Hot Mulligan

Είτε το πιστεύεις, είτε όχι, η σχέση μου με αυτό που θεωρώ ατόφιο pop-punk δεν έχει υπάρξει και η καλύτερη, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία. Τώρα, μπορούμε είτε να κάτσουμε εδώ πέρα μία αιωνιότητα αναλύοντας τις δυσδιάκριτες γραμμές που θέτει ο καθένας στο τι είναι pop-punk, τι δεν είναι, ποιες μπάντες υπήρξαν και πλέον δεν είναι, ποιοι γερόλυκοι κρατάνε ακόμα ψηλά τη σημαία, ποιος αποφάσισε να σπρώξει τους YouMeAtSix ή μπορούμε να μιλήσουμε για έναν πολύ καλό pop-punk δίσκο. Προτίμησα το δεύτερο γιατί αρκετά έχω μιλήσει με τον εαυτό μου τον τελευταίο χρόνο.

Αρχικά, ήδη είπα ψέματα, γιατί η γραμμή πάνω στην οποία ακροβατούν οι Hot Mulligan δεν είναι αυτή του ατόφιου pop-punk. Αλλάζουν λωρίδες συνεχώς μεταξύ σύγχρονου emo και pop-punk, πατώντας πάνω σε πολύ στιβαρές επιρροές. Ανοίγεις τον δίσκο με το "OG Bule Sky" και τρεις μπάντες ακούς μέσα στα τριάντα πρώτα δευτερόλεπτα. The Wonder Years, The Hotelier και Tiny Moving Parts. Αν κανένα από αυτά τα ονόματα δε σου λένε το παραμικρό, πολύ πιθανό να μην είναι για σένα οι Hot Mulligan ή ίσως να είναι οι τρεις καινούργιες αγαπημένες σου μπάντες, δε σε ξέρω, μπορεί!

Δεύτερο κομμάτι, όμως, και έχουμε το "*Equip Sunglasses*", που μάλλον είναι το φετινό τραγούδι που άκουσα περισσότερο μέσα στο 2020 (γιατί τίποτα δε θα περάσει σε ακροάσεις αυτό). Πέρα από το γεγονός ότι είναι πιασάρικο του κερατά, μου έχει κάνει απερίγραπτη ζημιά το βιντεοκλίπ του κομματιού, που για κάποιον λόγο το βλέπω μία φορά τη μέρα, έτσι για γούρι. Νομίζω η εμμονή μου έχει βαθιές ψυχολογικές ρίζες, βλέποντας τα παιδαρέλια αυτά να περνάνε καλά με τις κιθάρες τους και τα στενά τους παντελόνια και εγώ είμαι εδώ γράφοντας ρηβιού στο πισί της (κανονικής μου) δουλειάς όσο μου στέλνει επείγοντα μέηλ η Σούζαν ότι δεν έχω βάλει τις ώρες μου για τη βδομάδα πριν τα Χριστούγεννα και θα φωνάζουν από το λογιστήριο. Δε φταίει και αυτή, τη δουλειά της κάνει, αλλά τελοσπάντων.

Ο δίσκος μετά βίας ξεπερνάει τη μισή ώρα διάρκεια, αλλά είναι πραγματικά όσο χρειάζεται. 30 λεπτά δυναμίτης που ρέει όμορφα και εύκολα, με μελωδικότατες γραμμές που σε πάνε από το χέρι. Βέβαια, οι μελωδίες είναι αυτές που μου έκαναν κλικ εμένα, οι κιθάρες του δίσκου είναι απλές αλλά πανέμορφες. Κρυστάλλινη και προσεγμένη παραγωγή, μοντέρνο παίξιμο, μοντέρνα ανοιχτά κουρδίσματα, hammer-ons και άγιος ο θεός. Βέβαια, νέα παιδιά είναι και δεν ξέρουν, αλλά όταν όλος ο δίσκος σου είναι γραμμένος στο ίδιο κλειδί κάπου αρχίζει και κουράζει η φάση, οπότε η μισή ώρα είναι ιδανική.

Το κομμάτι που νιώθω ότι χαρακτηρίζει ακριβώς το τι πραγματεύεται η μπάντα - το "Digging In" - δείχνει με πόση άνεση χοροπηδάνε μεταξύ emo και pop-punk φόρμες, συνδυάζοντας τις πιο δραματικές στιγμές του πρώτου με τους στίχους τους ενώ οι στακάτες κιθάρες είναι για Warped Tour σεμινάριο.

Τέλος, χαίρομαι όταν έστω και μία φορά στο τόσο μπορώ και κάθομαι με τη νεολαία, γιατί πολλές φορές νιώθω τελείως εκτός πραγματικότητας βλέποντας ονόματα που γιγαντώνονται και εγώ δεν τα καταλαβαίνω ούτε λίγο.