Darkest Hour

Είναι οι Αμερικάνοι Darkest Hour από την Washington με 29 (!) χρόνια στη πλάτη τους (ιδρύθηκαν το 1995 παρακαλώ) και αισίως δέκα albums ένα από τα πιό υποτιμημένα συγκροτήματα εκεί έξω στη metal σκηνή; Είναι μια από τις συνεπέστερες και σοβαρότερες μπάντες εκεί έξω; Ξεχειλίζει κάθε album από κομματάρες που κινούνται στο melodeath, trash, punk, metalcore φάσμα και που αν τις ακούγαμε από In Flames τώρα θα το συζητάγαμε κάνα μήνα; Αδιαμφισβήτητα, η απάντηση είναι ένα εκκωφαντικό ΝΑΙ και στα τρία αυτά ερωτήματα και είμαστε τυχεροί που συνεχίζουν ακάθεκτοι και μετά το φανταστικό "Godless Prophets & The Migrant Flora" του 2017, ερχονται -αρκετά χρόνια μετά είναι η αλήθεια- και μας πετάνε στα μούτρα το άκρως επιθετικό και ώριμο "Perpetual Terminal" γιατί προφανώς έχουν ακόμα πολλά καντάρια μουσική να παίξουν και το κάνουν με περισσή ενέργεια και τόσα χρόνια μετά.

Και αν κανείς που τους ακολουθεί πιστά τόσα χρόνια αναρωτιέται αν συνεχίζουν σε metalcore ή melodeath μονοπάτια τότε η απάντηση θα ήταν μάλλον προς το δεύτερο και με μια διάθεση νοσταλγίας και αναφοράς σε συγκροτήματα του χώρου από Σουηδία μεριά. Υπάρχει μπόλικη μελωδία, σόλος, συναίσθημα και στίχοι που αναλύουν καταστάσεις σε ένα όχι επιφανειακό επίπεδο. Με το εναρκτήριο ομότιτλο κομμάτι καταλαβαίνεις ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι δυνατό. Ριφάρα από τα υγρά στενά του Γκέτεμποργκ,φωνάρα που βγάζει δυνατά συναισθήματα και ακουστική κιθάρα στο μέσο για να έρθει το ισοπεδωτικό φινάλε. Άψογο και συνεχίζεται με το hardcore "Perpetual Bile" που είναι γρήγορο, αυθάδες (‘I am my own God’) και απολύτως πορωτικό. Γενικά στο πρώτο μισό του album η ταχύτητα δεν πέφτει ποτέ και από τα έντεκα συνολικά τραγούδια, οι μεγαλύτερες ‘επιτυχίες’ βρίσκονται στο πρώτο μισό. Απλό και άκρως κολλητικό το "The Nihilist Undone" φανερώνει την εμπειρία και την ευκολία με τη οποία μπορούν να γράφουν οι DH και γουστάρω αυτή τη punk αισθητική με τα μικρά σε διάρκεια κομμάτια που έχουν κάτι να πουν αλλά θα στο πουν με βία και με ορμή. Πάρτε για παράδειγμα το δίλεπτο "My Only Regret" το οποίο καλπάζει και ενθουσιάζει και θα αποτελέσει θέμα συζήτησης στα τοπικά circle pits. Το album κάπως ισορροπεί τα συναισθήματα με κομμάτια όπως τα "One With The Void" και "Goddess of War, Give Me Something to Die For". Πιό mid tempo, clean φωνητικά και ομορφιά που έρχεται στην επιφάνεια από το πόνο.

Οι DH δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα σε κανέναν αλλά με το "Perpetual Terminal" καταφέρνουν να δείξουν ότι οι melodeath ρίζες τους είναι ισχυρότερες από ποτέ. Χωρίς να κάνουν τίποτα ριξηκέλευθο, αποτάσουν οτιδήποτε metalcore, επενδύουν σε thrash και μελωδικές γραμμές και στη εμπειρία τους και μας δίνουν έναν από τους καλύτερους δίσκους στην δισκογραφία τους και μια τονωτική ένεση για το είδος που τελευταία επανέρχεται πολύ δυναμικά στο προσκήνιο και παρασύρει μαζί του μια νέα γενιά ακροατών που ψάχνουν μελωδία, πόρωση και ουσία μέσα από τα συναισθήματα και τους στίχους. Και αυτό μόνο θετικό είναι στην εποχή της απλοϊκότητας και της δηθενιάς που ζούμε.