Kaiser Chiefs

The Future Is Medieval

Universal (2011)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 29/06/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Και πάνω που πήγαινα να πω έναν καλό λόγο για τη μπάντα, κατάφερνουν το ακατόρθωτο και ξενερώνουν τους πάντες. Ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή όμως.

Μετά από κάμποσο καιρό σε ημιδιάλυση, οι Kaiser Chiefs επιστρέφουν με τον τέταρτό τους, καθόλου αναμενόμενο, δίσκο. Με την πρώτη τους κυκλοφορία είχα πάθει ένα μικρό παροξυσμό, η δεύτερη είχε κάποιες όμορφες στιγμές, αλλά ήταν γενικώς άνευρη, και με την τρίτη δεν άντεξα να ασχοληθώ καν. Ακολούθησαν δηλαδή την ίδια ακριβώς φθίνουσα πορεία με τους Franz Ferdinand, καταρρίπτοντας την ελπίδα που είχα για μία νέα γενιά επιτυχημένης brit-pop.

Αρχές όμως του μήνα, με ένα κόλπο à la Radiohead, παρουσίασαν είκοσι νέα κομμάτια μέσω του site τους, δίνοντας μάλιστα την ευκαιρία στον καθένα να φτιάξει το δικό του προτεινόμενο track list, που θα περιλαμβάνει δέκα κομμάτια, και θα το ανεβάζει στο site, με επιλογή εξωφύλλου, αμέ. Όποιος ξανακατεβάσει μετά το ίδιο track list, θα δίνει ένα ευρώ «απόσβεση» σε αυτόν που πρωτοανέβασε τη λίστα. Έξυπνα πράγματα. Έξυπνα όμως μέχρι το σημείο να βασίζεσαι σε κακόγουστους να διαλέγουν τη μουσική σου. Έχοντας ακούσει και τα είκοσι συν ένα καινούργια κομμάτια και βλέποντας αυτά που επελέγησαν για το επίσημο track list του δίσκου, κατέβασα μούτρα μέχρι το πάτωμα. Κομματάρες, οι οποίες δείχνουν τη φανερή μουσική ωρίμανση της μπάντας, βρέθηκαν ξαφνικά στον πάγκο, δίνοντας τη θέση τους σε χιλιομασημένες άνοστες πατσαβούρες, κρατώντας τη μπάντα πίσω, ενώ θα μπορούσε σιγά-σιγά να λάμψει ξανά.

Κομμάτια όπως το "Back In December", αλλά κυρίως το εξωπραγματικό "Can't Mind My Own Business", θα περάσουν πλέον στην αφάνεια, επειδή σε κάποιους δε φάνταζαν «ιδανικά» για Kaiser Chiefs, ενώ προτιμήθηκαν ξεπλύματα τύπου "Little Shocks", που είναι και single τρομάρα του. Τουλάχιστον κάποια διαμάντια κρατήθηκαν, όπως το σχεδόν Bowieστικο "Man On Mars", το σκοτεινούλι "Child Of The Jago" και το πανέμορφο "If You Will Have Me". To τελευταίο, μάλιστα, είναι ένα συγκινητικό ακουστικό tribute του Nick Hodgson, drummer αλλά και κινητήριου μοχλού της μπάντας, στον πατέρα του. Προσωπικά, προτιμώ τη δική του φωνή από του Wilson, αλλά δε μπορείς να τα 'χεις όλα. Το βιολάκι δένει απίστευτα στην ατμόσφαιρα που προσδίδουν οι στίχου του κομματιού και αποτελεί γενικώς μία πολύ ευχάριστη έκπληξη στο ρεπερτόριο της μπάντας, που στα μάτια μου της έδωσε πολλούς πόντους.

Δε σου συνιστώ να προτιμήσεις τη φυσική κόπια του δίσκου, γιατί πολύ πιθανόν να απογοητεύτεις. Ξεμένεις με "Out Of Focus" και "Long Way From Celebrating". Αν όμως ψαχτείς λιγάκι στο site τους, και ακούσεις μονάχος σου και τα εικοσιτόσα κομμάτια που υπάρχουν διαθέσιμα, σίγουρα μια προσωπική σου λίστα θα σε ικανοποιήσει πολύ περισσότερο, γιατί, όπως προείπα, η μπάντα κατάφερε και σύνεθεσε κομμάτια, που υπό κανονικές συνθήκες θα είχαν τα φόντα να την εκτοξεύσουν ξανά εκεί που ήταν το 2006. Κρίμα όμως, έτσι σου γυρνάει μπούμερανγκ το marketing.
  • SHARE
  • TWEET