Hey Colossus

Σχεδόν μια εικοσαετία από τη δημιουργία τους και έχοντας κυκλοφορήσει ήδη δώδεκα (!) studio άλμπουμ, μια τεράστια μερίδα του rock κοινού δεν έχει ακόμα αντιληφθεί πόσο σπουδαίο γκρουπ είναι οι Βρετανοί Hey Colossus. Φταίει το DIY τους υπόβαθρο; Το γεγονός ότι ανάλωσαν όλη τους την ενέργεια τους στη μουσική και όχι σε δηλώσεις, δημόσιες σχέσεις ή photo shootings; Θα είναι όντως το "Dances/Curses" το τυχερό τους 13άρι; Το rock n roll που ξεχύνεται από τα ηχεία μου, με συμβουλεύει σαρδόνια να μη δίνω δεκάρα.

Ακατάτακτοι και ανεξάρτητοι. Ο κόσμος των Hey Colossus χωράει τα πάντα. Ακούγοντας (και) το "Dances/Curses" σημαίνει να εντοπίζεις στοιχεία από psych, από stoner, από grunge, από noise rock, από post punk ή από alternative. Στ' αλήθεια στο λέω, δεν έχει καμία σημασία. Όλα χωράνε εδώ, όλα διυλίζονται σε ένα ατόφιο rock απόσταγμα, σε ένα στιβαρό songwriting που αναδύει καπνό, αναθυμιάσεις και αψέντι ταυτόχρονα. Τα riffs είναι κρυστάλλινα. Τα φωνητικά επίσης. Χωρίς περιττές βαβούρες και στολίδια, ο κόσμος των Hey Colossus ακολουθεί πιστά τη δική του τροχιά.

Χαμένο μέσα στη σοβαρή τους μελωδικότητα και στους mid-tempo παλμούς τους, τα περισσότερα τραγούδια είναι απλώς υπέροχα. Ναι, ο μεγάλος Mark Lanegan - δηλωμένος οπαδός τους - μπορεί να έφερε λίγο μπουκοφσκικό αέρα στο "The Mirror", αλλά η πεμπτουσία του άλμπουμ συνεχώς δραπετεύει και αλλάζει πρόσωπα. Άλλες φορές είναι στο τεράστιο riff του "Dead Songs For Dead Sires". Άλλες στις ψυχεδελικές μελωδίες του "U Cowboy" ή στα, βγαλμένα από τις σκληρότερες στιγμές των Nirvana, riffs του "Medal". Ακόμα συχνότερα, στους ύμνους "Donkey Jaw" και "Dreamer Is Lying In State", τραγούδια που στο δικό μου ημερολόγιο αναγράφονται σε λίστα κάτω από τον τίτλο rock tracks of the year 2020.

Το "Dances/Curses" είναι ένας διπλός δίσκος γεμάτος τέτοιες πολύτιμες rock n roll στιγμές. Ουσιαστικά ολισθαίνει - κατά τη γνώμη μου, φυσικά - μόνο σε ένα ατόπημα: το δεκαεξάλεπτο "A Trembling Rose" θα ήθελε να συνδυάσει τη μονότονη υποβλητικότητα των Swans με τη μηχανική αίσθηση του "Hallogalo", μην μπορώντας όμως ακριβώς να ικανοποιήσει ολοκληρωτικά ως τίποτα από τα δύο, δημιουργεί μια μεγάλη κοιλιά λίγο πριν τη μέση του άλμπουμ. Ένα skip δεν είναι μεγάλη υπόθεση σε έναν δίσκο 75 λεπτών αλλά, να, χωρίς αυτό θα αποθέωνα. Ούτε γι αυτό όμως τελικά δεν δίνω δεκάρα: κι αν ο ενθουσιασμός μετριάζεται λίγο, ο συνολικός θαυμασμός παραμένει.

Το "Dances/Curses" είναι ένας ώριμος και πλούσιος rock n roll δίσκος, βγαλμένος από μία τρομερά αυθεντική μπάντα. Είναι ένας δίσκος που θα μπορούσε να απαιτεί δικαιοσύνη για τους δημιουργούς του, να αξιώνει πωλήσεις και δόξα. Σε στιγμές, θα μπορούσες να φανταστείς τον Josh ή τον Iggy να τραγουδάνε από πάνω του και τα πλήθη να απογειώνονται. Δεν θα ζητήσει τελικά τίποτα όμως, δεν το έχει ανάγκη. Είτε είμαστε 20 σε μια υπόγα, είτε 40.000 σε ένα στάδιο, αλήθεια το λέω, δεν έχει καμία σημασία. Οι Hey Colossus θα παίξουν για σένα αντρίκια και θα σου πουν στα ίσια να μην δίνεις δεκάρα.