Architects

Η μουσική αλλά και η τέχνη γενικότερα, ευδοκιμεί μέσα σε ακραίες και έντονες καταστάσεις. Ίσως ο δημιουργός να χρειάζεται υποσυνείδητα μια ώθηση, μια συσσώρευση συναισθημάτων που παλεύουν να εκφραστούν. Όταν μάλιστα τα συναισθήματα είναι ισοπεδωτικά, όταν μιλάμε για το χαμό ενός φίλου κι αδερφού, ενός νέου, δημιουργικού και ταλαντούχου ανθρώπου από την καταραμένη αρρώστια του καρκίνου, τότε τα συναισθήματα όχι απλά εκφράζονται, αλλά εκρήγνυνται.

Σε αυτή την κατάσταση λοιπόν οι Architects, έχοντας πρώτα απ’ όλα βιώσει μια τόσο μεγάλη απώλεια, βρέθηκαν σε ένα σταυροδρόμι. Ή θα άφηναν τη θλίψη να τους κυριέψει και την έλλειψη του βασικού τους συνθέτη να αποτελέσει τροχοπέδη για το μέλλον τους, ή θα ξανασηκώνονταν για να παλέψουν, έχοντας ως έμπνευση και οδηγό το χαμένο τους ηγέτη. Ευτυχώς για όλους μας, επέλεξαν να κάνουν το δεύτερο και να επιστρέψουν με ένα από τα πιο δυνατά άλμπουμ της καριέρας τους.

Ενώ το "All Our Gods Have Abandoned Us", το κύκνειο άσμα του Tom ήταν ένα καλά προμελετημένο αντίο, γεμάτο απελπισία και οργή, το "Holy Hell" αποτελεί την κάθαρση για την μπάντα, που βιώνει το πένθος μέσα από ένα σπαρακτικό, αριστουργηματικό έργο. Το "Holy Hell" είναι ένα μεγάλο στοίχημα για την μπάντα, που οφείλει να αποδείξει πρώτα απ' όλα στον εαυτό της ότι μπορεί να αντικρύσει κατάματα το παρελθόν και να βγεί αλώβητη μέσα από τις δυσκολίες που έχει περάσει.

Η μουσική των Architects ήταν πάντοτε συναισθηματικά φορτισμένη, ιδίως στις τελευταίες δουλειές, και το "Holy Hell" τους βρίσκει να εξερευνούν όλες τις πλευρές του ήχου τους, καθώς και κάποιες νέες. Έχοντας γενικότερα λίγο κατεβασμένες ταχύτητες, με μπροστάρη τον απίστευτο Sam Carter που δίνει τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του σε σημείο σχεδόν επικίνδυνο για τη φωνητική του ακεραιότητα, αλλά και με τα έγχορδα/πλήκτρα να αναλαμβάνουν έναν ακόμη πιο έντονο ρόλο, κάθε κομμάτι έχει να πει πολλά τόσο σε  στιχουργικό, αλλά και μουσικό επίπεδο.

Η ιδέα που πήραμε από τα τέσσερα στο σύνολο κομμάτια που βγήκαν πριν το δίσκο, ήταν μεν μια καλή πρώτη γεύση ωστόσο σε καμία περίπτωση δε θεωρώ πως είναι τελείως αντιπροσωπευτικά του δίσκου, καθώς υπάρχουν και άλλες διαστάσεις του ήχου που δεν αποκαλύπτονται εξ’ αρχής.

Το εναρκτήριο "Death Is Not Defeat" φαίνεται σαν συνέχεια του "Memento Mori", που πλέον βρίσκει τους Architects συνειδητοποιημένους και συμφιλιωμένους με το θάνατο και είναι σίγουρα από τις καλύτερες συνθέσεις του δίσκου. Έκπληξη ήταν το τελείως επιθετικό "The Seventh Circle" που «μυρίζει» για σύνθεση του νέου κιθαρίστα της μπάντας Josh Middleton, όπως και το επικό "Holy Hell" με την πομπώδη ενορχήστρωση. Δε θα μπορούσα να αφήσω εκτός το "A Wasted Hymn" που είναι άκρως μελωδικό, δυναμικό και αποτελεί ένα συγκλονιστικό κλείσιμο, με τους στίχους να εκτυλίσσουν το διχασμό του να αφήνεις πίσω σου την απώλεια, για να μπορέσεις να προχωρήσεις, χωρίς όμως να μπορείς ποτέ να ξεχάσεις.

Δεν ξέρω αν χωράει πολύ λεπτομερής ανάλυση σε ένα τέτοιο άλμπουμ. Αν αφήσει κανείς όλο το στιχουργικό κομμάτι εκτός, έχει να κάνει με έναν αψεγάδιαστο μουσικά και ηχητικά δίσκο, μια μπάντα που εξελίσσεται χωρίς να χάνει τον ξεχωριστό χαρακτήρα τους. Ναι, δεν είναι το ίδιο riff-based metalcore που ήταν κάποτε, οι ταχύτητες έχουν χαμηλώσει και τα ρεφρέν είναι πιο πιασάρικα από ποτέ. Σε αυτήν την περίπτωση όμως, δεν έχουμε να κάνουμε με εμπορευματοποίηση του ήχου, περισσότερο με ωρίμανση μιας μπάντας που προχωράει επιτυχημένα δημιουργώντας ένα εκρηκτικό μείγμα συναισθημάτων και μελωδιών. Όταν στην εξίσωση μπαίνει και το θεματικό υπόβαθρο και οι συνθήκες με τις οποίες δημιουργήθηκε ο δίσκος, τότε η φόρτιση κατά την ακρόαση είναι ακόμη μεγαλύτερη.

Στο μυαλό μου, σκεπτόμενος για το μέλλον του ακραίου ήχου και ακούγοντας συζητήσεις για το ποια θα είναι η επόμενη «μεγάλη» μπάντα, βλέπω αναμφίβολα τους Architects να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Και είναι από τις περιπτώσεις που το σύνολο αποτελεί τέχνη κι όχι επιτήδευση. Όπως και η ίδια η μπάντα έχει πει, συνεχίζουν και για τους ίδιους αλλά και για να μην ξεχαστεί η μουσική του Tom, και φαίνεται πως αν συνεχίσουν έτσι αυτό που θα καταφέρουν είναι να ακουστεί από ακόμη περισσότερους μουσικόφιλους.