Blaze

Η αλήθεια είναι πως όσο περνούσαν τα χρόνια, τόσο λιγότερο αισθανόμασταν ότι χρειαζόμασταν καινούριο υλικό από τους Blaze. Όχι απαραιτήτως επειδή χορτάσαμε από τους ίδιους ή από καλλιτέχνες που κινούνται στο ίδιος ύφος. Αλλά επειδή υπήρχε η αίσθηση ότι όλα όσα χρειαζόμασταν από τους Γιαπωνέζους, τα κάλυψαν με ένα καταπληκτικό ντεμπούτο άλμπουμ και με έναν ασυναγώνιστο ύμνο στο EP που ακολούθησε (σαν να λέμε με έναν νόμο κι ένα άρθρο).

Το '70s hard rock με βασικότερο σημείο αναφοράς τους UFO meets NWOBHM με μία εσάνς από Heavy Load κυρίως και περιέργως λόγω της προφοράς, μας έκανε να παραμιλάμε όταν έσκασε το "Blaze" το 2007 με τις ζόρικες και feel good τραγουδάρες του. Χρειάστηκε να περάσουν επτά χρόνια για να έρθουν έξι μόλις τραγούδια στο "The Rock Dinosaur" με τον μάλλον αυτοσαρκαστικό τίτλο. Το feeling δεν ήταν ακριβώς το ίδιο, υπήρχε όμως εκείνο το ρημάδι το "Underground Heroes" που σε έκανε να θες να τερματίσεις την ένταση, να κολλήσεις το αυτί σου στο ηχείο, και να χάσεις το μυαλό σου με την ατελείωτη σολάρα του κιθαρισταρά Hisashi Suzuki.

Και όμως, ότι δεν κατάφεραν οι Blaze την προηγούμενη φορά σε μια επταετία, το κατάφεραν φέτος με την πάροδο έντεκα ετών. Να φτιάξουν δηλαδή έναν εξαιρετικό δίσκο με βασικό άξονα το hard rock των '70s, ενσωματώνοντας χαρακτηριστικά που μπορούν να κάνουν την διαφορά. More than welcome που λένε και στα χωριά που ανατέλλει ο ήλιος.

Το σημαντικότερο είναι ότι χωρίς να αλλοιώνεται ο χαρακτήρας τους, υπάρχουν κατά τόπους σημαντικές υφολογικές διαφοροποιήσεις. Υπάρχει το πανέμορφο και ατμοσφαιρικό "1335" σαν εισαγωγικό, ορχηστρικό κομμάτι, αλλά και στο κλείσιμο, σαν συντομότερο reprise. Υπάρχει το αλητήριο, φουλ ζόρικο και σχεδόν πάνκικο "The Man Ιn White Boots". Υπάρχει το θαυμάσιο επικό εννιάλεπτο του "Picture On The Wall". Υπάρχει και αυτός ο καθάριος νοτιάς του "Fort Οf Sands", που σαν πνεύσει στην χώρα του ανατέλλοντος ηλίου μπορούν να προκύψουν υπέροχα αποτελέσματα. Υπάρχει επιτέλους και το προσεγμένο εξώφυλλο, υπάρχει και ο πολύ ωραίος, οργανικός ήχος.

Εξίσου σημαντικό είναι ότι υπάρχουν ξανά τα τρομερά hooks, το αυθεντικό και διόλου επιτηδευμένο feeling των late '70s ή early '80s, και φυσικά οι ξεγυρισμένες σολάρες από τον εκτελεστικό πρωταγωνιστή Hisashi Suzuki που θα έκαναν ακόμα και τον μέγιστο Michael Schenker να ζηλέψει. Κάπως έτσι, το "Out Through Τhe Door" στέκει σαφώς ανώτερο του EP "The Rock Dinosaur" και μπορεί να κοιτάξει χωρίς ντροπές το τρομερό full-length ντεμπούτο.

Οι Γιαπωνέζοι φίλοι μας λοιπόν έκαναν ανατροπή στην ανατροπή, οπότε χαιρόμαστε και εμείς διπλά. Διπλά γιατί θα έχουμε την τύχη να τους ξαναδούμε στο επερχόμενο Up The Hammers, να σαρώνουν αυτή τη φορά τη σκηνή του Gagarin. Μέχρι τότε ακούμε και ξανακούμε τα άπαντα.