Ignite, My Turn, Skybinder @ An Club, 02/06/22

Οι τακτικές συναντήσεις του ευρύτερου hardcore και punk κύκλου στο An Club μας είχαν λείψει την προηγούμενη περίοδο, είναι η αλήθεια. Μετά τους Bishops Green και τους The Take που εμφανίστηκαν τον προηγούμενο μήνα, είχε έρθει η σειρά των Καλιφορνέζων Ignite να πυρπολήσουν το υπόγειο της Σολωμού. Ο Zoltan "Zoli" Teglas έχει πλέον αποχωρήσει από το συγκρότημα και έχει αντικατασταθεί από τον Eli Santana. Το setlist ήταν γνωστό ότι θα γέρνει αρκετά προς τον κλασικό δίσκο "Our Darkest Days" και αυτό ήταν καλό νέο. Ο αξιοσημείωτος πρώτος δίσκος του τρέχοντος line-up που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό όμως, αποτέλεσε μια επίσης πολύ καλή αφορμή για να θέλουμε να δούμε τους Ignite στην πρώτη τους επίσκεψη στην Ελλάδα μετά από σχεδόν δυο δεκαετίες.

Πλησιάζοντας στο An Club ελάχιστα μετά την προγραμματισμένη ώρα έναρξης, το γεγονός ότι ακούσαμε τους δικούς μας Skybinder να έχουν ξεκινήσει το set τους με χρονική συνέπεια μας ήρθε ως μια αρκετά ευχάριστη έκπληξη. Κατεβαίνοντας τα σκαλιά και μπαίνοντας στον χώρο, διαπιστώσαμε ότι στην περίπου μισάωρη εμφάνισή τους έπαιξαν κατά βάση υλικό από το ντεμπούτο τους. Αν δεν απατώμαι όμως, μας έπαιξαν και 1-2 νέα τραγούδια από τον επερχόμενο δεύτερο δίσκο τους. Ο ήχος τους ήταν ικανοποιητικός και το μόνο που θα άλλαζα λιγάκι είναι ότι θα τους έδινα λίγο περισσότερο «αέρα» στη σκηνή.

Οι My Turn που τους διαδέχτηκαν, επίσης ακριβώς βάσει του προγράμματος που είχε γίνει γνωστό, αποδείχτηκαν λίγο πιο έμπειροι. Με δυο δίσκους και αρκετές εμφανίσεις στο ενεργητικό τους, είχαν άνεση και αυτοπεποίθηση την οποία και μας έδειξαν στο επίσης μισάωρης διάρκειας set τους. Το hardcore που παίζουν είναι αρκετά μελωδικό και παρέσυρε και τον κόσμο να αρχίσει να ζεσταίνεται εν όψει Ignite, ενώ σε αυτό βοήθησε και το ότι το club ήταν πιο γεμάτο σε σχέση με πριν. Τελικά το έδαφος είχε προλειανθεί όσο χρειαζόταν για τη μάχη που θα ακολουθούσε αμέσως μετά. [Π.Κ.]

Με το An να έχει γεμίσει αισθητά, και έπειτα από το προβλεπόμενο σύντομο κενό, οι Ignite όρμησαν στη σκηνή. Μόνο έτσι θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί το μπάσιμό τους με τα "Poverty For All" και "Anti-Complicity Anthem", η οποία θα χαρακτήριζε και το σύνολο της, επί σχεδόν μια ώρα, εμφάνισής τους. Ο λόγος ιδιαίτερα σαφής. Το πρώτο, αν και «υπέφερε» από προσωρινά ηχητικά σκαμπανευάσματα, ήταν η ιδανική και φουριόζα πρώτη γεύση από το, αγαπημένο "Our Darkest Days" του 2006 γύρω από το οποίο, όπως είπαμε, βάσισαν το σετ τους. Το δεύτερο, είναι το single-καλησπέρα από το φετινό "Ignite" (από το οποίο έπαιξαν και το b-side "Turn XXI").

