Aetherian

Οι Aetherian «γεννήθηκαν» στην Αθήνα το 2013. Από τότε μέχρι σήμερα σιγά σιγά ετοίμαζαν υλικό, που κατά καιρούς μας άφηναν να ρίξουμε μια αυτιά. Προπομπός του "The Untamed Wilderness" ήταν το "The Rain", ένα εξαιρετικό κομμάτι μελωδικού death metal. Ένας δυνατός λόγος να έρθεις σε επαφή με την μπάντα, ικανός να σε γεμίσει ανυπομονησία για την κυκλοφορία του πρώτου τους ολοκληρωμένου δίσκου. 

Το "The Untamed Wilderness" είναι ένας δίσκος ποτισμένος έντονα με άρωμα '90s. Το υλικό αλλά και η παραγωγή σε μεταφέρουν σε εκείνη τη μαγική εποχή, που το 90% των νέων σχημάτων - και στην Ελλάδα -  έπαιζε, με αρκετές αξιώσεις, μελωδικό death metal, κατά κύριο λόγο επηρεασμένο από τη Σκανδιναβία. Ως λάτρης εκείνης της εποχής, το "The Untamed Wilderness" χτύπησε ευαίσθητες χορδές. Οι Αθηναίοι συνδυάζουν την τραχύτητα του death metal με αρκετή μελωδία που αγγίζει τα όρια του επικού σε ορισμένες περιπτώσεις. Προφανώς και βασική τους επιρροή είναι οι Dark Tranquillity, αλλά οι συνθέσεις τους είναι βουτηγμένες στις χίλιες λίμνες της Φινλανδίας.

Γιατί εξίσου σημαντικό στοιχείο στη μουσική των Aetherian είναι και η ατμόσφαιρα. Ντύνουν, λοιπόν, το death metal τους με μελαγχολικές μελωδίες, που ορισμένες φορές θα φέρουν στο νου σχήματα όπως οι Wolfheart και οι Insomnium. Και η ατμόσφαιρα αυτή δεν είναι επιτηδευμένη, αλλά λειτουργεί άψογα στο να γκριζάρει αρκετά το τοπίο που συνθέτουν τα κομμάτια τους. 

Ακούγοντας το "The Untamed Wilderness" μου έκανε αίσθηση το γεγονός, ότι αρκετές φορές έπιασα τον εαυτό μου να θυμάται ακούσματα που μου προκαλούσαν παρόμοιο συναίσθημα, όπως οι δυο πρώτοι δίσκοι των Hedon Cries, το "The Great Absence" των Daylight Misery, και φυσικά το "Dead Poem" των Rotting Christ. Και γι’αυτό οι Aetherian με κέρδισαν. Είναι ελπιδοφόρο ότι υπάρχουν εκεί έξω ακόμα τέτοιες μπάντες, που χωρίς να κάνουν κάτι ρηξικέλευθο, είναι ικανές να σε εκπλήξουν με το επίπεδο της μουσικής τους.