Green Lung

Οι ακροβατικές ικανότητες των Green Lung είναι υποδειγματικές. Πάρε για παράδειγμα πόσο άλλαξε ο ήχος τους στο "Black Harvest" σε σχέση με το ντεμπούτο τους. Τόσο όσο χρειάστηκε ένας αντι-μεταλάς να ασχοληθεί μαζί τους κι εν τέλει να τους αποθεώσει. Με διακριτικές και τονωτικές ενέσεις υποσυνείδητης αποκήρυξης του μουσικού τους υπόβαθρου.

Μάλλον παίζουν με τα μυαλά μας. Και δεν έχει να κάνει με την δεύτερη κατά σειρά αλλαγή δισκογραφικής εταιρείας. Ψιλο-αναμενόμενο ήταν. Έχει να κάνει με το "Maxine" και την συνέχεια αυτού στο δίσκο. Να σου οι πρώτοι αναπόφευκτοι συνειρμοί με τους Ghost. Δικαίως και χωρίς ίχνος ντροπής. Μήπως όμως αυτός είναι ένας προβοκατόρικος και προσωρινός προσανατολισμός;

Γιατί το "One For Sorrow" που έπεται και στο άλμπουμ και χρονολογικά ως video clip, φέρνει και πάλι την Sabbath-ική καταδίκη στο προσκήνιο. Βασικά και όλα τα προηγούμενα είναι μακριά από την σφαίρα επιρροής του Papa. Σας το είπα. Κάποιοι παίζουν με τα μυαλά μας, μόνο που αυτήν τη φορά μας αρέσει. Είναι γοητευτικό αυτό το ανεπίσημο παιχνίδι.

Επίσημη όμως παραμένει η μουσική ταυτότητα της μπάντας. Η hard rock παγανιστική πλευρά της Αλβιώνας. Εικαστικά και θεματολογικά με τίτλους τραγουδιών που δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας. Δεν έχει αλλάξει δηλαδή τίποτα σε σχέση με πριν από δυο χρόνια; Στη γενική εικόνα, όχι. Στα επιμέρους, γνωστά και ως τόσο όσο, ναι. Λες κι έχουν κόψει ένα χιλιοστό από την επιμετάλλωση του hard rock και το έχουν προσθέσει σ’ αυτό.

Στο καθαρόαιμο. Παραμένουν σαγηνευτικά ανισόρροποι, καθώς δεν υπάρχει και καμιά σπουδαία συνοχή στο δίσκο, η κουλαμάρα όμως της συνέπειας είναι παρούσα. Δεν έχω ιδέα πως το καταφέρνουν. Λογικά μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρουν τα φωνητικά που τα λες και σταθερά, χωρίς μεταβολές και βόλτες εδώ κι εκεί. Να ‘ναι επίσης το ντέφι και τα πλήκτρα; Αμέ, γιατί όχι. Το ότι κάπου μου έσκασε Carpenter soundtrack και το έκανα γαργάρα γιατί δεν ακούστηκε παράταιρο, είναι μεγάλο τους επίτευγμα.

Όπως μεγάλο επίτευγμα είναι τελικά το "This Heathen Land". Κατάφεραν οι κερατάδες και συνέθεσαν τραγούδια τύπου best of, όλα τους εν δυνάμει single στον ίσως πιο ομοιόμορφο δίσκο τους. Με όλες τις μεταβλητές και τις παραπομπές τους. Απίστευτο κι όμως εντυπωσιακά πραγματικό. Το χάρηκα περισσότερο από τον προκάτοχό του και το μόνο που του μένει είναι η άτυπη και, δεν τη ζήτησε κανείς μας, κόντρα με το ντεμπούτο.

Μια κροτίδα παρακαλώ μπας και το λήξουμε ισόπαλο το οικογενειακό φιλικό.