Charlotte Wessels

Στα παράξενα, παραγνωρισμένα σοκάκια του σκοτεινού heavy ήχου, εδώ κι αρκετά χρόνια δεν είναι πολλές οι περιπτώσεις σχημάτων που στην πορεία τους να είχαν σταθερά τόσο ενδιαφέρον όσο οι Delain. Από το γεμάτο επιφανείς καλεσμένους ντεμπούτο και την απολύτως συμφωνική λογική του, μέχρι τους πειραματισμούς προς περισσότερο εναλλακτικά πλαίσια και τις πάντα γεμάτες ενέργεια ζωντανές εμφανίσεις τους, οι Ολλανδοί είχαν όλο το πακέτο. Κι αν το εγχείρημα αρχικά ξεκίνησε ως πνευματικό τέκνο του Martijn Westerholt, ένα πολύ σημαντικό ποσοστό της επιτυχίας δικαιωματικά πιστώνεται στη Charlotte Wessels.

Σε αντίθεση με αρκετές περιπτώσεις στη σκηνή (sic), πίσω από το μικρόφωνο δεν υπήρχε απλά μια καλή φωνή, ή ακόμα χειρότερα ένα όμορφο πρόσωπο. Ήδη από τις αρχές της περασμένης δεκαετίας και το "We Are The Others", η συμβολή της μπροστάρισσας στην πρόταση του συγκροτήματος ήταν εμφανής. Οι πιο μοντέρνες, άμεσες πινελιές της έδιναν στο σύνολο έναν διαφορετικό αέρα που ακόμα και σήμερα σπάνια συναντάται. Ανάμεσα στο χάος του τελευταίου χρόνου, η ανακοίνωση της αποχώρησης των 4/5 της μπάντας ήρθε να σφραγίσει τα λεγόμενα του mainman της περί περιοδειών και να προσθέσει ένα μικρό θαυμαστικό στη γενικότερη κατάσταση της βιομηχανίας.

Η απόφαση της Wessels να συνεχίσει αυστηρά προσωπικά μοιάζει σαν ό,τι πιο φυσικό. Κόντρα σε κάθε παλιομοδίτικη λογική, το live streaming είναι μία από τις ελάχιστες βιώσιμες λύσεις για όσους καλλιτέχνες δεν απευθύνονται σε τεράστια κοινά. Το θαμπό "Superhuman", μαζί με τα χαμόγελα προς τους Muse στο "Afkicken" αρκούν για να φτιάξουν την ατμόσφαιρα και να πείσουν γνωστούς και φίλους. Η απουσία εξωτερικών συνεργατών, ωστόσο, γίνεται σαφής πριν ολοκληρωθεί ακρόαση. Λίγα παιχνίδια στις ενορχηστρώσεις ή εναλλαγές στη συνταγή θα έκαναν σημαντική διαφορά. Δεν είναι τυχαίο ότι το πέρασμα από το "Cry Little Sister" και η συμμετοχή της Alissa White-Gluz στη "Lizzie" ξεχωρίζουν με ευκολία.

Με έναν όχι ακριβώς παράξενο τρόπο, το "Tales From Six Feet Under" μοιάζει σαν ημερολόγιο. Τα τραγούδια του γράφτηκαν σε ένα απολύτως απομονωμένο περιβάλλον. Η δημιουργός τους μοιράζεται μέσα από αυτά σκέψεις και ιδέες, ενώ προσπαθεί να βρει πατήματά μακριά από το σχήμα του οποίου ήταν αναπόσπαστο τμήμα για δεκάξι χρόνια να αντιμετωπίσει μία κατάσταση που ξεπερνά τις δυνάμεις οποιουδήποτε ανθρώπου. Το σύνολο έχει κορυφές κι αστοχίες, αλλά πάνω από όλα βγάζει συναίσθημα και φιλοδοξία. Η ζωντανή παρουσίαση του δίσκου, με τον πρώην συνοδοιπόρο της Timo Sommers, και κυρίως το "Soft Revolution" αποδεικνύουν ότι τα καλύτερα δεν έχουν μείνει στο παρελθόν.