Muse

Absolution

Taste Media (2004)
14/05/2005
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Όταν το ροκ βρισκόταν στη μήτρα της δημιουργίας του όλοι οι μπαμπάδες του (από τον Έλβις και τους Beatles, μέχρι την μαύρη μουσική και τα blues) περίμεναν περιχαρείς το μωρό. Τελικά τους προέκυψαν δίδυμα και το καθένα με τις δικές του ιδιοτροπίες. Έτσι από την γέννησή του το ροκ έμελλε να ακολουθήσει δύο τάσεις: την πιο γνήσια και συντηρητική, όπου καλλιτέχνες χρησιμοποιούν τα 5-6 βασικά riff που έγραψαν όταν πρωτοξεκίνησαν σε όλη την μετέπειτα δισκογραφία τους, ακολουθόντας τις επιταγές του ενός μωρού, ενώ το άλλο τους πίεζε συνεχώς να εφευρίσκουν νέους τρόπους δημιουργίας και έκφρασης, κάνοντας την μουσική τους πιο προοδευτική και πολυεπίπεδη. Από τότε οι ροκάδες έχουν και αυτοί χωριστεί στις δύο αυτές μεγάλες φατρίες: από την μια οι πορωμένοι με το αγνό, in-your-face ροκ με τα riffάκια που ξετρελαίνουν, καρφώνονται στο μυαλό και μας κάνουν να χοροπηδάμε πάνω-κάτω (βλέπε AC/DC), αλλά και που σε πολλά σημεία επαναλαμβάνονται και από την άλλη οι προοδευτικοί που λατρεύουν τις ψυχεδελικές και σχεδόν μεταφυσικές αναζητήσεις και που βαριούνται αν δεν υπάρχουν τουλάχιστον 5 διαφορετικά riff σε ένα τραγούδι (βλέπε Pink Floyd), αλλά συχνά στην προσπάθειά τους να ανατρέψουν όλες τις συμβάσεις κουράζουν και χάνουν την έννοια της μουσικής που αγαπάμε. Ας πάμε λοιπόν στο προκείμενο... Όταν πρωτοάκουσα Muse νόμισα πως ήταν ένα side-project του τραγουδιστή Thom York (Radiohead), λόγω της μεγάλης ομοιότητας των δύο συγκροτημάτων στα φωνητικά. Όταν ξεκαθάρισα αυτήν την λεπτομέρεια και μπήκα στην ουσία των Muse, εντυπωσιάστικα από το πρωτότυπο στυλ τους που τους έκανε να ξεχωρίζουν χαλαρά ανάμεσα στον συρφετό των νέο-pop-rock συγκροτημάτων, γιατί αυτοί εδώ παίζουν πολύ νέο, περισσότερο ροκ και λιγότερο ποπ από τους υπόλοιπους. Έχοντας κυκλοφορήσει ένα πολύ καλό “Showbiz” (το πρώτο lp) και στην συνέχεια ένα ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ό “Origin Of Symmetry”, απέφυγαν προσωρινά τον σκόπελο του τρίτου album με ένα live, αλλά τελικά έφτασε η στιγμή να αναμετρηθούν με το μεγαλύτερο άγχος του κάθε μουσικού: την δημιουργία ενός νέου δίσκου μετά από ένα πολύ επιτυχημένο. Και εδώ ελλοχεύει ο κίνδυνος της μανιέρας που αναφέρθηκε παραπάνω και επειδή δεν είναι όλοι AC/DC, μπορεί να εξαφανίσει ή να παγιδεύσει ένα group πολύ άμεσα και αποτελεσματικά. Πατώντας το “play” στο στέρεο και αφού περάσει το intro με τον στρατιωτικό βηματισμό, οι Muse μπαίνουν με το “Apocalypse Please” το οποίο είναι μεν εξαιρετικό κομμάτι, αλλά μοιάζει να έχει περισσέψει από το “Origin...”