Avantasia

Για μια ολόκληρη γενιά ακροατών, ο Tobias Sammet κατέχει πλέον μια θέση ανάμεσα στους σπουδαιότερους δημιουργούς του σκληρού ήχου, αφού ο Γερμανός μουσικός έχει αφήσει μια αψεγάδιαστη κληρονομιά πίσω του, με σχήματα τους Edguy και - κυρίως - τους Avantasia. Οι τελευταίοι, είναι το πλέον δημιουργικό του όχημα, χάρη στο οποίο ξεδίπλωσε πλήρως το ταλέντο του, συνεργάστηκε με εκλεκτούς μουσικούς και άφησε το στίγμα του σε ένα ολόκληρο ιδίωμα, αποτελώντας τον πλέον σταθερό και ποιοτικά συνεπή τροφοδότη του με κυκλοφορίες μιας δεδομένης, υψηλής ποιοτικής στάθμης. Έτσι και φέτος, με τους Avantasia να φτάνουν αισίως στο δέκατο κατά σειρά άλμπουμ τους, δεν υπήρχε ερώτημα για το αν ο νέος δίσκος θα είχε ενδιαφέρον, αφού αυτό έμοιαζε δεδομένο εξαρχής - όσο κι αν ο ίδιος ο Sammet ήθελε να μας αποπροσανατολίσει με το - μάλλον χλιαρό - πρώτο single.

Με το "Creepshow", λοιπόν, να ανοίγει μουδιασμένα το άλμπουμ και τις εντυπώσεις, δεν θα το κρύψω πως στο μυαλό μου ήρθαν παραλληλισμοί με τη συνθήκη του 2008 και την περίοδο που περιμέναμε την επάνοδο των Avantasia. Τότε, ήταν το "Lost In Space" που είχε «φάει» όλο το ανάθεμα από το κοινό που περίμενε μια συνέχεια των "Metal Opera" ημερών, μέχρι να έρθει το άλμπουμ και να αποκαλύψει τον απαράμιλλο συνθετικό του πλούτο στο σύνολο του. Κατ’ αναλογία, το νέο άλμπουμ καταφέρνει κάτι αντίστοιχο, δίχως τον παράγοντα της έκπληξης τόσο έντονο (μόνο η απουσία του Jorn Lande εκπλήσσει πραγματικά), αφού ήδη από το ομώνυμο τραγούδι υπάρχει αυτή η αναζωπύρωση των συνθετικών αναλαμπών.

Το "The Moorlands At Twilight" είναι η κλασική euro power σύνθεση σε κάθε σχεδόν δίσκο των Avantasia (είτε μιλάμε για το "Reach Out Of The Light" του πρώτου "Metal Opera" ή το "Wastelands" του "Wicked Symphony", είτε για το "Inmost Light" από το προηγούμενο άλμπουμ), η οποία και φιλοξενεί τον Michael Kiske κι εντυπωσιάζει άκοπα με τις μελωδίες και τα μεγάλα refrain της, ενώ το "The Witch" είναι αρκετά πιο ατμοσφαιρικό και mid tempo, με τον Tommy Karevik (των Kamelot) να στέκει ως η μάλλον πιο ξεχωριστή από τις guest συμμετοχές που εμφανίζονται πρώτη φορά στο project.

Οι έτεροι πρωτοεμφανιζόμενοι κάνουν επίσης εξαιρετική δουλειά, με την Adrienne Cowan (βλ. Seven Spires) να πρωταγωνιστεί στο όμορφα συμφωνικό και φολκλορικό "Avalon", ενώ τον Kenny Leckremo (των H.E.A.T.) να προσθέτει πόντους με την ερμηνεία του στο έτσι κι αλλιώς ταχυδύναμο και power metal-ικό (δεν θα μπορούσε και διαφορετικά με τέτοιο τίτλο) "Against The Wind". Ο, δε, Roy Khan επιστρέφει στο project μετά από 17 χρόνια (και το αριστουργηματικό "The Scarecrow"), αναδεικνύοντας το καταληκτικό, πομπώδες "Everybody's Here Until the End" ως μια απόλυτα συναισθηματική σύνθεση, την ίσως κορυφαία του νέου άλμπουμ.

Για το τέλος, αφήσαμε τον Tobias Sammet. Ο Γερμανός μουσικός καταφέρνει για ακόμη ένα Avantasia άλμπουμ να στέκει ο αδιαπραγμάτευτος πρωταγωνιστής του όλου εγχειρήματος, δημιουργικά κι ερμηνευτικά. Ως συνθέτης, είναι ένας αρχιτέκτονας ονείρων, ένας δημιουργός που κατάφερε να παντρέψει το μεγαλεπήβολο όραμα με ένα εξίσου εντυπωσιακό αποτέλεσμα, να εξελιχθεί οργανικά και να σμιλεύσει ένα ξεκάθαρα αναγνωρίσιμο, προσωπικό ύφος. Αντίστοιχα, ως ερμηνευτής ξέρει απόλυτα που βρίσκεται, χρησιμοποιεί τη φωνή του ιδανικά και δεν φοβάται να μπει σε άμεση σύγκριση με τραγουδιστές που θεωρούνται «ανώτεροι» φωνητικά από εκείνον, με αυτήν του την προσέγγιση να τον δικαιώνει χρόνια τώρα, χαρίζοντας μεγάλες φωνητικές στιγμές.

Με το ιδιαίτερο και τόσο χαρακτηριστικό εξώφυλλο του Rodney Matthews να δίνει μια αντιπροσωπευτική πρώτη εικόνα για το ηχητικό ποιόν του δίσκου, το "Here Be Dragons" αποτελεί ακόμη ένα πολυσύνθετο, φαντασιακό Avantasia δημιούργημα που απαιτεί την προσοχή. Για τα λοιπά, τα λόγια είναι σχεδόν περιττά, αφού 25 χρόνια, το όνομα του εν λόγω project αποτελεί εγγύηση ποιότητας, εμπεριέχοντας την πεμπτουσία ενός ολόκληρου ιδιώματος, που βρίσκεται σε κρίση εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες.