγής, και εξωστρεφές, σε μία κίνηση που μοιάζει λίγο εξισορροπητική στην συνθετότητα του προκατόχου του.

Το "Glory" αποτελείται από έντεκα υπέροχα κομμάτια, το καθένα με την δική του ταυτότητα. Ένα λεπτό σχοινί τα δένει όλα μεταξύ τους, η ανεπιτήδευτη και φαινομενικά γυμνή ενορχήστρωση, κι η μπες-στο-ψητό προσέγγιση. Κάθε τραγούδι μπαίνει και λέει σχεδόν αμέσως αυτό που θέλει να πει, σε μουσικό και δομικό επίπεδο, κρατάει λίγο, έχει δυνατό και ξεκάθαρο ρεφραίν. Οι στίχοι δεν αποκλίνουν απ’ τα συνήθη θέματα του Hadreas, για την προσωπική του οπτική στη ζωή και τα δυσεπίλυτα θέματά της, σκέψεις γύρω απ’ το queerness, την σεξουαλικότητα και την σχέση του. Αν έχετε ήδη εντρυφήσει στη στιχουργία του, γνωρίζετε ότι δεν πρόκειται για απλή κατάθλιψη, παρά την indie μελαγχολία, αλλά υπάρχει χώρος για λίγη ειρωνεία και χιούμορ.

Διότι στο "Glory", το ύφος δεν είναι μονοθεματικό. Η εικόνα του εξωφύλλου μπορεί να προϊδεάζει για κάτι αρκετά κατατονικό και ασταθές, αλλά με μία δεύτερη ματιά μοιάζει και κάπως κωμικοτραγική, έτσι δεν είναι; Ο Perfume Genius μπορεί να εναλλάσσει κομμάτια για την αγοραφοβία, τον έρωτα, και ένα τρίο που βιντεοσκοπείται χωρίς να ιδρώσει το αυτί του, και με ελάχιστη τονική μεταστροφή.

Κι αυτό είναι κι ένα απ’ τα ζητήματα που αργά ή γρήγορα έχω με το άλμπουμ, πως όμορφες ιδέες μπλέκονται σ’ ένα αδιαφοροποίητο μείγμα. Με εξαίρεση το αγαπημένο "No Front Teeth" (με την λατρεία Aldous Harding) και την σκοτεινιά του διπλού "Capezio"/"Dion", αισθάνομαι ότι τα υπόλοιπα κομμάτια στέκονται ακριβώς κάτω απ’ τον ουδό αναγνώρισης. Δεν τους λείπει τίποτα, που να πάρει, το καθένα είναι πλήρες και υπέροχο με τον δικό του τρόπο, κι ο Hadreas κάπου κάπου τραγουδάει με τέτοιο τρέμουλο στη φωνή που σε κάνει να νιώθεις πως είναι στο δωμάτιο και σου εξομολογείται προσωπικά (φυσικά αναφέρομαι στο "In a Row" που μπορεί να σε πιάσει απροετοίμαστο σε ευάλωτες στιγμές, και να τα μπήξεις).

Τα σαράντα λεπτά που διαρκεί το "Glory" είναι όλα υπέροχα, ένα κι ένα, όμως δεν υπάρχει βεβαιότητα πως ενώνονται μεταξύ τους με κάτι άλλο πέρα απ’ την ίδια προσήλωση σε μία κοινή αισθητική και μία στατικότητα, και το γεγονός πως το πρώτο μισό και το δεύτερο μισό έχουν και μία αλλαγή ρυθμού, με το δεύτερο να είναι κάπως πιο αργόσυρτο, κάνει την όλη εμπειρία κενή από δυναμική. Είναι κρίμα, διότι αυτός ο δίσκος πιστεύω θα μπορούσε να είναι πολλά περισσότερα, είτε πηγαίνοντας μαξιμαλιστικά και σαρκώνοντας περισσότερο τις ιδέες ώστε να γίνει κάτι μεγαλύτερο, είτε μειώνοντας κι άλλο τις εξάρσεις, ώστε να γίνει ένα πιο μίνιμαλ και φορτισμένο άλμπουμ. Όπως είναι τώρα, όμως, κινείται σε μία ενδιάμεση κατάσταση, που σε φαγουρίζει το πόσο καλογραμμένο είναι, χωρίς να σε ανακουφίζει με το ξύσιμο μιας πραγματικά ξεχωριστής στιγμής.

Υ.Γ. Εκτός απ’ το ομώνυμο. Αυτό είναι ένα αριστούργημα και δεν θα το πείραζα σε καμία απ’ τις δύο εκδοχές που αναφέρω.

Bandcamp | Spotify