Darkest Hour

Για όσους βαριούνται να διαβάζουν μεγάλα κείμενα (όχι ότι τα review του γράφοντος φημίζονται για την έκταση τους, αλλά έτσι κουβέντα να γίνεται) ας τελειώνουμε με τα βασικά. Το "Godless Prophets & The Migrant Flora" των Darkest Hour είναι μία δισκάρα που παίζει στα ίσια τις κορυφές της δισκογραφίας τους. Το αν θα ξεπεράσει το "Hidden Hands Of A Sadist Nation" μένει να το δείξει ο καιρός και οι ακροάσεις που θα δώσει ο καθένας και η καθεμιά στους metalcore πιονέρους. Προσωπική εκτίμηση είναι πως δεν θα αργήσει πολύ να εκτιμηθεί η πραγματική αξία του νέου άλμπουμ των Αμερικανών.

Δύο χρόνια μετά την τελευταία τους ομώνυμη δισκογραφική δουλειά, οι Darkest Hour εμπιστεύτηκαν τον γκουρού του σύγχρονου ακραίου ήχου, Kurt Ballou, να καθίσει πίσω από τα κουμπάκια της παραγωγής και να δώσει μία αύρα μεγαλοπρέπειας και ξυραφένιας επιθετικότητας στο νέο πόνημα των Αμερικανών. Το μεγάλο ερώτημα για ένα συγκρότημα όπως οι Darkest Hour και για το μουσικό ιδίωμα που έχουν επιλέξει να υπηρετούν, θα έπρεπε να είναι «τι έχουν να μας πουν μετά από 21 ολόκληρα χρόνια;». Αλλά και το «ποιο metalcore; Πλάκα μας κάνετε;». Και οι δύο ερωτήσεις έχουν point και στέκουν. Με μεγάλη μου χαρά απαντώ στο πρώτο πως οι Darkest Hour έχουν ακόμα να μας πουν πολλά και ας έκαναν μία σχετική κοιλιά που κράτησε σχεδόν μία δεκαετία. Ο δίσκος βρίθει έξυπνων ιδεών που πιάνει τον ακροατή κατευθείαν από τα μούτρα και τον γυρνά σβούρες από τα πρώτα riff του "Knife In The Safe Room". Δηλαδή Ακούστε με προσοχή τα "The Flesh & The Flowers Of Death" και "Another Headless Ruler Of The Used" και αφουγκραστείτε ένα συγκρότημα που έχει δουλέψει πάρα πολύ τα υλικά της μουσικής του, βάζοντας στο μπλέντερ death metal, hardcore και Iron Maiden μελωδία με τον πιο ταιριαστό τρόπο εκεί έξω.

Στη δεύτερη ερώτηση, που είναι και η πιο δύσκολη, απαντώ πως ναι μεν το metalcore έχει πεθάνει (αισθητικά, μουσικά αλλά και χωροχρονικά), ωστόσο οφείλουμε να παραδεχτούμε πως οι Darkest Hour πάτησαν πάνω σε μανιέρες που οι ίδιοι χρησιμοποίησαν κατά κόρον -και αρκετά επιτυχημένα- στο παρελθόν, για να δημιουργήσουν ένα άλμπουμ που -επιτέλους- θα δημιουργήσει καταστάσεις αλλοφροσύνης στα pit. Τα τύμπανα κοπανάνε με hardcore-άδικη αλητεία αλύπητα, οι κιθάρες ξύνουν πανέμορφα θέματα περνώντας από τα θανατερά death σημεία στα πιο μερακλίδικα μελωδικά. Τέλος τα φωνητικά του John Henry σε φτύνουν στη μούρη καθόλη τη διάρκεια του άλμπουμ, εκπλήσσοντας θετικά μιας και χρησιμοποιεί ελάχιστα αυτήν την ανοιχτή πληγή για το metalcore growls-μελωδικά-growls.

Πάντως, για να το κλείνουμε, μία ζωντανή θέαση των Darkest Hour δίνει ένα εξαιρετικό δείγμα γραφής όσον αφορά την ποιότητα και το στίγμα της μπάντας. Αλλά και γιατί συνεχίζουν να είναι στην εμπροσθοφυλακή μίας φάσης που έχει ξεπεραστεί προ πολλού.