. Τυπικά Muse φωνητικά, τα ίδια επαναλαμβανόμενα μοτίβα στο πιάνο και riffάκι που παραπέμπει σε έντομο εν πτήσει, συνθέτουν ενά χαρακτηριστικό κομμάτι Muse. Σε αυτό το σημείο ένιωσα την μανιέρα να επιτίθεται στα αυτιά μου και φοβήθηκα πως και αυτοί κάηκαν από την επιτυχία τους και θα ακολουθούσε ένα “Origin... pt.2”. Ευτυχώς έκανα λάθος... Ακολούθησε το “Time Is Running Out” όπου το μπάσο με την νέοpunk παραμόρφωση σε βάζει κατ’ευθείαν σε πιο prog μονοπάτια και το κομμάτι καθώς ξεδιπλώνεται, αναδεικνύεται και εξυψώνει και τους Muse στην συνείδησή μου. Από εκεί και πέρα το album γίνεται όλο και πιο νεωτεριστικό και εντυπωσιακό! Φωνητικά σε διαφορετικές κλίμακες για πιο μελαγχολικές στιγμές, prog καταιγίδες (ακούστε το “Falling Away With You”, θα νομίσετε ότι το έχουν γράψει οι Dream Theater!), μελωδίες από τις καλύτερες του είδους, οργιαστικό πιάνο, metal ξεσπάσματα και χορευτικά riff, συνθέτουν ένα album τα έχει όλα. Η εκτελεστική δεινότητα των Muse έχει βελτιωθεί αισθητά και η παραγωγή είναι για σεμινάριο... Τι άλλο να προσθέσω; Το cd με άφησε απολύτως ικανοποιημένο και εντυπωσιασμένο και λιώνει καθημερινά στο stereo μου. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και τώρα δεν μπορώ να καταλάβω πως οι Muse κατάφεραν να κρατήσουν την ταυτότητα της μουσικής τους, αλλά ταυτόχρονα να θέσουν τα προσωπικά τους όρια μακρύτερα. Με το “Absolution” δημιουργούν απαιτήσεις για περισσότερα πράγματα, αλλά συνάμα απομακρύνονται σε απόσταση ασφαλείας από τους Radiohead - πλέον η μουσική τους ταυτότητα έχει διαφοροποιηθεί αισθητά και κάθε σύγκριση είναι ατυχής. Γράφοντας ροκ της εποχής μας, μελωδικό, ζωντανό και επιθετικό παραδίδουν στα κορεσμένα μας αυτιά ένα δίσκο διαμάντι που ενσωματώνει πολλά metal στοιχεία και δεν φοβάται να κραυγάσει όταν πρέπει και να δακρύσει όταν το έχει ανάγκη. Οι Muse κατάφεραν να ξεπεράσουν το “Origin...” και όσο ακούω το “Absolution”, τόσο καταλαβαίνω ότι μόνο αυτοί θα μπορούσαν να το κάνουν με τόση επιτυχία και κυρίως με τόση γνησιότητα απέναντι στο κοινό και τους εαυτούς τους. Αν είστε fan τους συγκροτήματος σίγουρα το “Absolution” το έχετε αγοράσει ήδη. Αν έχετε λατρέψει έστω και ένα κομμάτι τους, αλλά τους θεωρούσατε ρέπλικες των Radiohead, επενδύστε άφοβα σε ένα album, που πατώντας γερά σε ροκ ρίζες (όπως τις έθεσαν οι Muse) εκτοξεύεται σε ανώτερα επίπεδα, παρασέρνοντάς μας σε ένα prog πανηγύρι που δεν ντρέπεται για την metal χροιά του. Αν δεν έχετε ακούσει τίποτα για αυτούς, καιρός είναι να αρχίσετε να ενημερώνεστε._ Υ.Γ. : Φέρτε τους στο Rockwave !

  • SHARE
  • TWEET