Iron Monkey

Ας ξεκαθαρίσουμε αρχικά μερικά πράγματα. Οι Iron Monkey υπάρχουν κυριολεκτικά όσα χρόνια υπάρχουν κι εγώ, υπήρξαν πρωτοπόροι σε ένα είδος μουσικής που αγαπάω και το "Our Problem" είναι ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους όλων των εποχών - με ότι συμπέρασμα μπορεί αυτό να δώσει για μένα. Μετά από μακρά παύση λοιπόν οι Iron Monkey γύρισαν στα μουσικά δρώμενα to 2017, με το συμπαθές αλλά όχι φαντασμαγορικό "9-13". Πλέον και αφότου άλλα εφτά χρόνια και κάτι καραντίνες μεσολάβησαν, οι Iron Monkey επιστρέφουν με το φετινό "Spleen & Goad" προσπαθώντας μάλλον να βάλουν τα πράγματα σε μια τάξη για το ποιο πραγματικά συγκρότημα είναι ή να κάνουν μια νέα αρχή;

Και στις δύο περιπτώσεις, δυσκολεύομαι πολύ να καταλάβω τη σημασία της επανένωσης των Iron Monkey. Αν πίστευα ότι η προηγούμενη κυκλοφορία τους ήταν απλά ένα πρώτο βήμα για να επιστρέψουν στην αίγλη τους, τώρα ίσως και να μην το πιστεύω τόσο. Αρχικά, σίγουρα η απουσία του Justin Greaves που έχει ακολουθήσει άλλα μουσικά μονοπάτια (κυρίως με τους Crippled Black Phoenix αλλά και όχι μόνο) ήταν και παραμένει ηχηρή. Αυτό βέβαια κάπως καλύπτεται από τους drummer που ακολούθησαν, τα κρουστά όμως δεν είναι παρά λίγο περισσότερο πεζά. Κάτι που ίσως να μπορούσαμε να παραβλέψουμε λίγο καθώς η πραγματική απώλεια, κυριολεκτικά και μεταφορικά, στον ήχο τον Iron Monkey, είναι η απουσία του Johnny Morrow που τόσο τραγικά χάθηκε και από τότε τα φωνητικά των Iron Monkey δεν πρόκειται ποτέ να ξαναβρεθούν στην ίδια θέση. Όσο και να προσπαθούν οι Steve Watson και Jim Rushby στις κιθάρες, ο τελευταίος δεν καταφέρνει να γεμίσει επαρκώς τα πολύ μεγάλα, άδεια παπούτσια που έμειναν πίσω από τα φωνητικά.

Βαδίζοντας τώρα λίγο περισσότερο εντός του ίδιου του "Spleen & Goad" και όχι τόσο στη γενικότερη κατάσταση των Iron Monkey μετά την επανένωση, τα συναισθήματα είναι γλυκόπικρα. Ναι, σίγουρα το εναρκτήριο single και τιτλάρα "Misanthropizer" προσανατολίζει σε κάτι τελείως διαφορετικό, μανιασμένο και έντονο από μεριάς τους, όπως και θα έπρεπε. Κάτι που δεν στηρίζουν όμως στη συνέχεια παρά λίγα κομμάτια, όπως για παράδειγμα το εξαιρετικό "Rat Flag" αλλά και αργότερα το "Exlexed" - κι ας παραμοιάζει σε σύνθεση των Eyehategod.

Ωστόσο είναι στιγμές στο δίσκο που οριακά κουράζουν, κάτι που προσωπικά βρίσκω ανεπίτρεπτο για ένα συγκρότημα βεληνεκούς σαν τους Iron Monkey. Ας πάρουμε για παράδειγμα το "Off Switch" που ακούγεται όντως να είναι εκτός κουρδίσματος αλλά είναι και τόσο επαναλαμβανόμενο που παρακαλάς να τελειώσει - όχι και ότι καλύτερο για κομμάτι στο πρώτο μισό του δίσκου. Τα φωνητικά στο "The Gurges" αν θέλουμε κάποια άλλη στιγμή δυσκολίας μοιάζουν τρομερά επιτηδευμένα, ενώ κιθαριστικά, δεν ακούμε ποτέ κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει. Γενικά, οι Iron Monkey δεν ήταν ποτέ η μπάντα που εστίαζε στο να κουράσει σκόπιμα με αργές κιθάρες τον ακροατή, καλό θα ήταν να μην καταλήξει εκεί. Άλλο ένα ζήτημα ταυτότητας του συγκροτήματος μπαίνει και με το "O. D. Rose" στο τέλος, το οποίο φέρνει έναν κουραστικό ηλεκτρονικό ήχο - λέξεις που προέρχονται από στόμα ανθρώπου που ακούει και λατρεύει το noise - χωρίς να υπάρχει τέτοια προδιάθεση σε κάποιο άλλο σημείο του δίσκου ή να προσφέρει πραγματικά κάτι σοκαριστικό, ενοχλητικό (μέχρι κι αυτό το κάνει ήπια).

Το "Spleen & Goad" έχει τις στιγμές του, αλλά πραγματικά πάντα βρίσκομαι σε θέση του να περιμένω κάτι καλύτερο από τη νέα εποχή των Iron Monkey και δεν παίρνω ούτε κάτι ρηξικέλευθο, ούτε και την παλιά σαπίλα τους που τόσο αγαπάμε. Υπάρχουν πλέον πολλές καλές sludge μπάντες εκεί έξω πλέον που έχουν πάει το ιδίωμα σε άλλα μήκη και πλάτη, με αποτέλεσμα οι Iron Monkey να χρειάζεται μάλλον να βελτιώσουν κατά πολύ το παιχνίδι τους ώστε να ανακτήσουν την πραγματική αίγλη που κάποτε είχαν αποδείξει ότι τους αναλογούσε.

Bandcamp | Spotify