Caspian

Δηλώνω ότι έχω τεράστιες απαιτήσεις από ένα συγκρότημα το οποίο έχει κυκλοφορήσει μερικά από τα καλύτερα post-rock άλμπουμ της τελευταίας δεκαετίας. Επίσης έχω απίστευτες αναμνήσεις από αυτούς, μιας και συναυλιακά ανήκουν στις καλύτερες μπάντες του χώρου, καθώς η απόδοση και ο ήχος τους ζωντανά αγγίζει ασύλληπτα όρια. Άκουσα λοιπόν, την νέα τους κυκλοφορία υπό πολλές καταστάσεις και συναισθήματα. Πρόσεξα κάθε μικρή λεπτομέρεια και προσπάθησα να είμαι αντικειμενικός. Αποτέλεσμα; Απογοητευτικό.

Μίλησαν για ένταξη φωνητικών στις καινούργιες συνθέσεις και το μόνο που άκουσα ήταν μερικά sample και κάποιες προγραμματισμένες φωνές, πάνω σε λούπες, που δεν κάνουν ούτε εντύπωση, αλλά και καμία διαφορά. Εκφράστηκε εντυπωσιασμός και ανυπομονησία για τον νέο ήχο και η διαφορά είναι κάποια beat και μερικά ατμοσφαιρικά ambient περάσματα που δεν ομορφαίνουν καθόλου την κατάσταση. Έψαξα να βρω κάτι που θα τους επαναφέρει στον θρόνο που τους έχει κατατάξει η κοινή γνώμη και οι οπαδοί του post-rock. Τζίφος.

Για να μην λέω μόνο τα κακά, ας αναφέρω ότι πάλι, στα δυνατά τους ξεσπάσματα δίνουν ρέστα. Ο ηχητικός τοίχος που υψώνεται στα αυτιά μας από τις τρεις κιθάρες είναι για άλλη μια φορά ασύλληπτος (αλλά λίγος). Δυστυχώς ο θόρυβος δεν είναι το κεντρικό σημείο του δίσκου. Εάν η κυκλοφορία είχε δέκα "Gone In Bloom Αnd Bough" και αλλά τόσα ξεσπάσματα του "Hickory 54", ίσως να μιλάγαμε για αριστούργημα, αλλά δεν.

Αν αυτή είναι η εξέλιξή τους, προσωπικά να μου λείπει. Θα αρκεστώ στις δισκάρες "The Four Trees" και "Tertia" του παρελθόντος και δεν θα «χαλαστώ» καθόλου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πλέον μπορούν να προσεγγίσουν φίλους άλλων μουσικών ιδιωμάτων και παρεμφερών post-rock παρακλαδιών. Όσοι σαν και μένα περίμεναν να ακούσουν κάτι από "Moksha" και "Malacoda" ή έστω "Brombie" και "La Cerva" ας αποχωρήσουν διακριτικά.

Οι υπόλοιποι, νέοι φίλοι, οπαδοί του ambient post-rock, φίλοι των You.May.Die.In.The.Desert, The Magnetic Fields, Lights Out Asia, Maybeshewill και The American Dollar, καθώς και λοιποί φίλοι indie/electronic/shoegaze ακουσμάτων μπορούν να αποφύγουν αυτή την κριτική και να αγαπήσουν τον δίσκο σαν ένα πολύ όμορφο δημιούργημα. Υπάρχουν ήχοι στο "Long The Mile Desert" που θυμίζουν κλασικό rock και στο "Fire Made Flesh" διακρίνω punk μυρωδιές. Αμέτρητες άλλες επιρροές καταφέρνουν να χωρέσουν και τελικά να ισορροπήσουν αρμονικά. Ίσως εδώ να βρίσκεται και η διαφωνία μου, ότι παρουσιάζουν πολλά και μπλέκουν πολλά, ενώ εγώ ζητάω λίγα. Οφείλω τουλάχιστον να αναγνωρίσω ότι από πλευράς ποιότητας και παραγωγής, όσο κι αν δεν μ' αρέσει αυτή η στροφή τους, ο δίσκος είναι πολύ καλός.