Ministry

Ας ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα εξαρχής. Ο προκάτοχος του "Moral Hygiene", το καυστικό "AmeriKKKant", μου άρεσε πολύ. Δεδομένων των συνθηκών μέσα από τις οποίες αναδύθηκε, καθώς και της δισκογραφικής παρακαταθήκης της μπάντας εδώ και πάνω από 35 χρόνια, δεν ήταν απλώς συγκινητικό αλλά αρκούντως καυστικό. Η, τραγελαφική στα όρια του επικίνδυνου, αποχώρηση του Trump από τον προεδρικό θώκο βέβαια, μου άφησε μια, αφελή εν πολλοίς, απορία να πλανάται. Τελικά, είναι ο Jourgensen ικανός να βγάλει δισκάρα με Πρόεδρο από την παράταξη των Δημοκρατικών στην εξουσία;

Τέτοια ερωτήματα θεωρώ πως δεν έχουν ιδιαίτερο νόημα. Επιπρόσθετα, οποιαδήποτε ελπίδα για πρωτοτυπία από τους, πάλαι ποτέ κραταιούς διαμορφωτές ενός άκρως ριζοσπαστικού ιδιώματος, είναι θαρρώ ελαφρώς κενή. Οι Ministry όμως, όπως και όλοι μας, βίωσαν τη βία της πανδημίας. Δεν υπήρχε περίπτωση ο Al να άφηνε ένα τέτοιο ολοκληρωτικό γεγονός και τις κοινωνιολογικές (άρα και πολιτικές) προεκτάσεις του ασχολίαστες. Παράλληλα, το "Moral Hygiene", δεν χαρακτηρίζεται από μια διαρκή επίθεση και διαμαρτυρία. Αποπνέει μια ελπίδα και διακατέχεται από ένα «θετικής φύσεως» αέρα, από τον τίτλο μέχρι τα επικά συναισθήματα μερικών κομματιών.

Σε αυτό το πλαίσιο έδρασε και το πρώτο πανδημικό δείγμα του άλμπουμ. Το "Alert Level", που ανοίγει τον δίσκο, εκμεταλλεύεται samples από ομιλία της νεαρής οικολόγου ακτιβίστριας Greta Thunberg και διατυπώνει μια απλή ερώτηση. Σε ενδιαφέρει να διορθωθεί η υπάρχουσα κατάσταση; Η ωριμότητα, μερικές φορές δεν είναι απλά παράγωγο της ενηλικίωσης, αλλά και της ερμηνείας της εμπειρίας. Εδώ βέβαια έγκειται και ένα άλλο ιδιαίτερο στοιχείο του άλμπουμ, και εν μέρει διαχρονικό της μπάντας. Οι Ministry φλερτάρουν τακτικά με "viral" στοιχεία της, εν μέρει λούμπεν, δημόσιας και κυρίαρχης πολιτικής αντιπαράθεσης. Σε αυτό τον δίσκο, η πανδημία για παράδειγμα περνάει από το φίλτρο του, γραφικού πάστορα/τηλε-ευαγγελιστή Kenneth Copeland στο "Death Toll", με σκοπό να αποκαλυφθούν ξεγυμνωμένες οι συνέπειες της κρατικής αντιμετώπισης της πανδημίας, και ειδικά η αντανάκλασή της σε μερίδα του αμερικανικού λαού.

Πίσω από τέτοια πυροτεχνήματα κρύβεται η φλόγα της αιώνιας επαναστατικής νιότης του Jourgensen. Το "Good Trouble", με την "Filth Pig" industrial φυσαρμόνικά του, μετουσιώνει σε ένα υπέροχο τραγούδι την εμπειρία του Jourgensen από τις διαδηλώσεις και τα αιτήματα του Black Lives Matter. Μπορεί και στον προκάτοχό, το αμφιβόλου αισθητικής "Antifa" να όριζε εκ νέου τις προθέσεις του δημιουργού του αλλά εδώ το μήνυμα συνδυάζεται με ευπρόσδεκτα ανανεωτικές συνθέσεις. Στο κορυφαίο "Sabotage Is Sex", ο Jourgensen παραχωρεί το μικρόφωνο και τη λάμψη στον φίλο και συνεργάτη του Jello Biafra ο οποίος ξεδιπλώνει πάνω σε κοφτά riffs και μελαγχολικά περάσματα μια ιδιαίτερα πολύπλευρη κριτική της σύγχρονης κοινωνίας.

