Achelous

Ο στίχος "The snow turns red, with the blood of the dead" ηχούσε επιβλητικός στο "Northern Winds" πριν δυο χρόνια, και ακόμα δεν έχει στεγνώσει το αίμα στον πάγο. Εξακολουθεί να συναρπάζει και να ενθουσιάζει, περνώντας με αυτόν τον τρόπο τη δοκιμασία αντοχής στον χρόνο. Οι Achelous «ενηλικιώθηκαν» με το "The Icewind Chronicles", έχοντας ως οδηγό τον R.A. Salvatore. Η άλικη φιγούρα του Raistlin Majere (για τον ίδιο πρόκειται) στο εξώφυλλο σηματοδοτεί θεματική στροφή για την μπάντα, πάντα όμως στον κόσμο του φανταστικού. Καλώς ορίσατε στον κόσμο του Dragonlance.

Τους ταιριάζει η συγκεκριμένη θεματική, όντες και οι ίδιοι φανατικοί αναγνώστες, ίσως και παίχτες του συγκεκριμένου σύμπαντος, όπου δεσπόζουν αυτά που φαντάζεστε: δράκοι, μάγοι, πύργοι, σπαθιά, ήρωες και αντιήρωες. Αν και κατά πόσο τα ανωτέρω βρίσκουν χώρο σε ένα χτικιασμένο σήμερα, εξαρτάται ξεκάθαρα από τον καθέναν μας. Στον δικό μου κόσμο χωρούσαν ανέκαθεν πάντως, ίσως τώρα περισσότερο από ποτέ. Ας παίξει το riff του "Fortress of Sorrow" και ας ρίξω το πολυεδρικό ζάρι μου.

Κρατάνε αναλλοίωτη την επική τους ταυτότητα, όπως αυτή καθορίστηκε με τον προηγούμενο δίσκο τους, εξαιτίας του οποίου τους απολαύσαμε στο UTH το 2022, πηγαίνοντας ταυτόχρονα και μερικά βήματα παραπέρα. Ορχηστρικά μέρη αναδεικνύουν τις πιο μεγαλοπρεπείς συνθέσεις τους, η Αναστασία Μεγαλοκονόμου δε συνοδεύει απλά, αλλά αποδεικνύεται απαραίτητη για τις ιστορίες της μπάντας. Ειδικότερα για την τελευταία της, ένα έπος ελληνικής καταγωγής και κοπής, ικανό να συγκινήσει και να ταρακουνήσει ακόμα και ανεκπαίδευτα στο metal αυτιά. Take away the pain, till the grief is gone.

Σοφά σκεπτόμενοι, εμφανίζουν μουσικά διπλό πρόσωπο: θα κερδίσουμε το όποιο στοίχημα, τόσο με τα άμεσα και μικρότερης διάρκειας τραγούδια, όσο και με τα μεγαλύτερα και πιο απαιτητικά. Θα ματσάρουμε τη συγκίνηση που προσφέρει ένα "A Past And Future Secret", θα ασπαστούμε την επική ορμή του US metal, θα τραγουδάτε τα ρεφρέν μας ακόμα και στον ύπνο σας. Το είπαν (αν ποτέ έγινε κάτι τέτοιο, χα) και το έκαναν. Κάλεσαν και την πλέον εμβληματική φωνή του US metal, και βάσει απόδοσης μάλλον το χάρηκε δεόντως και ο ίδιος: "Into The Shadows", με ρεφρέν - εγκεφαλοπλύστη και κάποιος να (μη) συγκρατήσει τον ντράμερ.

Ορισμένες δισκογραφίες συγκροτημάτων ακολουθούν εξελικτική πορεία παρόμοια με τη δική μας: μπουσουλάνε, στέκονται στα πόδια τους, ενηλικιώνονται και ωριμάζουν. Το σπουδαίο με την ωρίμανση είναι πως κρατά χρόνια πολλά και σε αυτή τη φάση βρίσκονται οι Achelous. Με το δικό τους ίδιον γνώρισμα πλέον, είτε λόγω χροιάς του Χρήστου Κάππα, είτε λόγω του καθοριστικού κιθαριστικού ήχου του εξάχορδου διδύμου, είτε λόγω της παραγωγής, άπαντα βροντοφωνάζουν με καθάριο τρόπο περί heavy metal επικών διαστάσεων.

YouTube