My Shameful

Όταν όλα πάνε κατά διαόλου, όταν έξω ο ήλιος λάμπει κι εσύ ακούς αστραπές και βροντές, όταν κερδίζεις το τζακ-ποτ κι εσύ στήνεις το ικρίωμα και το μόνο που αναζητάς είναι η λήθη, ε τότε επιβάλλεται να «φύγεις» με τους My Shameful παρέα. Το ότι θα καταλήξεις σε κάποια από τις χίλιες λίμνες τους ας είναι το τελευταίο σου ταξίδι.

Αν και απαρνήθηκαν τα έγχορδα, τα synths και τα γυναικεία φωνητικά του "The Return To Nothing", δε ζημιώθηκαν και μάλλον τους «έκατσε» καλύτερα. Αν και είναι κλισέ το «μαύρη μαυρίλα πλάκωσε», δε μπορεί παρά να αποδώσει με περισσή ακρίβεια τον ήχο των Φινλανδών που αρέσκονται σε death doom φόρμες. Η βιασύνη εδώ δεν έχει καμία θέση, οι χαρούμενοι άνθρωποι δεν είναι ευπρόσδεκτοι και οι λάμπες του οίκου τους σπασμένες προ πολλού.

Για το είδος του είναι σχετικά καλό και δεν προβλέπεται να ξετρελάνει κόσμο εκτός... Ναι, εκτός κι αν τους πάρουν πρέφα οι emo της επικράτειάς μας. Κατάθλιψη, στενοχώρια, απαισιοδοξία, σβησμένο χαμόγελο από τα χείλη... Ναι, το πήρα απόφαση. Το death/funeral doom είναι το πλέον αρμοστό είδος μουσικής για τους emo κι απορώ πως δεν τους έχει κάνει ακόμα «κλικ». Η πρόσκληση είναι ανοιχτή και η αρχή καθόλου άσχημη. Ας είναι οι My Shameful η μπάντα που θα μυήσει στο σκοτεινό κόσμο του metal κι άλλο κόσμο ή η αρχή του τέλους τους. Διαλέγετε και παίρνετε, εγώ νίπτω τας χείρας μου...