Myrkur

Η ιστορία είναι γνωστή. Οι μέρες μικραίνουν. Ο αέρας γίνεται ολοένα πιο κρύος. Σχεδόν όπου κι αν κοιτάξεις, τα σημάδια μοιάζουν καταδικαστικά. Πέρα από κάθε λογική, η ελπίδα παραμένει. Μπορεί να μην ξέρεις ακριβώς κάθε λεπτομέρεια, αυτό όμως δεν αλλάζει κάτι. Βαθιά μέσα σου νιώθεις ότι η καρδιά του βορρά δεν γίνεται να χάσει τη ομορφιά της. Πριν προλάβεις να βουτήξεις στις σκιές, αυτή η διαίσθηση έχει μετατραπεί σε απόλυτη βεβαιότητα. Δεν είναι η πρώτη φορά που βρίσκεσαι εδώ, και δεν θα είναι η τελευταία.

Όσες αναλύσεις κι αν περιμένεις να ξεκινήσεις, όσα «ναι μεν, αλλά» κι αν θέλεις να πετάξεις, οφείλεις να παραδεχθείς ότι δεν υπάρχουν πολλές προσωπικότητες στον σύγχρονο σκληρό ήχο σαν την Amalie Bruun. Η άνεση με την οποία μέσα σε λίγα χρόνια κατάφερε να αφήσει το στίγμα της στην ατμοσφαιρική σκηνή, λέει μόνο ένα μέρος της αλήθειας. Οι αντιδράσεις από μερίδα του ακραία προσκείμενου κοινού, ένα μικρότερο. Η ικανότητά της να συνδυάζει ετερόκλητα στοιχεία σε ένα άμεσα αναγνωρίσιμο ύφος, ένα σαφώς μεγαλύτερο.

Μετά το εκθαμβωτικό folk πέρασμα του "Folkesange", η Δανή καλλιτέχνιδα επιστρέφει σε ηλεκτρισμένα μονοπάτια με την τέταρτη ολοκληρωμένη κυκλοφορία της. Απολύτως αναμενόμενα, οι αναφορές στη σκανδιναβική παράδοση συνεχίζουν να λειτουργούν ως σημείο αναφοράς. Από μόνη της, ωστόσο, η μετάβαση από το εισαγωγικό "Bålfærd" στο "Like Humans" αρκεί για να σβήσει κάθε υπόνοια εύκολης επανάληψης. Το πάντρεμα synth με κραυγές και blasts κάτω από την ονειρική γραμμή του "Mothlike", προσθέτει ένα αναπάντεχο θαυμαστικό.

Η δουλειά που έχει γίνει στο κομμάτι των ενορχηστρώσεων είναι εντυπωσιακή. Η παραγωγή ακολουθεί από κοντά. Οι ερμηνείες δεν φεύγουν παρά ελάχιστα από την πρώτη γραμμή. Η, κατά τα φαινόμενα, συνειδητή επιλογή να μείνουν οι κιθάρες μισό σκαλί κάτω στην ένταση, προσδίδει στο σύνολο μία διαφορετική υφή από την προφανή. Χωρίς να ακούγονται σαν αναμασήματα του "M" ή του "Mareridt", τραγούδια όπως το ομώνυμο και το "Devil In The Detail" βγάζουν γνήσιο όγκο και διατηρούν ακέραιη την ταυτότητα της δημιουργού τους.

Το "Spine" ισορροπεί περίτεχνα σε μία σειρά από λεπτά σχοινιά. Σκοτάδι και φως. Μητρότητα και θνητότητα. Χθες και σήμερα. Η γεύση που αφήνει είναι υπερβολικά κοντά σε αυτό που απεικονίζει το εξώφυλλο· καθαρό μέταλλο πάνω από καταπράσινη φύση. Δεν είναι ο δίσκος που θα ανατρέψει τον όποιο κανόνα, αλλά αυτό ελάχιστη σημασία έχει. Το ξέσπασμα πριν το τρίτο λεπτό του "Valkyriernes Sang" μπορεί να μαυρίσει τον ουρανό και να σε κάνει να ψάξεις για φιγούρες πίσω από τα σύννεφα ακόμα και στην πιο ηλιόλουστη μέρα.