Eternity's End

Μέσα στον γενικότερο αναβρασμό που επικρατεί κάθε τέλος της εκάστοτε χρονιάς και αφορά τις περίφημες λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ εκείνης, είναι λογικό πολλά «καθυστερημένα» ως προς την κυκλοφορία τους άλμπουμ να μην γίνουν αντιληπτά στην ώρα τους. Κάπως έτσι την είχα πατήσει με την προηγούμενη κυκλοφορία των Eternity’s End, με το "Unyielding" να αποτελεί ένα σπουδαίο δίσκο των power metal χωρικών υδάτων, ο οποίος είχε κυκλοφορήσει μία μέρα μετά τα Χριστούγεννα του 2018, με αποτέλεσμα να κινηθεί «κάτω από τα ραντάρ» αρκετών - μεταξύ των οποίων και του γράφοντα - εκείνη την περίοδο.

Τρία χρόνια αργότερα, το γερμανικό κουιντέτο επιστρέφει, βρίσκοντας μας σαφώς πιο προετοιμασμένους για την καθιερωμένη τους «αργοπορία». Με σπασμένα τα φρένα, αλλά και με αλλαγές στο lineup τους που ήθελαν τον μπασίστα Linus Klausenitzer να επιστρέφει, αλλά και τον κιθαρίστα Justin Hombach να αντικαθιστά τον Phil Tougas, οι Eternity’s End μάς χαρίζουν το τρίτο μέρος του διαγαλαξιακού πολεμικού τους concept, με τον αντιπροσωπευτικό τίτλο "Embers Of War".

Τρίτο και φαρμακερό, λοιπόν, το νέο άλμπουμ της μπάντας του guitarist-extraordinaire Christian Münzner φαντάζει ως ένα αχαλίνωτο sprint προς την κορυφή του σύγχρονου power metal οικοδομήματος, όντας ένας υπερπλήρης ιδεών και απαράμιλλης τεχνικής δίσκος συνεχών υπερβάσεων. Εκεί που οι Riot του "Thundersteel" συνάντησαν τους Cacophony, εκεί που το "Somewhere Out In Space" των Gamma Ray επαναπροσδιορίζεται από την οπτική των παλιών, καλών Running Wild με ακόμη περισσότερο νεοκλασικό βιρτουοζιτέ και ταχύτητες δίχως κόφτη, εκεί είναι που συναντάμε και το "Embers Of War".

Αυτό που ξεκίνησαν οι Lost Horizon στις αρχές της χιλιετίας, φαίνεται πως το συνεχίζουν το ίδιο πειστικά οι Eternity’s End, δίνοντας μια νέα πνοή στο power metal ιδίωμα. Αν Adagio και Hibria αποφάσιζαν μια κοινή σύμπραξη, αν οι Symphony X εστίαζαν περισσότερο στην power metal πλευρά τους και διέθεταν μια φωνή αντίστοιχου ηχοχρώματος του Leviathan Thisiren πίσω από το μικρόφωνο, ή ακόμη και αν οι Necrophagist του "Epitaph" αποφάσιζαν να παίξουν power/prog, μάλλον θα ακούγονταν κάπως έτσι.

Το εκτελεστικό επίπεδο των συντελεστών μοιάζει αδιανόητο, με το υλικό του δίσκου να αποτελεί το ιδανικό δείγμα για να πείσεις κάποιον να ξεκινήσει ένα μουσικό όργανο - ή για να το παρατήσει. Προφανώς, το "Embers Of War" δεν ενδείκνυται για λιπόψυχους ή για power metal αρνητές^· είναι τόσο υπερβολικά εμφατικό σε όσα παρουσιάζει, που θα τρέψει σε φυγή τον ανυποψίαστο, δίχως υπερβολή.

Σε μια χρονιά αναγέννησης για τον ήχο που πρεσβεύουν, οι Eternity's End έρχονται και προσφέρουν τον πλέον απαιτητικό, αχαλίνωτο και πληρέστερο δίσκο του ιδιώματος για φέτος. Μια διαγαλαξιακή power metal επέλαση σε νεοκλασικό φόντο, το "Embers Of War" ήρθε, είδε, και κατέκτησε κάθε έδαφος πέραν από την ουράνια ηχώ.

YouTube