Devil Sold His Soul

Loss

Nuclear Blast Records (2021)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 07/04/2021
Την Κυριακή γυρίζουμε τα ημερολόγια δέκα χρόνια πίσω
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Από τα πρώτα τους βήματα, χωρίς απαραίτητα να καινοτομούν, οι Devil Sold His Soul είχαν μια πρόταση φρέσκια και ολοδική τους. Δεκατέσσερα χρόνια μετά την κυκλοφορία του, το "A Fragile Hope" παραμένει από τις καλύτερες αποδείξεις για την απουσία λογικής στη μουσική βιομηχανία. Βαριές κιθάρες, μεγάλες μελωδίες, ατμοσφαιρικά περάσματα, απελπισμένες κραυγές. Όλα τοποθετημένα σωστά και στις κατάλληλες δόσεις. Ένα μεταλλίζον screamo με προσωπική σφραγίδα. Το σχεδόν cult στάτους θα έμοιαζε παράξενο αν δεν υπήρχαν άλλες τόσες περιπτώσεις που χωρίς πειστικό λόγο έμειναν στα αζήτητα ή/και αν οι δημιουργοί του είχαν κρατήσει τον πήχη τόσο ψηλά στην συνέχεια.

Είτε κρατώντας το "Belong - Betray" EP είτε μένοντας στο "Empire Of Light" του 2012, από την τελευταία δισκογραφική εμφάνισή του σχήματος έχουν αλλάξει περίπου τα πάντα. Για τους ίδιους και για τον κόσμο. Αν κάτι παραμένει σταθερό, αυτό είναι η αγάπη τους για τα γκρίζα, post ηχοχρώματα και το δίπολο καθαρών-σκισμένων φωνητικών. Η επιστροφή του Ed Gibbs συμβάλλει τα μέγιστα στο τελευταίο. Η παρουσία του Paul Green, που τον είχε αντικαταστήσει, και η σύμπραξη των δύο ήταν εξαρχής μεγάλο στοίχημα. Το αποτέλεσμα δεν είναι εκτυφλωτικό, αλλά σε καμία περίπτωση δεν απογοητεύει. Μεταξύ μας, κανείς δεν περίμενε κάτι πολύ διαφορετικό. Στο οργανικό κομμάτι το επίπεδο αναμενόμενα χτυπάει ταβάνι.

Ο τρόπος που η εξάδα πηγαίνει από καταιγίδα σε ηρεμία και πάλι πίσω μοιάζει βγαλμένος από άλλη εποχή. Με την καλύτερη δυνατή έννοια. Η επιλογή των "Ardours", "Witness Marks" και "Burdened" για άνοιγμα είναι πανέξυπνη. Η ισορροπία δεν χάνεται στιγμή. Οι διπλές κιθάρες τη μία στιγμή φτιάχνουν γαλήνια στρώματα και την επόμενη τραβάνε το distortion στο τέρμα. Οι στίχοι κινούνται σε γνωστά, τρέντυ (χεχ) πλέον, σκούρα μονοπάτια. Τη φυσικότητα με την οποία ξεδιπλώνονται συνθέσεις σαν το "Signal Fire" θα την ζήλευαν αρκετοί Deafheaven του κόσμου τούτου. Κάμποσα γυρίσματα θα σε κάνουν να τσεκάρεις στον καθρέφτη για να σιγουρευτείς ότι δεν έχεις φράντζα. Τα καθαρά αν τα μισούσες, θα τα μισήσεις ξανά. Ίσως και λίγο παραπάνω.

Η επιστροφή της παρέας από το Λονδίνο έχει όλο το συναίσθημα, χωρίς την κραυγαλέα εμπορικότητα που θα ήθελε κάποια πολυεθνική για να τη λανσάρει ως νοσταλγικό προϊόν. Όπως τότε, οι Devil Sold His Soul ακροβατούν ανάμεσα σε κόσμους. Είναι πολύ παράξενοι για να απευθυνθούν σε πραγματικά ευρύ κοινό, αλλά όχι αρκετά για να κάτσουν με τα παιδιά του underground. Είναι υπερβολικά γυαλισμένοι για core, αλλά μόνο οριακά χωράνε στο modern metal τρένο. Όπως και να έχει, το σβήσιμο του "Not Forgotten" και του ομώνυμου αρκούν για να γυρίσουν το χρόνο πίσω. Έστω και για δεκαπέντε λεπτά. Όσοι αρέσκονται ή αγάπησαν κάποτε τον ευρύτερο χώρο του σύγχρονου post-hardcore θα βρουν στο "Loss" μια ζεστή αγκαλιά.

  • SHARE
  • TWEET