Molybaron

Μου είχε κάνει τεράστια εντύπωση η υπογραφή των Molybaron στην Inside Out πριν δυο χρόνια. Ως μεγάλος οπαδός της συγκεκριμένης δισκογραφικής εταιρείας για πάνω από εικοσιπέντε χρόνια, σχεδόν πάντα βρίσκω ιδιαίτερο ενδιαφέρον στα νέα ονόματα που υπογράφει, τα οποία στη συντριπτική τους πλειονότητα κινούνται γύρω από τον ευρύτερο χώρο του prog. Όμως, δεν θυμόμουν κάποια πρόταση παρόμοια με αυτή του "The Mutiny".

Το κύριο θέμα που είχα ακούγοντας την δεύτερη δισκογραφική πρόταση των Molybaron είναι ότι μου δημιουργούσε μια σύγχυση σχετικά με το τι προσπαθούσαν να παρουσιάσουν μέσα από τα τραγούδια τους, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα πρόβλημα από μόνο του. Η έλλειψη προσανατολισμού θα μπορούσε να προσδώσει ακόμα και ξεχωριστή μουσική ταυτότητα σε ένα νέο σχήμα, αλλά την συγκεκριμένη - δύσκολη - πίστα πρέπει να έχεις πολύ καλές συνθέσεις για να την υποστηρίξεις. Ένα χαρακτηριστικό και ίσως το πλέον επιτυχημένο παράδειγμα αυτής της κατηγορίας είναι οι Faith No More, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα μπορούσαν να μπουν στην ίδια πρόταση οι δυο μπάντες. Όπως και να έχει το "The Mutiny" δεν με έπεισε σε αυτόν τον τομέα, αφήνοντάς μου εν τέλει την αίσθηση μιας μπερδεμένης συνθετικά μπάντας, που επιπλέον είχε και μάλλον μέτριο τραγουδιστή.

Στην πραγματικότητα, τα πάντα γύρω από τους Molybaron - που έχουν ως έδρα το Παρίσι - περιστρέφονται γύρω από τον Ιρλανδικής καταγωγής Gary Kelly, ο οποίος είναι ο συνθέτης, παραγωγός, κιθαρίστας και τραγουδιστής του συγκροτήματος, οπότε πρόκειται εν πολλοίς για one man show. Αν και αδιαμφισβήτητα ταλαντούχος σε πολλούς από τους τομείς με τους οποίους καταπιάνεται, στο κομμάτι των φωνητικών έχει μια ιδιαίτερη προσέγγιση, για την οποία η καλύτερη περιγραφή που μπορώ να σκεφτώ είναι κάτι ανάμεσα σε ξεμέθυστο Kai Hansen και σε έναν λιγότερο θεατρικό David Bower (των εξαιρετικών Βρετανών heavy metallers Hell). Περίεργο μίγμα, αν μη τι άλλο, ειδικά αν συνυπολογίσουμε ότι το μουσικό ύφος της μπάντας κινείται κάπου στο μοντέρνο, groovy metal, πασπαλισμένο με κάπως πιο τεχνικά στοιχεία.

Έχοντας ως δεδομένα τα παραπάνω, φτάνουμε στο νέο, τρίτο δισκογραφικό βήμα των Molybaron, όπου χωρίς να αλλάξει δραστικά κάτι ούτε στο μουσικό ύφος, ούτε στα φωνητικά του Kelly, τα πάντα μοιάζουν απείρως καλύτερα, με κάποιο μαγικό τρόπο. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα μαγικό, παρά μόνο ότι τα τραγούδια είναι πολύ καλύτερα: οι μελωδίες πολύ πιο άμεσες, τα ρυθμικά μέρη πιο ουσιώδη και οι φωνητικές γραμμές σαφέστατα πιο δουλεμένες. Απλά πράγματα δηλαδή, τα οποία μασκαρεύουν τις όποιες αδυναμίες και εν τέλει κάνουν τη διαφορά μεταξύ ενός μέτριου κι ενός καλού άλμπουμ.

Η διαφορά αυτή είναι εμφανής από τη στιγμή που πατάς το play και μπαίνει η ομότιτλη σύνθεση που ανοίγει το άλμπουμ: ναι, αυτό είναι ένα πολύ καλό τραγούδι, δυναμικό, με ωραία κι ενδιαφέροντα παιξίματα, με πιασάρικο refrain, με έντονο groove, με χαρακτήρα! Η συνέχεια είναι ανάλογα δυναμική με το "Set Alight" να έχει μια 00s nu metal αύρα και το "Billion Dollar Shakedown" να είναι επίσης ελκυστικά πιασάρικο και δυναμικό. Την ίδια στιγμή, το "Daylight Dies In Darkness" αναδεικνύει μια διαφορετική συνθετική πλευρά του Kelly και των Molybaron, πιο μελωδική, ήρεμη και σκοτεινή η οποία είναι εν τέλει πολύ ταιριαστή, το "Dead On Arrival" το λες ως και καταιγιστικό, ενώ το "Reality Show" έχει ξεκάθαρα χαρακτήρα single, με έντονα στοιχεία Muse. Συνολικά, οι πραγματικά καλές συνθέσεις και στιγμές του άλμπουμ υπερτερούν ξεκάθαρα των λιγότερο καλών ή αδιάφορων, και συνεπώς το συνολικό πρόσημο είναι (ιδιαιτέρως) θετικό.

Συνεχίζω να έχω μια μικρή απορία πως οι Molybaron κατέληξαν στο roster της Inside Out, βάσει της (μη) συνάφειας του ήχου που πρεσβεύουν και του πιο παραδοσιακά prog χαρακτήρα της εταιρείας, αλλά με το τρίτο άλμπουμ των Γάλλο/Ιρλανδών αναγνωρίζω πιο ξεκάθαρα την ιδιαιτερότητα και το ταλέντο που διέκρινε το έμπειρο μάτι των ανθρώπων της εταιρείας στο συγκρότημα του Kelly.

Το "Something Ominous" είναι ομολογουμένως ένα πολύ ενδιαφέρον και φρέσκο άλμπουμ μοντέρνου metal που διαφοροποιείται από τα συνηθισμένα κι αξίζει της προσοχής.