Ο δίσκος όμως δεν είναι απλά ένα ακατάσχετο mid-tempo όργιο. Οι thrash εξάρσεις ανήκουν στο παρελθόν (όπως και ο εμπνευστής George Bush ο νεότερος) ενώ το επιθυμητό groove δεν είναι αταβιστικό και προβλέψιμο. Το "Believe Me" εξελίσσεται σε κρυφό χαρτί του δίσκου εξαιτίας της δομής και της εξέλιξής του, και φυσικά της, σχεδόν Killing Joke εκφοράς των στίχων του. Αυτή η τεχνική, αξιοποιείται στο έπακρο και στο deep cut "We Shall Resist" και στο επικεντρωμένο στα fake news, και συγκριτικά πιο heavy, δυστοπικό "Disinformation". Τα δύο τελευταία μάλιστα, παρά τις αντιθέσεις τους αποκαλύπτουν και την επιρροή του ανανεωμένου, πλην έμπειρου, line-up που έχει γύρω του ο ιθύνων νους της industrial μηχανής.

Δε υφίσταται όμως δίσκος των Ministry ο οποίος να μην διαθέτει και μια «καμένη» πλευρά. Ανάμεσα στο επικαιροποιημένο μανιφέστο τους, οι Ministry, με τη συμμετοχή του Billy Morrison, διασκευάζουν εκπληκτικά το "Search And Destroy" των Stooges. Η εκτέλεση πήρε και τις ευλογίες του Iggy Pop μάλιστα, ο οποίος βέβαια παραδέχθηκε πως απορούσε με το πως στο διάολο το οραματίστηκε έτσι η μπάντα. Το "Moral Hygiene" όμως, πέραν του να αποδίδει στο έπακρο σε όλους τους επιζητούμενους τομείς, τοποθετώντας εαυτόν σε περίοπτη, κατά τη γνώμη μου, θέση στην ύστερη δισκογραφία της μπάντας, δεν είναι μια νοσταλγική, ή ξεπερασμένη από την εποχή του πράξη.

Είναι σαφές πως οι Ministry πλέον απέχουν αρκετά από το συγκρότημα που πριν 30 χρόνια δονούσε τον σκληρό ήχο με τον ένα δίσκο πίσω από τον άλλο. Το "Moral Hygiene" είναι ένας δίσκος επίκαιρος και αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του. Το γνώριμο ηχόχρωμα των Ministry εμπλουτίζεται με καίριες, μικρές πινελιές, και αποφεύγει έντεχνα οποιοδήποτε σκόπελο γραφικότητας. Παραμένει ένας δίσκος παράγωγο της ύστερης εποχής και φιλοσοφίας του συγκροτήματος, με τις σχετικές αδυναμίες, αν και σύντομες, να κάνουν την εμφάνισή τους.

Δεν ασπάζομαι απόψεις περί αναγκαιότητας της ύπαρξης καλλιτεχνών, γιατί πολύ απλά δεν ξέρω ποιοι «χρειαζόμαστε» και γιατί οποιαδήποτε μπάντα. Είμαι όμως πεπεισμένος, πως η φωνή των Ministry, αν ειδωθεί κριτικά, και ελαφρώς γενναιόδωρα, έχει ακόμη σθένος και πάτημα επί του παρόντος. Το "Moral Hygiene" είναι το ηχητικό ισοδύναμο μιας σκέψης που δεν κάμπτεται από βιολογικές και φυσικές συμβάσεις, αλλά ακμάζει ελεύθερη.