Lice

Wasteland: What Ails Our People Is Clear

Settled Law (2021)
Από τον Αντώνη Αντωνιάδη, 26/01/2021
Η καλύτερη απάντηση στο ερώτημα «Ποιοι μπορούν να γίνουν οι επόμενοι The Fall;»
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Έχουν γραφτεί χιλιάδες σελίδες για το τι είναι το punk, τις συνθήκες μέσα από τις οποίες προέκυψε, και το πώς εξελίχθηκε μέσα στο χρόνο. Αντίστοιχα, το αν και πότε το punk πέθανε ή αν τελικά ζει ακόμη, είναι μια από τις πιο διαχρονικές (και ατελέσφορες ως προς το να απαντηθεί) συζητήσεις στην ιστορία της μουσικής. Το σίγουρο είναι ότι το punk αποτέλεσε μια από τις σημαντικότερες ηχητικές εξελίξεις της rock μουσικής και αποτέλεσε τη βάση για να γεννηθούν ένα σωρό άλλα μουσικά παρακλάδια.

Το εντυπωσιακό επίσης είναι πως μέσα σε ελάχιστο χρόνο περάσαμε από το punk στο post-punk και ότι αυτό επετεύχθη σχεδόν από τους ίδιους ανθρώπους. Κοινώς, η Siouxsie, οι Wire, οι Joy Division, οι Slits, οι Clash, οι The Fall και φυσικά ο Johnny Rotten, πρώτα με τους Sex Pistols και μετά με τους Public Image Limited, υπήρξαν σημαντικοί και για τις δύο σκηνές. Και κάπως έτσι, το punk διεύρυνε τους ορίζοντές του, έγινε πιο πειραματικό κι εγκαινίασε το φλερτ του με το noise rock και το industrial. Αν όμως κάτι παρέμεινε αναλλοίωτο, από την πρώτη μέρα που o Rotten (ή ίσως κι ο Iggy Pop αν θέλετε να πάμε πιο πίσω) έπιασε το μικρόφωνο και τραγούδησε, είναι η απέχθεια που είναι δεδομένο πως θα προκαλέσει αυτό το στυλ στην πλειοψηφία όσων αγαπάνε τις καλογυαλισμένες παραγωγές, τα τεχνικά άρτια μουσικά μέρη, τους υπερσόλιους κιθαρίστες, τις φωνάρες που πιάνουν 5-6 οκτάβες και, γενικότερα, όσους δακρύζουν ακούγοντας hard, progressive, κι άλλες παρόμοιες εκδοχές του rock.

Και κάπως έτσι, μετά από αυτό τον μικρό πρόλογο, μπορούμε να μπούμε στο ψητό. Ο λόγος λοιπόν αυτής της σύντομης ιστορικής αναδρομής ήταν για να τονίσω πόσο κοντά στο πνεύμα του punk είναι οι LICE. Και ας μην παίζουν punk. Ο ήχος τους δηλαδή, αν έπρεπε να τον συνοψίσουμε, θα έλεγα ότι κινείται στον χώρο του experimental rock με ολίγον από πρώιμο industrial και γερές δόσεις post-punk. Είναι επίσης ξεκάθαρο πως -και αυτοί- έχουν επηρεαστεί από τους Fat White Family, ενώ τα μέλη του συγκροτήματος είναι δεδομένο ότι κάπου έχουν μια τεράστια αφίσα των The Fall στην οποία υποκλίνονται κάθε πρωί πριν πάνε στο στούντιο. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι οι LICE, το μακρινό πια 2017, άνοιγαν την κοινή περιοδεία των δύο προαναφερθέντων συγκροτημάτων.

Αν κάτι λοιπόν είναι σίγουρο είναι πως ο μέσος rock ακροατής μάλλον κάπου θα ενοχληθεί ακούγοντας το "WASTELAND: What Ails Our People Is Clear". Λίγο το φλερτ με τη noise αισθητική, λίγο οι εμμονικά επαναλαμβανόμενες φάλτσες κιθάρες, λίγο η έλλειψη ξεκάθαρων μελωδιών, λίγο η χαοτική ενορχήστρωση και, κυρίως, ο -σχεδόν κοροϊδευτικός- τρόπος με τον οποίο ο Alistair Shuttleworth ερμηνεύει τους στίχους στο μικρόφωνο (προσέξατε ότι δεν έγραψα τραγουδάει), είναι αρκετά για να απωθήσουν όσους αναζητούν ένα safe place στη μουσική τους.

Βέβαια, πώς αλλιώς θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα όταν η μπάντα γεννήθηκε μέσα από μια αγγελία που έγραφε "Guitarist and drummer looking for singer willing to do and say horrible shit"; Αυτό όμως που μάλλον κανείς μας δεν περίμενε ήταν ότι το συγκρότημα από το Bristol θα εξελισσόταν από μια "Mark E. Smith appreciation" post-punk μπάντα σε πραγματικούς πρωτοπόρους της avant-garde rock. Χτίζοντας ρυθμικά μέρη για να ντύσουν τις απολαυστικές, beatnik αφηγήσεις του τραγουδιστή τους, τα οποία στη συνέχεια εμποτίζουν με γερές δόσεις κιθαριστικού θορύβου, οι LICE μας χάρισαν ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο που αποδεικνύει πως το "να βρεις τη δική σου φωνή" παραμένει το σημαντικότερο επίτευγμα κάθε σοβαρού καλλιτέχνη, πόσο μάλλον δε όταν μιλάμε για τον ευρύτερο χώρο του punk.

Γιατί αν κάτι είναι δεδομένο είναι ότι οι Βρετανοί πετυχαίνουν να συνδυάσουν όλες τις επιρροές τους, δημιουργώντας έναν αποκλειστικά προσωπικό ήχο. Δεν μοιάζουν ούτε με τους Fontaines DC, ούτε με τους Shame, ούτε με τις Goat Girl, ούτε καν με τους Fat White Family, κι όμως είναι αδιαμφισβήτητο ότι ανήκουν στην ίδια σκηνή. Κι είναι εντυπωσιακό το πώς πετυχαίνουν να μεταβαίνουν από εφιαλτικά ηχητικά μονοπάτια σε σχεδόν εμπορικά rock ξεσπάσματα, ενώ, παράλληλα, μπορούν να φλερτάρουν με την dub, την ψυχεδέλεια, ή ακόμη και με την pop.

Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, μπορεί το punk ή το post-punk να μην αποτελούν τους ιδανικούς ή τους πιο ταιριαστούς όρους για να περιγράψουμε αυτό που κάνουν οι LICE, όμως, σε μένα τουλάχιστον, είναι ξεκάθαρο πως όλα όσα είχαν βάλει στόχο να αποδημήσουν μέσα από το punk όλα εκείνα τα συγκροτήματα το 1977, προσπαθεί να αποδομήσει, εν έτει 2021, και το συγκρότημα από το Bristol. Και τα καταφέρνει περήφανα χαρίζοντας μας ένα εκπληκτικό ντεμπούτο που τους καθιστά, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, την καλύτερη απάντηση στο ερώτημα "Τελικά, ποιοι έχουν τα προσόντα να γίνουν οι επόμενοι The Fall;".

  • SHARE
  • TWEET