Hotel Lux

Οι φορές που ξεκίνησα και σταμάτησα να γράφω για αυτόν τον δίσκο φέτος ξεπερνούν κάθε ρεκόρ μου. Σε σημείο δηλαδή που πλέον κατέληξε σαν ένα προσωπικό γιοφύρι της Άρτας που όλο έμοιαζε ολοκληρωμένο κι όλο, τελικά, κατέρρεε, χωρίς όμως τα εντυπωσιακά εφέ από ταινία του Michael Bay (συγγνώμη, τι εννοείτε πως το budget του rocking.gr δεν θα μας το επέτρεπε έτσι κι αλλιώς;).

Όπως και να έχει, οι λόγοι που συνέβη αυτό είναι πολλοί. Άλλοι επαγγελματικοί, άλλοι προσωπικοί, αλλά, στο βαθμό που σας ενδιαφέρει, ναι, φυσικά και είχαν να κάνουν και με τους Hotel Lux. Κι εξηγούμαι. H πρώτη μου επαφή μαζί τους ήταν το 2018. Τότε, με έναν φίλο, που ενίοτε τζαμάραμε παρέα αλλά, κυρίως, πίναμε μπύρες μετά, μιλώντας για τους Fat White Family, τους Idles, και όλη αυτή την ανερχόμενη post-punk σκηνή που τότε έσκαγε μύτη και πολύ την γουστάραμε, μου πρότεινε να τους τσεκάρω. Νότιο Λονδίνο βλέπω, 2 single που τα σπάνε ακούω, ήταν σαφές πως η υπόθεση είχε ζουμί.

Έτσι, οι Hotel Lux εξελίχθηκαν στο συγκρότημα το οποίο κάθε φορά που έβγαζε ένα τραγούδι εμείς κάπου, κάπως, θα τα λέγαμε. «Άκουσες το νέο single, ρε; Τα σπάει». Μ’ αυτά και μ’ αυτά λοιπόν, εγώ από το 2019 είχα ήδη αρχίσει να γκρινιάζω για το πότε θα βγάλουν ολοκληρωμένο άλμπουμ. Ο καιρός όμως περνούσε και όσο τα singles αυξάνονταν, τόσο απομακρύνονταν η προοπτική δίσκου. Κι ύστερα ήρθε η πανδημία και το "Barstool Preaching" EP, κι άντε πάλι μηνύματα, κι άντε πάλι γκρίνια για το πότε θα βγει, κι άντε μπινελίκια για τις καραντίνες και για το πώς θα την παλέψουμε. Και μετά ησυχία.

To ντεμπούτο τους τελικά ήρθε φέτος. Και είναι καλό. Θα μπορούσαμε να πούμε βέβαια πως όλη αυτή η αναμονή, όπως συμβαίνει συνήθως, είχε ανεβάσει τις προσδοκίες στα ύψη με το αποτέλεσμα τελικά να μην μπορεί να ανταπεξέλθει σε αυτές. Από την άλλη όμως, πολλά άλλαξαν τα τελευταία χρόνια. Έχοντας δυνατό momentum, λίγο πριν παίξουν στο SXSW Festival το 2020, οι Hotel Lux ακύρωσαν τα πάντα λόγω Covid-19 με τον κιθαρίστα τους, Jake Sewell, να αποχωρεί για να μετακομίσει στο Άμστερνταμ και το μέλλον τους να μοιάζει απολύτως αβέβαιο.

Έτσι, δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι το "Hands Across The Creek" αποτελεί το προσωπικό τους success story, αφού κατάφεραν να μαζέψουν τα κομμάτια τους και με τη συμβολή δύο νέων μελών να ξαναβρούν τα πατήματά τους και να επανέλθουν. Δυστυχώς όμως, για κάθε κομματάρα σαν το "Eastbound And Down" που, μουσικά και στιχουργικά, ακούγεται σαν το νόθο παιδί των Pulp με τους The Fall, υπάρχει ένα "An Ideal for Living" που σε κάνει να αναρωτιέσαι τι μπορεί να είχαν στο μυαλό τους. Και αυτό ισχύει γενικώς καθώς το πρώτο μισό του δίσκου απέχει αρκετά από το δεύτερο. Προσωπικά δηλαδή, μέχρι το "Strut" περνούσα πάρα πολύ καλά. Όμως, από το "Morning After Mourning" και μετά, με πιθανή εξαίρεση το "Solidarity Song", νομίζω ότι κέρδισε η πλήξη.

Από τη μία, αυτό έχει να κάνει με την άνιση κατανομή των κομματιών. Δηλαδή, θα έπρεπε να είχε βρεθεί ένας άνθρωπος να τους πει να μην βάλουν όλα τα εν δυνάμει hits στην αρχή. Από την άλλη όμως, έχω την αίσθηση ότι αυτή η "κοιλιά" περισσότερο σχετίζεται με την προσπάθεια του συγκροτήματος να απομακρυνθεί όσο μπορεί από την ταμπέλα του post-punk, κάτι που είναι λογικό και σύνηθες αυτή τη στιγμή καθώς μετά την έκρηξη της σκηνής, όλοι προσπαθούν να δείξουν πως διαθέτουν δική τους φωνή και πως δεν είναι "ακόμη μία post-punk μπάντα από το Νότιο Λονδίνο". Το κακό είναι ότι φαίνεται να μην ξέρουν πού θέλουν να πάνε, εκτός κι αν όντως απολαμβάνουν να ακούγονται σαν κακοί Bon Iver (υπάρχουν και καλοί θα μου πείτε; τι μόνο εγώ;), οπότε σε αυτή την περίπτωση, καλά τα πήγαν αλλά εγώ δεν θα πάρω.

Συνεπώς, αν δεν το έχετε καταλάβει μόνοι σας, να σας πω ότι αυτή η κριτική άργησε τόσο πολύ γιατί μέσα μου, ελαφρώς εμμονικά, είχα την ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει και θα αποδειχθεί τελικά πως το "Hands Across The Creek" είναι όντως το αριστούργημα που περίμενα εδώ και πέντε χρόνια. Και δεν είναι. Χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι δεν αξίζει ακροάσεις ή ότι δεν θα βρείτε σε αυτό πράγματα που παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Απλώς, περίμενα κάτι παραπάνω. Είναι εξάλλου παράξενος ο τρόπος που λειτουργεί το μυαλό μας και το πώς μια κυκλοφορία μπορεί να δημιουργήσει τέτοια συναισθήματα. Ίσως γιατί οι μουσικές των Hotel Lux θα μείνουν για πάντα εδώ, ενώ οι άνθρωποι φεύγουν. Όπως έφυγε κι αυτός ο φίλος χωρίς τελικά να προλάβει να ακούσει το ντεμπούτο τους, και στον οποίο οφείλω να αφιερώσω αυτό το κειμενάκι που θα ήθελα να μιλάει για ένα δίσκο που με ξετρέλανε αλλά, στην τελική, ίσως να είναι καλύτερα έτσι.