Crypt Sermon

Τρεις δίσκοι, τρεις διαφορετικοί συντάκτες και τρία στικεράκια ως επιλογή. Κάθε δημιουργία των Αμερικάνων κρίνεται ως προτεινόμενο άκουσμα, ως εξέχουσα κυκλοφορία στο χώρο του epic doom, η κάθε μία για τους δικούς της λόγους. Τί είδους μάγια μας ασκεί η συγκεκριμένη μπάντα ώστε να έχει επιτύχει το απόλυτο 3/3; Ο Βασίλης το 2015 στάθηκε στην ορμή και στην ποιότητα που φέρει το ντεμπούτο και ο Σπύρος το 2019 στους προσωπικούς κανόνες για το ιδίωμα που τέθηκαν με τον κρίσιμο δεύτερο δίσκο.

Δεν είναι λίγες οι φορές που ψάχνουμε για νέους «ήρωες» στη μουσική που μας γοητεύει, ειδικά από τη στιγμή που οι πρωτομάστορες και οι πρωτοπόροι πλέον αποτελούν παρελθόν ή μακρινή ανάμνηση. Κάπου, κάποτε οι Candlemass. Κάπως, κάποτε οι Solitude Aeturnus. Μια φορά κι έναν καιρό οι Savatage και ο αείμνιστος Criss Oliva. Προσωπικά δεν τους αναζητώ (τους ήρωες), ούτε προσδοκώ νέοι καλλιτέχνες να συμπληρώσουν τα κενά τους. Με ενδιαφέρει να ξανανιώσω ενθουσιασμό, συγκίνηση και ανάταση, τα οποία οι Crypt Sermon τα προσφέρουν εκ νέου δίχως καμία φειδώ.

Αφήνω τα δύο πρώτα albums στην άκρη προς ώρας, προσπαθώντας να εστιάσω στο τρίτο και φαρμακερό, πιθανόν το πιο φιλόδοξό τους αν κρίνω από τα λεγόμενά τους. Στόχος πρώτος: να μπει ο ακροατής στη διαδικασία επανάληψης της ακρόασης. Επιτυγχάνεται πλήρως, αφού όλες οι συνθέσεις κρύβουν εκείνον τον παράγοντα που θα τις χαράξει στον νου, ενώ παράλληλα απέχουν από το να χαρακτηριστούν εύπεπτες. Στόχος δεύτερος: ο ήχος να είναι παράλληλα μεγάλος και επιθετικός, με παντοδύναμα τύμπανα και αιχμηρές κιθάρες. Δε λαθεύουν ούτε τώρα.

Η ηχητική και όχι μόνο αρτιότητα των Black Album & Operation: Mindcrime αποτέλεσε έμπνευση και οδηγό για τον Arthur Rizk και τον Aidan Elias, φανερώνοντάς τους το δρόμο που θα ακολουθούσαν, διορθώνοντας σε μεγάλο βαθμό και τον ήχο/ένταση του μπάσου σχετικά με το παρελθόν. Ο ήχος παρουσιάζεται απλωμένος και συμπαγής προς πάσα κατεύθυνση, με αποτέλεσμα να πρωταγωνιστούν και να ξεχωρίζουν όλα τα όργανα. Καλά όλα αυτά, με τις συνθέσεις καθαυτές τί γίνεται όμως;

Έξι όλες κι όλες, οι λιγότερες έως τώρα σε δίσκο τους και διαλεχτές μία προς μία. Ο τρίτος και τελικός τους στόχος, σε καθεμία να βρίσκεται κάποιο στοιχείο - αρπάγη ώστε να της αφοσιωθείς εκ νέου, επιτυγχάνεται από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Οι υπόλοιπες απλά αποδεικνύουν με εκκωφαντικό τρόπο τη δουλειά και το μόχθο της ομάδας, αποκαλύπτοντας συνάμα την περιπετειώδη προσέγγιση των συνθέσεων. Κοινός τόπος τους, το σκοτάδι, η αγωνία και η αίσθηση μυστηρίου, καλή ώρα όπως υποδεικνύει και το εξώφυλλο.

Καθώς το κείμενο δεν απευθύνεται αποκλειστικά σε μύστες του χώρου ή σε γνώστες της μπάντας, αλλά κυρίως σε πιθανούς νέους ακροατές της, μία σύνοψη θα αποτελούσε ότι το epic doom των Crypt Sermon σε συνδυασμό με τα US metal στοιχεία των αδελφών Oliva, παράγει αξιοσημείωτη φρεσκάδα σε βαθμό υπέρβασης των επιρροών του. Ξεψαχνίζοντάς το βέβαια, οδηγούμαστε και σε King Diamond εδάφη, κυρίως λόγω μιας απροσδιόριστης και απειλητικής ατμόσφαιρας, όπου πρωταγωνιστούμε οι ακροατές.

Ακόμα και έντονα σημάδια power μπαλάντας εντοπίζονται στο The Stygian Rose, την πληρέστερη, αρτιότερη και πιο συναρπαστική δημιουργία της μπάντας έως τώρα. Με αυτά και με τα άλλα, το στικεράκι μπαίνει καρφωτό, θα ήθελα να σας μιλήσω εκτεταμένα και για την ομώνυμη σύνθεση, προτιμώ πάντως να τη χαρείτε κατ’ ιδίαν και δίχως προειδοποίηση. Είναι τόσο... που θα... ειδικά το σημείο... Σταμάαατα!

Bandcamp