Empty Country

Θα είμαι συνοπτικός. Με τους Cymbals Eat Guitars είχα μία εφήμερη μεν, παθιασμένη δε σχέση με το "LOSE" που βγήκε το 2014 αλλά εγώ ανακάλυψα αρκετά αργότερα. Οι ταχύτητες, οι μελωδίες αλλά κυρίως τα φωνητικά ήταν εκείνα που μου έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση και κόλλησα όπως κόλλησα.

Δεν ενδιαφέρθηκα να τους ψάξω παραπάνω και περαιτέρω. Έμεινα εκεί και δεν είχα κανένα πρόβλημα με αυτό. Ούτε λοιπόν πήρα χαμπάρι ότι διαλύθηκαν και σίγουρα δεν πήρα χαμπάρι ότι οι/ο Empty Country ήταν το νέο σχήμα των φωνητικών εκείνων που για κάποιον λόγο μου κάνουν βίαιο κλικ.

Έτσι, λοιπόν, όταν τυχαία έβαλα να ακούσω τον δίσκο και τη χαρακτηριστική χροιά του Joseph D'Agostino, πετάχτηκα σαν φάντασμα από τα ηχεία, ένιωσα ένα μικρό σκίρτημα. Σαν να διασταυρώνεσαι με μια παλιά γνωριμία και ξαφνικά να πλημμυρίζεσαι από ευχάριστες αναμνήσεις. Ωραία πράματα.

O δίσκος, ενώ θεωρητικά ξεφεύγει αρκετά από τη σκληράδα που αγάπησα στο "LOSE", κρατάει κάποια πολύ παρόμοια στοιχεία από τους Cymbals Eat Guitars, κυρίως στις δομές των κομματιών (και προφανώς στα φωνητικά). Εδώ ο D'Agostino προτιμά μία πιο χαλαρή προσέγγιση στα κομμάτια, τόσο από άποψη τέμπο όσο και στα όργανα που αποφασίζει να χρησιμοποιεί. Παραμόρφωση στις κιθάρες θα ακούσεις σπανιότατα, ενώ σε πρώτο πλάνο μπαίνει η ατμόσφαιρα.

Ατμόσφαιρα που είναι εμφανέστατη με το άνοιγμα του "Marian". Αργό, νωχελικό, με ακουστικά όργανα και καθαρές κιθάρες να πρωταγωνιστούν στη μίξη. Αυτό βέβαια μέχρι τη μέση του κομματιού όπου κάνει ένα πανέμορφο χτίσιμο με ένα σχεδόν slide σόλο να πρωταγωνιστεί μέχρι το κλείσιμο του κομματιού.

Βέβαια, το γεγονός πως το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου είναι εκείνο που θα μπορούσε άνετα να είναι σε κάποιον δίσκο των Cymbals Eat Guitars - για το "Ultrasound" μιλάω - ίσως λέει κάτι για το πού βρίσκομαι εγώ σε προσωπικό επίπεδο και το πόσο συμφωνώ με την απόφαση του D'Agostino να το λήξει με την μπάντα του.

Αφού έχω πει τα παραπάνω βέβαια, πρέπει να πω πως τελικά με κέρδισε oλοκληρωτικά ο δίσκος. Ο αφηγηματικός χαρακτήρας των κομματιών σε προσκαλούν σε ένα αρκετά μίζερο και γκρι παραμύθι, που όμως πλαισιωμένο από τις σύνθετες ενορχηστρώσεις, σαν να του προσδίδει folklore αισθητικές, και μένα κάτι τέτοια με τρελαίνουν.