Δεν υπάρχει τίποτα σαν μια hardcore συναυλία. Και οι Ignite το πιστοποίησαν για ακόμη μια φορά. Κοινό και μπάντα ήταν ένα, ο Eli Santana απέδειξε πως μπορεί να ανταπεξέλθει και επί σκηνής στο υλικό, πετώντας και σποραδικές κορώνες ανάμεσα στα τραγούδια, ενώ ήταν και ιδιαίτερα επικοινωνιακός, όπως και ολόκληρο το σχήμα. Οι hardcore ήρωες μετέτρεψαν την βραδιά της Πέμπτης σε ένα ξέφρενο πάρτυ, όπου τα sing-along έδιναν και έπαιρναν, με τα "Let It Burn" και "Fear Is Our Tradition" να ξεχωρίζουν, όπως επίσης και ο χορός στο pit και το (πολύ, και συχνά άτσαλο), stage dive. Το σερί συνεχίστηκε, με μια παθιασμένη απόδοση του "Are You Listening?" όπου η απόδοση έπιασε κόκκινο, και φυσικά την, συνοδευόμενη από ένα αντιπολεμικό λογύδριο, διασκευάρα στο "Sunday Bloody Sunday" και το ταιριαστό "Know Your History".

Η δισκογραφία των Ignite διακατέχεται από μια σαφή ταυτότητα και καλώς εννοούμενη ομοιομορφία που επέτρεψε την ανάμειξη των συνθέσεων χωρίς να σημειώνει καμπή. Έτσι, είτε όταν βούτηξαν στο μακρινό παρελθόν τους με το "Embrace" από το "Past Our Means" EP, που αποτέλεσε μια ευχάριστη και καλοδεχούμενη έκπληξη, είτε με το εναρκτήριο του "A Place Called Home" του 2000, "Who Sold Out Now?" νωρίτερα στο σετ, το επίπεδο παρέμεινε υψηλό. Οι Ignite βρέθηκαν έναντι ενός αφοσιωμένου κοινού, το οποίο, σε σημαντική του μερίδα χτίστηκε με εκείνο το σερί στα τέλη των ‘90s - μέσα ‘00s, καθώς και με μια γενιά νεότερων ακροατών/τριών που βρήκαν το σπίτι τους στο μελωδικό και ρεφραιν - το hardcore. Έτσι, χωρίς φανφάρες, χωρίς υπερβολικές και γραφικές δηλώσεις, χωρίς να χάνουν χρόνο γενικά, οι Αμερικανοί απέδειξαν πως μπορούν ακόμη να διαχειρίζονται εξίσου απολαυστικά μικρά και μεγάλα venues και κοινά αντίστοιχα. 

Στην τελική, αν γνώριζες εκ των προτέρων τι να περιμένεις, το γεγονός πως, όπως επιβεβαιώθηκε αν παρευρέθηκες, όχι απλά επιβεβαιώθηκαν στο έπακρο οι προσδοκίες αλλά το τελικό αίσθημα ήταν κιόλας ένα αισιόδοξο, δυναμικό, και έντονα συλλογικό δεν είναι τυχαίο. Οι Ignite έκλεισαν την εμφάνισή τους με τα "Live For Better Days" και "Veteran". Οφείλω εδώ να ομολογήσω πως, αν και ποτέ δεν ήμουν οπαδός της πρώτης σύνθεσης, τα λόγια του ηγέτη Brett Rasmussen στην προ δεκαετίας συνέντευξή του εδώ στο Rocking αναφορικά με το κομμάτι δικαίωσαν την τοποθέτησή του σε αυτό το σημείο της συναυλίας. Και όσα χρόνια και αν περάσουν, το "Veteran" θα κάνει τα αίματα να βράζουν και τις γροθιές να σφίγγουν. Δικαίως. Εξαιρετική εμφάνιση, απολαυστικοί Ignite, μακάρι να στηρίζονται περισσότερο τέτοια εγχειρήματα. Ραντεβού στους Youth Of Today, ε. [Α.Ζ.]

Photo credits: Dearohwell photography / Instagram: @dearohwell