Carcolh

Το μυθικό τέρας του γαλλικού φολκλόρ επιστρέφει, πάντα με doom ρυθμούς και διάθεση, συγχρονίζοντας την κίνησή του με τα βαριά και ράθυμα riffs της μπάντας. Τρίτη κυκλοφορία λοιπόν των Γάλλων doomsters, όπου και τούτη τη φορά ο προσδιορισμός epic τίθεται δικαιολογημένα. Δεν μένουν πάντως μόνο σε αυτόν.

Εξερευνούν διάφορες πτυχές και διακλαδώσεις του είδους, από το υπέρβαρο και ασήκωτο (στα όρια του πένθιμου) doom, την επική του απόδοση μέσω ανάλογων καλπαζόντων ρυθμών, έως το post metal/rock χτίσιμο ή κατάληξη των συνθέσεων. Ευτυχώς, η sludge - ίλα παραμένει ανεπαίσθητη για το καλό όλων μας, χα.

Στα υπέρ τους, η σταθερότητα των μελών μέσω της οποίας εξασφαλίζεται μια συμπαγής απόδοση, είτε πρόκειται για τον τομέα της παραγωγής, είτε για το εικαστικό μέρος. Η αδυναμία μου παραμένει το «αηδόνι» Sebastien Fanton, φέρνοντας στο νου το έτερο «αηδόνι» των Bottomless, Giorgio Trombino. Τώρα που το σκέφτομαι, σα να τους ενώνουν πλείστα μουσικά κοινά.

Δεν αποποιούνται τη σχετική στρυφνότητα των riffs και της αλλαγής ρυθμών, δίχως κάτι τέτοιο να αποτελεί αυτοσκοπό ή επίκεντρο της μουσικής τους. Εκεί έχει θρονιαστεί για τα καλά το doom υπό την αιγίδα των γνωστών μεγάλων. Μαζί με τις αστραπές και τη βροχή που το συνοδεύουν από γεννησιμιού του, το 1970. Το εμπλουτίζουν, δίνοντάς του ανάσα ζωής για όσα χρόνια το επιθυμούμε παρόν.

Μεγάλες συνθέσεις που δε βαλτώνουν και ίσα ίσα που φανερώνουν την περιπετειώδη πλευρά της μπάντας. Κιθαριστικά θέματα και solo με το πνεύμα του heavy metal πανταχού παρόν. Στίχοι όπως "I wish I could bury you so deep in the ground and finally tease out that smile of your face", ακολουθούμενοι από υπεργκρουβάτο riff. Επικούρα παρούσα και μετρημένη ως μουσικό αλατοπίπερο.

Εάν τα ανωτέρω σας ακούγονται ενδιαφέροντα, κάντε ένα δώρο αγάπης στον εαυτό σας στις 14 Φλεβάρη που κυκλοφορεί το "Twilight Of The Mortals". Εάν πάλι τους ακούτε για πρώτη φορά, ρίχτε μια αυτιά και στον προηγούμενο δίσκο τους. Εάν πάλι, τίποτα από όλα αυτά, να φύγετε. Να πάτε αλλού.

Bandcamp