New Model Army

Τι κάνει ένα συγκρότημα σπουδαίο; Οι μουσικές; Η ιστορία; Οι συναυλίες; Οι εκατομμύρια πωλήσεις ή η συνεχής επανεφεύρεση του ήχου του; Απ’ όπου και αν το πιάσουμε πάντως, οι New Model Army είναι σπουδαίοι. Απλώς, σε έναν λίγο πιο δίκαιο κόσμο, θα συγκαταλέγονταν ανάμεσα στα σημαντικότερα rock συγκροτήματα όλων των εποχών και θα γέμιζαν αρένες. Είναι ελάχιστα εξάλλου τα σχήματα που έχουν καταφέρει να κάνουν μια πορεία 40 χρόνων χωρίς ούτε μισό στραβοπάτημα. Γιατί, ακόμη και αν εξαντλήσουμε την αυστηρότητά μας, πάλι εύκολα καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως το συγκρότημα από το Bradford δεν έχει κακούς δίσκους. Έχει άλμπουμ που αποτέλεσαν σημεία αναφοράς για την εποχή τους και, απλώς, πολύ καλούς δίσκους.

Συνεπώς, φτάνοντας στην 16^η επίσημη κυκλοφορία τους, μάλλον σε κανέναν δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη το ότι, για ακόμη μία φορά, μιλάμε για μια εξαιρετική δουλειά. Εξάλλου, όπως ήδη είπαμε, ο Justin Sullivan, μόνη σταθερή συνιστώσα τους όλα αυτά τα χρόνια, δεν απογοητεύει. Ως τετράδα πλέον λοιπόν, αφού ο Marshall Gill απολύθηκε ουσιαστικά από το συγκρότημα λόγω της άρνησης του να εμβολιαστεί για τον COVID-19, οι New Model Army επιστρέφουν πέντε χρόνια μετά το "From Here" και αποδεικνύουν πως όχι μόνο έχουν λόγο ύπαρξης σήμερα αλλά παραμένουν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σχήματα της εποχής μας.

Ναι, προφανώς, η συνταγή δεν έχει αλλάξει. Και γιατί να αλλάξει δηλαδή; Έτσι κι αλλιώς δεν είναι και πολλοί οι rock ήρωες που μπορούν να συγκριθούν μαζί τους. Alternative, rock και post-punk μπλέκονται επιδέξια, με τις κιθάρες και τη φωνή του Sullivan να πρωταγωνιστούν και τις ενορχηστρώσεις να παραμένουν το δυνατότερο στοιχείο τους. Το πιο σημαντικό όμως εκτιμώ πως είναι το ότι οι Βρετανοί δείχνουν να έχουν κερδίσει το χρόνο αφού τίποτα στο δίσκο δεν μαρτυρά την ηλικία τους. Ok, οι εντάσεις έχουν πέσει και ο Sullivan έχει σταματήσει να φτύνει στίχους στο μικρόφωνο όπως έκανε κάποτε, αλλά μην ξεχνάμε πως είναι πια και 67 χρονών. Όμως, η πραγματική ομορφιά των New Model Army κρύβεται στο ότι καταφέρνουν και συγκεντρώνουν στοιχεία από διάφορες δεκαετίες και απ’ όλες τις εκφάνσεις τους, τα δένουν μεταξύ τους, και, τελικά, τα φέρνουν στο παρόν. Και με αυτόν τον τρόπο καταλήγουν να κατακτούν την αιωνιότητα αφού όλα τα άλμπουμ τους συνυπάρχουν αναλλοίωτα σε ένα δικό τους σύμπαν, το οποίο καλούμαστε να επισκεφτούμε κάθε φορά που θέλουμε να θυμηθούμε όλα όσα μας συγκινούν στη rock μουσική.

Σε αυτό λοιπόν το πλαίσιο, το συγκρότημα, στα 45 λεπτά του "Unbroken", εκτιμώ πως πετυχαίνει όλα όσα ήθελε στη νέα του δουλειά. Καταρχάς, γιατί το άλμπουμ δεν κάνει κοιλιά αφού εδώ δεν υπάρχει ούτε ένα κακό κομμάτι. Κατά δεύτερον, γιατί οι New Model Army παραμένουν πιστοί στο ηχητικό τους όραμα. Και αυτό μπορεί, από τη μία, να σημαίνει πως από εδώ απουσιάζουν οι καινοτομίες αλλά, από την άλλη, σημαίνει επίσης ότι, μετά από 40 χρόνια καριέρας, συνεχίζουν να δημιουργούν νέα κομμάτια που κουβαλάνε έντονα την σφραγίδα τους. Έτσι, οποιοσδήποτε έχει μια επαφή μαζί τους, ακούγοντας τον δίσκο κατευθείαν θα τους αναγνωρίσει. Και αυτό δεν είναι μια εύκολη υπόθεση.

Το "First Summer After" με το εξαιρετικό του rhythm section μας καλωσορίζει λοιπόν στα γνώριμα εδάφη τους προτού τα "Language", "Reload", και "I Did Nothing Wrong" μας πάνε πίσω στα τέλη των ‘80s, όταν οι ΝΜA έφτιαχναν για πλάκα τα καλύτερα rock ρεφρέν εκεί έξω. Λίγο μετά, στο "Cold Wind", τα πράγματα θα σκοτεινιάσουν αισθητά, στο "Coming Or Going" θα αποδείξουν πως μπορούν να γράφουν ακόμη ορμητικά τραγούδια με τσαγανό, στο "If I Still Me" θα δείξουν τις μπαρουτοκαπνισμένες επιρροές τους από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ενώ, στο "Legend" πετυχαίνουν να ακούγονται "φρέσκοι" και, απολύτως, μοντέρνοι. Σε αντίθεση με το τι θα περίμενε ίσως κανείς, όσο πλησιάζουμε στο τέλος, το συγκρότημα δεν πέφτει καθόλου ποιοτικά με το, απολύτως πιασάρικο, "Do You Really Want To Go There", το συναισθηματικά φορτισμένο "Idumea", και το "Deserters", ένα από τα πιο παθιασμένα κομμάτια του δίσκου που, οριακά, μπορούμε να πούμε πως grunge-ίζει.

Κοινώς, για ακόμη μία φορά, οι New Model Army τα κατάφεραν περίφημα με έναν δίσκο, λιγότερο post-punk και, περισσότερο, alternative rock που φανερώνει ένα συγκρότημα που αρνείται να χάσει το δρόμο του. Ειδικά σε μια εποχή σαν τη σημερινή όπου η ηχητική ωριμότητα μπερδεύεται με την ηχητική βαρεμάρα και το "μεγαλώσαμε" μεταφράζεται σε "ξεδοντιάσαμε", ο Justin Sullivan και η παρέα του όχι μόνο αποδεικνύουν πως οι ίδιοι ακόμη δαγκώνουν, αλλά σηκώνουν ψηλά τη σημαία της rock μουσικής, όχι ως μιας ξεπερασμένης σύμβασης αλλά ως κάτι που μπορεί να παραμένει ζωτικό, παραμένοντας και οι ίδιοι, όπως και ο δίσκος τους, άθικτοι, ανέπαφοι, ακέραιοι. Και τώρα όπως και τότε και για όσο.