Parish

Μία στο τόσο εμφανίζεται ένας δίσκος που βρίσκει στόχο με τη μία. Δίχως extravaganza, μπιχλιμπίδια και λοιπά βαρίδια. Πάει και κάθεται σε αυτούς τους υποδοχείς του εγκεφάλου, οι οποίοι είναι φτιαγμένοι γι' αυτήν τη μουσική. Τους ενεργοποιεί λες και ανάβει μία λάμπα και φωτίζει τον κόσμο ολάκερο. Όπως το λαμπάκι στον εγκέφαλο του Κύρου Γρανάζη. Αυτή η σπίθα για φέτος έρχεται από το Λονδίνο με τη μορφή του τρίο των Parish. Λογοπαίγνια τύπου ό,τι πάρεις, δε γίνονται δεκτά.

Είναι συναρπαστικό ότι αναφερόμαστε σε ντεμπούτο, αν και τα πρώτα δείγματα πριν δύο χρόνια υπήρξαν τουλάχιστον ενθαρρυντικά, με τις τέσσερις συνθέσεις να αναλογούν στους καβαλάρηδες της Αποκάλυψης. Με το αριστερό χέρι του Δασκάλου να ορίζει ρυθμούς και μελωδίες. Το ίδιο κάνει και τώρα, η αρχή των πάντων, η πεμπτουσία του βάρους στο metal. Θυμηθείτε τον Bon Scott να κηρύττει εκ του άμβωνος στο "Let There Be Rock". Το κήρυγμά του, εξίσου ηχηρό, μεταδίδεται μέσω της αγγλικής τριάδας, μόνο που περιλαμβάνει μάγισσες, πυρά, δαιμόνια, μπύρες, folklore αφηγήσεις, μια αλλόκοτη κατήχηση περί των περιδιαβαίνοντων στη Γη και τη Lucinda αντί της Rosie.

Συντελείται μια εισβολή εκ Σουηδίας, ως απότοκη των έργων του Δασκάλου, με Witchcraft και ΣΙΑ και καλωσορίζεται δεόντως. Οι μελωδίες διαδέχονται η μία την άλλη και ο όρος proto metal είναι ο πλησιέστερος που μπορεί να βρει ένας «ταμπελάκιας». Η κοινότητα μπορεί να μην αριθμεί πολλούς ακολούθους ακόμα, ζυγώνει πάντως τους 666 και δε θα σταματήσει εκεί. Ο «πάστορας» κηρύττει με λόγο πειστικό και η χροιά του υπνωτίζει. Φέρει τη στόφα μεγάλων ερμηνευτών από τα hard rock ‘70s, στέκει ως αντίβαρο του όγκου της μουσικής, με αποπλανητικά αποτελέσματα.

Η ομώνυμη σύνθεση δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο πολιορκητικός κριός της μπάντας, μία πρώτη γνωριμία που θα οδηγήσει σε κινηματογραφικές αναμνήσεις τύπου "The Witch". Ο Γιάννης ο Σιδεράς δε θα έπρεπε να ζει με το πέταλο του αλόγου καρφωμένο στην κεφαλή του. Κάτι περίεργο τριγυρνάει στο χωριό μας. Οι Άγγλοι μπορούν να μας μεταφέρουν πανεύκολα σε αλλοτινές εποχές, είτε φανταστικές είτε πραγματικές. Στις μεν κυριαρχούσε το απόκρυφο και το μυστικιστικό. Στις δε, μιλώντας με μουσικούς όρους, κυριαρχούσε η αρτιότητα και η εκτελεστική δεινότητα.

Ο τρόπος που «τελειώνει» η Lucinda είναι εκρηκτικός, αδύνατον να μη λάβεις μέρος. Το στόμα και η γλώσσα ξεσαλώνουν, ψάχνοντας και βρίσκοντας τις λέξεις. Ο «πάστορας» είναι τροβαδούρος μεταμφιεσμένος και τα riff συνοδεύουν το κάλεσμά του. Όποιο δάχτυλο κι αν μου κόψεις, το ίδιο θα πονέσω λένε. Το ίδιο αίμα θα αναβλύσει. Κάπως έτσι κι εδώ. Όποιο τραγούδι κι αν μου δώσεις, το ίδιο θα το χαρώ. Η ίδια μουσική θα ξεχυθεί από τα ηχεία και θα κατακλύσει τις αισθήσεις. Heavy / doom με αιθέρια φωνητικά.

Η απλότητα αν παρουσιαστεί με γνώση δύναται να προσφέρει άπλετη ομορφιά. Αρχέγονα riff και οικείες μελωδίες είναι τα μόνα που χρειάζονται. Εδώ βρίσκονται σε αφθονία. Οι απανωτές ακροάσεις είναι επιτακτική ανάγκη σαν τις ηδονικές στιγμές της ζωής σου που θυμάσαι πάλι και πάλι και πάλι. Trust me, I’m no liar. For my name is madness.

Bandcamp