O.R.k.

Κοίτα την πλειοψηφία των λεγόμενων "supergroups": έκφραση που παραπέμπει κατευθείαν στα οικεία υπερκαταναλωτικά πλαίσια των "Bigger-Faster-Better" προτύπων, συνήθως αποτελούν μια βραχύβια σύμπραξη ανθρώπων που για λίγο γουστάρουν να συνδημιουργήσουν (στην καλύτερη περίπτωση) ή μια βραχύβια και ανούσια σύμπραξη με οικονομικά/επαγγελματικά οφέλη. Η λέξη «βραχύβια» είναι κοινή.

Δες τώρα τους O.R.k.: τρίτο άλμπουμ από τους Lorenzo Esposito Fornisari (φωνή, βραβευμένος soundtrack συνθέτης), Carmelo Pipitone (κιθάρα, Marta Sui Tubi), Collin Edwin (μπάσο, Porcupine Tree κι ένα σωρό άλλοι), Pat Mastelotto (τύμπανα, King Crimson εδώ και 25 χρόνια), ένα κάθε δύο χρόνια και με κάθε άλμπουμ να διαφοροποιείται/προσθέτει στοιχεία στον καθαρά δικό τους ήχο. Ήδη δεν μπορούν να χαρακτηριστούν βραχύβιοι και είναι εμφανές από τις πρώτες νότες ότι αυτή εδώ είναι μια μπάντα με όλα τα γράμματα κεφαλαία, τέσσερις απίθανοι μουσικοί που έχουν ως στόχο να δημιουργήσουν μουσική φρέσκια. Το όμορφο ψηφιακό εξώφυλλο του Adam Jones (Tool) και η συμμετοχή του Serj Tankian όσο κι αν ελκύουν ακροατές, δεν έχουν τελικά καμία εξουσία πάνω στο "Ramagehead". Θα ήταν εξίσου εξαιρετικό και χωρίς εκείνους.

Κοίτα το progressive rock εν έτει 2019: συνήθως παγιωμένες εκφραστικές φόρμες και ασφαλείς επαναλήψεις των τετριμμένων, πανομοιότυποι ήχοι, ρυθμοί, εφφέ, δομές, έως και εξώφυλλα, δίσκοι γυαλιστεροί με αξία glossy φωτοτυπίας. Και μέσα σε όλα αυτά κάποιοι σταθερά να αποθεώνουν την επανάληψη, το προφανές, το αναμενόμενο.

Δες τώρα τους O.R.k.: οι συνθέσεις τους μέσα σε 4-5 λεπτά προλαβαίνουν να ενσωματώσουν τόσα διαφορετικά - και συχνά αντιφατικά - στοιχεία που άλλοι θα χρειάζονταν υπερδιπλάσιο χρόνο. Δεν το κάνουν καν με τον εύκολο τρόπο αφού τα εννιά tracks του "Ramagehead" διαθέτουν σύνθετες, δύσκολες αρμονίες σε μουσική και φωνητικές γραμμές και πολλά διαφορετικά ηχητικά στρώματα. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο ήχος τους εξιτάρει και προκαλεί, διατηρώντας το ενεργό ενδιαφέρον του ακροατή κι ευνοώντας τις πολλαπλές ακροάσεις.

Τα "Kneel To Nothing" και "Signals Erased" ξεκινούν τον δίσκο με πολύ δυναμικό τρόπο. Πρόκειται για δύο υπέροχα up tempo τραγούδια που ζωντανεύουν αναμνήσεις από την ένδοξη mid-90s περίοδο του alternative rock, ταυτόχρονα όμως υφαίνουν τις προοδευτικές τους διαθέσεις και τις απρόβλεπτες καλοδουλεμένες ενορχηστρώσεις. Απο εκεί κι έπειτα το άλμπουμ γίνεται αρκετά μελωδικότερο και πιο ενδοσκοπικό, κάθε σύνθεση όμως διατηρεί έναν ολόδικο της χαρακτήρα και μια αίσθηση συμπυκνωμένης περιπέτειας. Ο πολύς κόσμος θα σταθεί δικαίως στη σπουδαία οπερετική ερμηνεία του αγνώριστου Tankian στο "Black Blooms", ένα τραγούδι που θα ξεχώριζε έτσι κι αλλιώς λόγω του άκρατου δραματικού/λυρικού του ύφους. Δεν στέκει μόνο του. Η άτυπη διλογία του "Some Other Rainbow" με τις εκτεταμένες cinematic αναφορές, η fusion διάθεση του "Time Corroded" και το υπέροχο μπαλαντοειδές "Strangled Worlds" είναι επίσης σπουδαίες στιγμές σε ένα άλμπουμ που δεν προλαβαίνει ποτέ να κάνει κάπου είδους κοιλιά.

Το rhythm section των Edwin/Mastelotto είναι απλώς τέλειο. Αν όμως βουτήξεις βαθιά στο "Ramagehead" θα δεις ότι είναι η δουλειά των Ιταλών που κάνουν τη διαφορά. Τα κιθαριστικά θέματα του Pipitone είναι πάντα ευφάνταστα και φανερώνουν έναν βαθύ και δημιουργικό εκλεκτισμό. Ο δε Fornisari, το αστέρι και βασικός άξονας της μουσικής των O.R.k., δίνει ένα ισοπεδωτικό φωνητικό performance. Είναι αδύνατον να μην σχολιάσω την απίθανη ομοιότητα της φωνής του με του λατρεμένου Chris Cornell όταν πάει ψηλά σε rock τελειώματα, ας μην μείνουμε όμως μόνο εκεί. Με τρομερό χρώμα και εύρος, η φωνή του είναι ένα ευέλικτο και πλούσιο όργανο, η ένταση των βιμπράτο του δε είναι τέτοια που σε στιγμές μπορεί να μπαίνει σε Jeff Buckley ή ακόμα και Antony and the Johnsons χωράφια. 

Το "Ramagehead" είναι ένα απρόσμενο άλμπουμ γνήσια προοδευτικού rock από μια μπάντα που δείχνει διάθεση να μην μείνει προσκολλημένη στα «πρέπει» του είδους. Χρησιμοποιεί τη φαντασία και το ταλέντο της και τελικά καταφέρνει να φτιάξει ένα άλμπουμ που, χωρίς να είναι αριστούργημα, αξίζει να το μνημονεύουμε ως τα τέλη της χρονιάς. Αν μη τι άλλο, οι O.R.k θα αναγκάσουν όσους ψάχνουν και ψάχνονται για ένα progressive rock σύγχρονο κι ετοιμόλογο να καρφώσουν τα μάτια πάνω τους. Δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ: μας φυλάνε και καλύτερο άλμπουμ από αυτό;