Mark Morton

Εκτιμώ πολύ κάτι τύπους σαν τον κιθαρίστα των Lamb Of God, Mark Morton, οι οποίοι αποφεύγουν όσο περισσότερο μπορούν την αχρείαστη δημοσιότητα, παρά τη δημοτικότητα που έχει η μπάντα τους. Ούτε δράματα, ούτε υπερφίαλοι εγωισμοί, ούτε τίποτα. Ο Morton είναι απλά ο τύπος που παίζει τα περισσότερα lead μέρη και έχει γράψει και μερικά από τα καλύτερα τραγούδια μιας από τις σημαντικότερες σύγχρονες metal μπάντες. Καιρός να μας συστηθεί λίγο πιο προσωπικά, πάντα σε μουσικό επίπεδο...

Το ότι το όνομά του δεν παίζει όλη την ώρα στα ειδησιογραφία site δεν σημαίνει πως δεν έχει αποκτήσει τις απαραίτητες διασυνδέσεις και φιλίες στον μουσικό κόσμο, όπως έρχεται να αποδείξει το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ. Σε αυτό ακολουθεί την ίδια τακτική με αυτή που είχαν ακολουθήσει κι άλλοι σπουδαίοι κιθαρίστες/συνθέτες/μουσικοί, όπως ο Iommi, ο Slash κι ο Dave Grohl (με τους Probot) στα προσωπικά τους άλμπουμ, διαλέγοντας μουσικούς και κυρίως τραγουδιστές από το πάνω ράφι να τον συνοδεύσουν.

Η αλήθεια είναι πως δεν συναντάς συχνά στο ίδιο άλμπουμ ονόματα όπως ο Mike Inez (Alice In Chains), David Ellefson (Megadeth) κι ο Paolo Gregoletto (Trivium) στο μπάσο ή ο Jean-Paul Gaster (Clutch), Steve Gorman (The Black Crows), Alex Ben (Trivium) και Roy Mayorga (Stone Sour) στα drums. Πόσο δε ερμηνευτές σαν τον Chester Bennington (Linkin Park), τον Myles Kennedy (Alter Bridge, Slash) ή τον Mark Lanegan. Προφανώς, οι συμμετέχοντος προσδίδουν λάμψη στο άλμπουμ, αλλά προς τιμήν του Mark Morton είναι οι συνθέσεις του (και το κιθαριστικό του παίξιμο) που έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Όπως συνήθως συμβαίνει με τέτοια εγχειρήματα προκύπτει μια λεπτή ισορροπία μεταξύ του χαρακτηριστικού ήχου με τον οποίο έχει καθιερωθεί ο συνθέτης και της ευκαιρίας που του δίνεται να πειραματιστεί. Έτσι κι εδώ, ο Morton άλλοτε γράφει riff και τραγούδια που φέρνουν έντονα στο μυαλό Lamb Of God, όπως το "The Never" ή το "The Truth Is Dead" κι άλλοτε βγαίνει έξω από το θεωρητικό comfort zone του, μπαίνοντας σε διαφοροποιημένα συνθετικά χωράφια όπως αυτά του "Axis" και του "Reveal" με τα southern και pop στοιχεία αντίστοιχα. Φαντάζομαι δεν είναι τυχαίο πως στα πρώτα βρίσκει κανείς τον Chuck Billy (Testament) και τον συνοδοιπόρο του Randy Blythe (σε ντουέτο με την Alissa White-Gluz των Arch Enemy), ενώ στα άλλα δυο τον Mark Lanegan και τη Naeemah Maddox (η οποία έχει συμμετάσχει στο τελευταίο άλμπουμ των Vektor btw). Χωρίς να είναι άσχημα τα δυο πρώτα, προσωπικά βρίσκω πολύ πιο ενδιαφέροντα τα τραγούδια της δεύτερης κατηγορίας, όπως και το "Blur" που το ανεβάζει η - μια χαρά rock - ερμηνεία του rapper Prince Markie Dee (ή κατά κόσμο Mark Anthony Morales).

Παράλληλα, υπάρχουν τραγούδια σαν το "Sworn Apart" που είναι ένα ευχάριστο modern metal τραγούδι, το οποίο κάνει ακόμα πιο ευχάριστο η δυνατή ερμηνεία του Jacoby Shaddix των Papa Roach, ενώ πάντα έχω αδυναμία στην ένρινη και «αλήτικη» φωνή του Josh Todd που ερμηνεύει το πιο heavy από τα συνηθισμένα του "Back From The Dead". Όπως και το "Imaginary Days" είναι οι συνθέσεις που δεν κάνουν απαραίτητα τη διαφορά, αλλά βοηθούν το άλμπουμ απλά να κυλά καλύτερα.

Στο άλμπουμ, όμως, υπάρχουν και συνθέσεις που ξεχωρίζουν. Στο "Save Defiance", δεν είναι εύκολο να πει κάποιος αν ο Morton το έγραψε έτοιμο για τον Myles Kennedy ή αυτός το έφερε τόσο πολύ στα μέτρα του, αλλά όπως και να έχει είναι εξαιρετικό τόσο ως σύνθεση όσο ως ερμηνεία. Και, φυσικά, υπάρχει το "Cross Off", το οποίο πέραν της συναισθηματικής φόρτισης που θα είχε ούτως ή άλλως λόγω του ότι αποτελεί μια από τις τελευταίες ηχογραφήσεις του Chester Bennignton, είναι τραγούδάρα, θυμίζοντας σε όλους γιατί ο Chester θεωρούταν (και ήταν) μεταξύ των καλύτερων και πόσο του ταίριαζε να ερμηνεύει πιο heavy υλικό. Οι δυο αυτές συνθέσεις, μαζί με το "Axis" (με τον υπέροχο Mark Lanegan) αποτελούν την τριάδα των συνθέσεων που θεωρώ ότι κάνουν τη διαφορά στο άλμπουμ.

Με το "Anesthetic" ο Mark Morton επιβεβαιώνει πως είναι ταυτόχρονα καλός συνθέτης και καλός κιθαρίστας, βρίσκοντας χώρο να δείξει τόσο διαφορετικές πλευρές του συνθετικού του ταλέντου, όσο και τις shredding αρετές του σε επίπεδο lead μερών. Γράφει καλοστημένα, δυνατά, modern metal τραγούδια, που άλλοτε φλερτάρουν με μια πιο thrashy πλευρά κι άλλοτε μια πιο μια groovy (ή εμπορική αν θέλετε) καταφέρνοντάς τα εξίσου καλά και στις δυο προσεγγίσεις. Συνδυάζοντας αυτή τη συνθετική μεστότητα με τη λάμψη των εκλεκτών καλεσμένων του παρουσιάζει μια αξιόλογη δουλειά που συνολικά αποτελεί κάτι περισσότερο από ένα ευχάριστο άκουσμα.