Mogwai

As The Love Continues

Rock Action/Rockarolla (2021)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 26/02/2021
25 χρόνια επιτυχίες
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Εικοσιπέντε είναι τα χρόνια που αυθαίρετα ζητά το Rock and Roll Hall of Fame να υφίστασαι σαν καλλιτέχνης και εικοσιπέντε είναι τα χρόνια που δισκογραφούν οι Mogwai. Εικοσιπέντε χρόνια σπρώχνουν τα όρια της rock μουσικής, καινοτομούν και βρίσκουν την έμπνευση να γράφουν δίσκους που ποτέ - θα έλεγα - δεν μπορούσαν να χαρακτηριστούν κάτω του μετρίου, πράγμα δύσκολα για οποιαδήποτε μπάντα βετεράνων, πόσο μάλλον στον χώρο του post-rock.

Οι αγαπημένοι μου γλασκωβίτες λοιπόν με το "As The Love Continues" παρουσίαζουν για άλλη μία φορά μία εθιστική κυκλοφορία. Η συγκεκριμένη ακροβατεί πολύ όμορφα ανάμεσα στις πιο πρόσφατες συνθέσεις τους που τείνουν σε πιο ηλεκτρονικές, πιο προσιτές, λίγοτερο εσωστρεφείς δομές αλλά και προσφέρει και κάποια κομμάτια που θυμίζουν Mogwai από τα παλιά, τα πιο μιρλιάρικα χρόνια.

Έχουμε το "Here We, Here We, Here We Go Forever"*, που χαρακτηρίζεται από μία πολύ - σκανταλιάρικη θα την πω - ενέργεια. Το εναρκτήριο μπλιμπλίκι σε αναγκάζει να δώσεις την προσοχή σου στο κομμάτι θες-δε-θες και σχεδόν αμέσως σου πετάει το vocoder στη μάπα. Προσωπικά δεν ήταν καθόλου δύσκολο να με κατακτήσει από εκείνο το σημείο και έπειτα.

Ύστερα έχεις κομμάτια σαν το "It's What I Want To Do, Mum" - που πέρα από το να συνεχίζει την παράδοση της μπάντας στο να επιλέγει φανταστικούς τίτλους κομματιών - κλείνει το δίσκο με μία πολύ old-school σύνθεση, και ας έχει το synth σε φαινομενικά πρώτο πλάνο. Μην γελιέσαι όμως, τα τύμπανα είναι αυτά που καθοδηγούν το όλο κομμάτι. Ξεχνάμε λίγο τις "pop" φόρμες που ίσως χαρακτηρίζουν πολλές πρόσφατές τους δουλειές, εδώ μιλάμε για υπόγειο. Ένα φίνο νωχελικό εφτάλεπτο-κατακλείδα ενός όμορφου δίσκου.

Η αγαπήμενη μου όμως στιγμή βρίσκεται κάπου στη μέση του δίσκου, με το σχεδόν πάνκικο "Ceiling Granny" (τι τίτλος). Το riff που ανοίγει το κομμάτι δεν συγχωρεί και είναι ίσως η πρώτη φορά που μου ήρθε να κάνω headbang στο δωμάτιό μου τον τελευταίο χρόνο που είμαι κλεισμένος στο σπίτι.

Μία ώρα και ένα λεπτό μετράει το ρολόι μετά την ακρόαση του δίσκου, πριν σχεδόν ασυναίσθητα τον βάλεις να παίζει από την αρχή. Ίσως η σχετικά μεγάλη διάρκεια να είναι ένα από τα αρνητικά που μπορείς να προσάψεις στο "As The Love Continues", αλλά post-rock είσαι, αν δεν χάσεις λίγο την αίσθηση του χρόνου (και του χώρου) κατά την ακρόασή του, έχεις κάνει τη δουλειά σου; Οι Mogwai πάντως συνεπέστατοι και σε λίγες ώρες μάλιστα θα μάθουμε αν θα κάνουν και το πρώτο τους νούμερο ένα στα τσαρτ του Ηνωμένου Βασιλείου. Σιγά το γεγονός θα μου πεις - και ίσως θα συμφωνούσα - αν δεν ήξερα ότι μιλάμε για τελείως ανεξάρτητη κυκλοφορία και ότι δε θα μπορούσα να ευχηθώ καλή τύχη σε καλύτερη τετράδα ανθρώπων που τους αξίζει κάθε επιτυχία.

*για όποιον δεν ξέρει, στη Σκωτία δεν φωνάζει ο κόσμος "Encore" ή "One more tune" όπως είθισται στο τέλος μίας συναυλία. Με μία φωνή - πολύ γηπεδικά - τραγουδάνε "here we - here we - here we fucking go". Γαμωτηνκοινωνια, πόσο μου λείπουν οι συναυλίες. Και σε αυτούς φαίνεται.

  • SHARE
  • TWEET