My Hair Is A Rat's Nest

Fragment

Tomb Tree Tapes (2023)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 31/05/2023
Εκεί που το post και το screamo δένουν τόσο υπέροχα μαζί
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τύποι που κυκλοφορούν την βασική (μπορεί και μοναδική) έκδοση του δίσκου τους σε κασέτα ή είναι uber χιπστεράδες ή απλά έχουν (καλή) μανία με την αισθητική και γενικότερα με το προϊόν που παράγουν. Αυτός εδώ ο Αμερικάνος, από την Αλμπουκέρκη, που έβγαλε την κασέτα του σε Καναδική δισκογραφική, μάλλον είναι (έχει) το δεύτερο. Όσοι προλάβαμε τις κασέτες, σίγουρα νιώθουμε έστω μια νοσταλγία.

Μιλάω για έναν άνθρωπο γιατί πέρσι, τον γνώρισα με ένα εκπληκτικό κομμάτι με όνομα "The Longing Machine" που κινούταν μεταξύ emo και blackgaze και μου έκανε εκπληκτικά καλή εντύπωση. Φέτος αν έχω καταλάβει καλά η μπάντα αριθμεί αισίως δύο μέλη. Ο ήχος τους πλέον ξεκινάει και εναλλάσσεται μέσα σε κάθε κομμάτι από post-rock σε screamo και καταλήγει σε ένα έξυπνο και νοσταλγικό post-hardcore άλλης εποχής. Δεν έχει υπερβολές στο χτίσιμο των κομματιών. Δεν κουράζεσαι με επίμονα σημεία και επαναλήψεις. Δεν υπάρχουν ακρότητες και στην αντίποδα όχθη, δεν ταράζεσαι υπερβολικά με επιθέσεις και ουρλιαχτά. Υπάρχει μια εκπληκτική ισορροπία μεταξύ προοδευτικής και δυναμικής σύνθεσης και εν γένει ενορχήστρωσης με τσιρίδες, συναίσθημα και οχετό.

Δεν ξέρω αν ο δίσκος ακουστεί από πολύ κόσμο, αλλά προσωπικά όταν ακούω να περιέχει και να παίζει πανέμορφα δυο-τρία αγαπημένα μου μουσικά είδη, δεν μπορώ παρά να το απολαύσω, να το ακούσω και να το ξανακούσω και τελικά να το αγαπήσω. Δεν ξέρω αν το μαλλί του είναι μια φωλιά για αρουραίους, αλλά η μουσική του είναι φωλιά για κάθε ψυχή!

Έχω μερικές λατρείες στα είδη που ανέφερα και περιέχονται πολλά στοιχεία (σαν επιρροές) μέσα στα έξι κομμάτια του δίσκου. Slint, Respire, Raein και Touché Amoré ακούγονται στ’ αυτιά μου κι αυτό είναι υπέροχο. Είναι ακόμα επικό και έντονο. Υπάρχει μια υπέροχη μαεστρία στις σκληρές και οδυνηρές ακρότητες του είδους, ενώ κάθονται με σιγουριά αγκυροβολημένοι σε κάποιου είδους προσβασιμότητα όσο αφορά τα πιο βατά τους περάσματα. Όχι ότι κάποιος θα μπερδέψει τον ήχο τους με οποιαδήποτε pop μουσική, αλλά εκεί που κάποια κραυγή φαντάζει δύσκολη και κάπως αποκρουστική, νιώθεις μια γοητεία και γλυκάδα σε συναίσθημα και τραγούδι που πραγματικά σε κρατάει.

Το απαλό σαν χάδι ξεκίνημα στο "On Any Other Day" σου δίνει να καταλάβεις ότι θα ακούσεις γλυκές μουσικές. Ξαφνικά, μετά από μια μικρή παύση, από μια καθαρή νότα ξεφεύγει στα ουρλιαχτά. Το κάνουν και οι Envy αυτό. Είναι εντυπωσιακό. Είναι μια πραγματικά όμορφη στιγμή τόσο νωρίς και η πορεία του τραγουδιού δείχνει το μουσικό τους επίπεδο. Εκπληκτικά τύμπανα. Μελωδικές κιθάρες. Σωστό χτίσιμο. Ατμοσφαιρικό κλείσιμο. Το περισσότερο Fugazi ομώνυμο κομμάτι "Fragment" έχει πολύ παρελθόν και δείχνει από νωρίς τα δόντια του. Σάλια και αίματα ξεπροβάλλουν στο στόμα. Μια όμορφα σιχαμένη screamo παραλλαγή που σκάβει βαθιά στα συναισθήματα του ακροατή. Τα επόμενα "The Mole" και "Callous" έχουν κάτι πιο προσωπικό. Είναι αρκετά δυναμικά. Γυρίζουν από την απλότητα στην πολυπλοκότητα αναπάντεχα. Έχουν τεχνική, αλλά στέκονται και στο αγνό σφυροκόπημα. Έχουν μαγεία, όμως παράγουν και ωμότητα. Στην συνέχεια το πιο όμορφα μοντέρνο κομμάτι "I Love You. I Love You. I Love You" αγγίζει πραγματικά πολλά συναισθήματα και θυμίζει emo παλιές εποχές. Τελος, το κλείσιμο με το "Forever" είναι δυνατό. Έχει την πιο punk και hardcore αισθητική. Σκίζεται και σκίζει. Σε αφήνει με κάτι αγνό, σε χαιρετάει με κάτι ωμό.

Ο δίσκος κερδίζει σε όλα τα σημεία. Το άλμπουμ έχει υπέροχες στιγμές. Η μουσική εναλλάσσεται μεταξύ ωραίων σύγχρονων αλλά και μοντέρνων ήχων. Αν πέσεις πάνω του την κατάλληλη στιγμή, μπορεί να σου προσφέρει πάρα πολλά. Μπορεί να γίνει και αγαπημένο σου.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET