Anvil

Πραγματικά ασταμάτητοι, σχεδόν ακαταπόνητοι οι Anvil. Οι χαλκέντεροι Καναδοί δεν το βάζουν κάτω με τίποτα, δισκογραφούν συνεχώς ενώ επιδιώκοντας παράλληλα να δίνουν όσο περισσότερα gigs κρατούν το όνομά τους ζωντανό. Εκείνο το ωραίο documentary, πίσω το 2009 τους έβαλε ξανά στο προσκήνιο και έκτοτε πυροβολούν αδιάκοπα. Βέβαια τα album τους είναι πάντα τζόγος, άλλοτε αξίζουν, άλλοτε ακούγονται σαν να χουν φτιαχτεί στο πόδι με τελείως πρόχειρο τρόπο. Γενικώς όμως χαίρουν σεβασμού από αρκετό κόσμο, ασχέτως αν ακούνε τα φρέσκα άλμπουμ τους είτε απλά αναπολώντας τα παλαιότερα LP.

Το "Legal At Last" ανήκει στα καλά δισκάκια. Νομίζω ότι με την είσοδο του ομώνυμου αντιλαμβάνεσαι μια ορμητικότητα. Μπορεί το υλικό εδώ να μην έχει απολύτως τίποτα νέο να πει, γεγονός που ταλαιπωρεί τους Anvil πολλά χρόνια, αλλά η ξεροκεφαλιά τους και η μη παρέκκλιση τους απ’ το μοτίβο μερικές φορές (όπως εδώ) δουλεύει. Τα νέα τους τραγούδια έχουν μια ζωντάνια που δεν μπορεί να την αγνοήσεις. Στις γρήγορες στιγμές τους σε τσιτώνουν, βλέπε "Legal At Last" ή "Chemtrails", στα αργά Sabbath-ικά τους σε περιλούζουν με καυτή λάβα, βλέπε "Gasoline" ενώ οι αναθυμιάσεις των αρχών των '80s θα φέρουν χαμόγελα στους παλαιότερους φίλους τους, ακούστε το "Nabbed In Nebraska" φερ’ ειπείν που χτυπάει σαν μέταλλο προς μέταλλο!

Στιχουργικά, πέρα της νομιμότητας του μπάφου που πνέει πλέον στον Καναδά, γεγονός σαφές πέραν του δέοντος στο εξώφυλλο, οι οικολογικές ανησυχίες αλλά και ο σύγχρονος τρόπος ζωής φέρνουν μια ‘εφηβική’ αναστάτωση στα ούτως ή άλλως εκρηκτικά τραγούδια κάνοντας τα ακόμα πιο ζωηρά. Το drumming του Robb Reiner συνεχίζει να χρωματίζει με εξαίρετους τρόπους τις ιδέες του Lips, ο οποίος αν και έχει χάσει τον χαμαιλεοντισμό των παλιών εποχών, εξακολουθεί να κάνει καλή δουλειά δίνοντας ανάλογο βάθος και αισθητική με τα θέματα που τραγουδάει.

Οι Anvil πλέον δύσκολα θα βρουν νέους οπαδούς αλλά πάντα θα έχουν ενδιαφέρον. Και παρόλο το γεγονός ότι το "Legal At Last" δεν έχει τίποτα το καινοτόμο να προσφέρει (απεναντίας σε πολλά σημεία ανακυκλώνει με αφέλεια παλαιότερες στιγμές των Καναδών) έχει το πλεονέκτημα του ότι σε διασκεδάζει. Περνάς καλά με τούτο ρε γαμώτο και μιας και το χαρακτηριστικό αυτό παίζεται 50 - 50 σε κάθε νέο τους δίσκο το τελευταίο μας χαροποιεί ιδιαίτερα. Το "Legal At Last" θέλει απλώς να σε κάνει να γουστάρεις με ωραίο metal και το πετυχαίνει απόλυτα. Διασκεδαστικό, άμεσο, κινούμενο από hard rock μέχρι Saxon σφυροκόπημα (πόσο "Wheels Of Steel" είναι το "I'm Alive"), ο δίσκος παρόλη την απλότητα του δύσκολα βγαίνει από τα ηχο – συστήματα.