Fuzz Sagrado

A New Dimension

Electric Magic (2022)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 12/04/2022
Είναι μία διαδικασία για τον πρώην ηγέτη των Samsara Blues Experiment το να βρει τη νέα φωνή του, αλλά ο δίσκος αυτός μας κάνει αισιόδοξους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Μπορεί να γράψαμε πρόσφατα για το οριστικό (;) τέλος των Samsara Blues Experiment αλλά αυτό δε σημαίνει ότι ο ιθύνων νους τους, Chris Peters, έχει μείνει με σταυρωμένα χέρια. Το νέο του project είναι εδώ και αυτή τη φορά δεν είναι κάποιοι προσωπικοί πειραματισμοί όπως οι διάφοροι που κατά καιρούς έχει κυκλοφορήσει. Οι Fuzz Sagrado έχουν την αύρα και τη φόρα να αντικαταστήσουν τους Samsara ως βασικό σχήμα του ίδιου και ως νέο αγαπημένο συγκρότημα των ακροατών τους. Το δεύτερο όμως ίσως να μην είναι το ίδιο εύκολο παρότι ο χώρος που κινείται παραμένει ο ευρύτερος ψυχεδελικός/stoner.

Πάντως το εναρκτήριο και ομώνυμο του δίσκου τραγούδι δημιουργεί τις προϋποθέσεις ειδικά για όσους εκτιμούσαν πάντα τις '70s και ελαφρώς κοσμικές αναφορές τους. Το solo κιθάρας κάπου στα μέσα που οδηγεί το τραγούδι στο κλείσιμό του είναι από αυτά που δε θες να τελειώσουν, παρά τη μεγάλη διάρκειά του. Η συνέχεια του δίσκου είναι επίσης ενδιαφέρουσα αν και, πλην μίας φοράς, όχι με τόσο εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Αναμιγνύει σε διαφορετικό βαθμό ένα εύρος συστατικών που έχει αποκαλύψει και στην «προηγούμενη ζωή» του. Βαριά riff, desert rock σχήματα, στρώσεις synthesizer, επαναλαμβανόμενα mantra, ακουστικές και ηλεκτρικές κιθάρες σε εναλλαγές και φυσικά τα φωνητικά του Peters παραμένουν χαρακτηριστικά, ειδικά στον επικό τρόπο ερμηνείας του.

Παρότι τα μεγάλης διάρκειας τραγούδια δε λείπουν, αυτά που μάλλον ξεχωρίζουν, πέρα από το “A New Dimension”, είναι τα πιο σύντομα, αυτά που παίζουν σχεδόν με λογική single. Πάνω από όλα το ερωτικό (νομίζω) “The Mushroom Park” που ξεχωρίζει στο δίσκο με το λυρισμό του και είναι συναισθηματικά εθιστικό, σε βαθμό που δυσκολεύεσαι να προχωρήσεις στο επόμενο τραγούδι, το οποίο, λες και για να σε ηρεμήσει, αναλώνεται πολλή ώρα σε ένα παιχνίδι ανάμεσα στα synthesizer και την ηλεκτρική κιθάρα που δυστυχώς δε «βγαίνει», ειδικά όταν τραβάει επί 11,5 λεπτά και είναι μάλλον η μεγαλύτερη παραφωνία του δίσκου.

Παρότι ο Chris Peters δοκιμάζει πολλά στο ντεμπούτο του νέου του σχήματος, ως ακροατές πιθανότατα το συμπέρασμά μας να είναι διαφορετικό από αυτό που ως καλλιτέχνης έχει κάθε δικαίωμα (φυσικά!) να εκφράσει. Παρότι το σύνολο είναι ενδιαφέρον, λάμπει περισσότερο είτε όταν παραμένει κοντά στον ήχο των Samsara Blues Experiment, είτε όταν εστιάζει σε μικρότερα τραγούδια, όχι απαραίτητα με τη συμβατική δομή, αλλά οπωσδήποτε με αρχή και τέλος. Είναι, εικάζω, μία διαδικασία για τον Peters το να βρει τη νέα φωνή του, αλλά ο δίσκος αυτός μας κάνει αισιόδοξους ότι θα το πετύχει.

  • SHARE
  • TWEET