Ignite

Δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο η διατήρηση της ακεραιότητας για ένα μουσικό σχήμα σε βάθος χρόνου. Ακόμα περισσότερο αν αυτό μετράει χρόνια παρουσίας και από τα πρώτα βήματα παίρνει ανοιχτά θέση, χωρίς να κρύβεται πίσω από μετριοπάθειες ή απολιτίκ μάσκες. Πολύ παραπάνω αν το πλαίσιο τοποθετηθεί στον μικρόκοσμο του punk και το κάδρο εστιάσει σε μη υπόγειο επίπεδο. Στον κατάλογο με αυτά τα όχι-τόσο-πολλά ονόματα, οι Ignite έχουν μία καταχώρηση φαρδιά πλατιά.

Κακά τα ψέματα, η μπάντα από την Orange County απέχει από underground τόσο όσο κι από το mainstream. Μετά τα "A Place Called Home" και "Our Darkest Days" πίσω στη δεκαετία του 2000 δεν θα ήταν τρομερά αδύνατο να είχαν ανοιχθεί προς μεγαλύτερα ακροατήρια. Εκείνοι απολύτως συνειδητοποιημένα προτίμησαν να μείνουν ειλικρινείς με τους εαυτούς τους και να μη ρίξουν νερό στο κρασί τους. Έξι χρόνια μετά την τελευταία στούντιο κυκλοφορία τους, το χαρτί της πεντάδας μοιάζει δυσκολότερο από ποτέ.

Το κενό που άφησε ο Zoli Téglás με την αποχώρησή του είναι τεράστιο. Δεν ήταν μόνο η φωνή του συγκροτήματος για εικοσιπέντε και βάλε χρόνια. Ήταν το μυαλό πίσω από τους στίχους και το πάθος πάνω στο σανίδι. Αν το έργο του Eli Santana και των υπόλοιπων έμοιαζε δύσκολο στα χαρτιά, το χτύπημα του "Anti-Complicity Anthem" δίνει με συνοπτικές την απάντηση. Το νεύρο, οι ταχύτητες, τα κοψίματα, όλα είναι στη θέση τους. Ό,τι αμφιβολίες μπορεί να έχουν μείνει, εξαφανίζονται από το τούπα-τούπα του "This Day" και τη μπασάρα του "On The Ropes".

Το μελωδικό hardcore του "Ignite" έχει αυτό το κάτι που το κάνει να ξεχωρίζει από το σωρό και να ακούγεται επίκαιρο. Η παραγωγή και η στόχευση γέρνουν τόσο έντονα στο πρώτο συνθετικό, που τραβάνε το σύνολο μισό βήμα από την παλαιάς κοπής εκδοχή της σκηνής. Η σύντομη διάρκεια βοηθάει να κρατηθεί το χτύπημα στο στόχο. Δεν είναι ο καλύτερος δίσκος των δημιουργών του, αλλά δεν υπήρχε τέτοια απαίτηση έτσι κι αλλιώς. Όπως μία άλλη παρέα από την Καλιφόρνια, θυμίζουν ότι μπορείς να μεγαλώσεις χωρίς να χάσεις την ψυχή σου.