Μόνο Maiden

Κάθε νέα τους δισκογραφική δουλειά είναι αφορμή για γιορτή

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 22/06/2015 @ 10:03
Ίσως φταίει ο ιντερνετικός κοινωνικός μου περίγυρος που είναι φτιαγμένος σε μεγάλο ποσοστό από ανθρώπους που έχουν την μουσική πολύ ψηλά στη ζωή τους, αλλά κάποιες μέρες είναι ξεχωριστές, από την εποχή της εξάπλωσης των social media και ύστερα. Παραδείγματος χάριν, θυμάμαι ως ξεχωριστή την ημέρα που μας άφησε ο Dio (αλήθεια, είχε ακούσει κανείς από όσους διαβάζουν αυτό το άρθρο την ραδιοφωνική εκπομπή εκείνο το απόγευμα;). Σχεδόν αντίστοιχα ξεχωριστή ήταν η προηγούμενη Πέμπτη, όπου οι Iron Maiden ανακοίνωσαν την κυκλοφορία του νέου τους άλμπουμ.

Ξέρω, κάποιοι θα πουν «ποιοί Maiden;». Άλλοι θα χλευάσουν. Κάποιοι θα πουν για τους την εκάστοτε δική τους αγαπημένη μπάντα. Άλλωστε, πάντα θα υπάρχει κόσμος που θα ανυπομονεί να εκφράσει την αρνητική του άποψη (και όπως έχω ξαναπεί αυτοί ακούγονται περισσότερο, γιατί απλά μιλάνε περισσότερο). Όχι, όμως, αυτή τη φορά. Όχι με τους Iron Maiden. Εδώ είναι διαφορετικά τα πράγματα...

Εδώ, το τσουνάμι ενθουσιασμού δεν μπορεί να μετριαστεί όσες αντίθετες φωνές κι αν μαζευτούν. Δεν έχει σημασία αν οι κασσάνδρες αποδειχθούν σωστές σε λίγο καιρό, που το "Book Of Souls" θα βρίσκεται στα χέρια μας. Το μόνο που μετράει αυτή τη στιγμή είναι η προσμονή κι ο ενθουσιασμός, που δύσκολα θα συναντήσει κάποιος για οποιοδήποτε άλλον καλλιτέχνη.  Σαφώς, υπάρχουν άλλοι που έχουν περισσότερο κόσμο να ασχολείται μαζί τους, αλλά το πάθος και η αγάπη των οπαδών αυτής της μπάντας δεν ξέρω αν έχει αντίστοιχο. Και είναι κάτι που καταλαβαίνω γιατί το συμμερίζομαι...

Είναι η χαρά του να ξεκινήσεις μια κουβέντα με τους φίλους σου για τους Iron Maiden, για την δισκογραφία της μπάντας, για την περίοδο του Bayley, για το reunion, για ποια περίοδος της μπάντας ήταν η καλύτερη, για το πόσο αληθινός ηγέτης είναι ο Steve Harris, αλλά και για το πόσο σπουδαίος (και παράδειγμα προς μίμηση) είναι ο Bruce Dickinson. Για το πόσο σπουδαία είναι η συνθετική συνεισφορά του Adrian Smith ή για το πόσο θα έπρεπε ή όχι να κρατήσουν τον Janick Gers. Για το αν τους ταιριάζει η συνθετική κατεύθυνση με τα μακροσκελή τραγούδια και για τη συνεισφορά του Kevin Shirley. Πράγματα που μπορεί να έχουν ελάχιστη σημασία για τους υπόλοιπους, αλλά για τα οποία δεν χορταίνουμε να μιλάμε οι οπαδοί της μπάντας.

Η ουσία είναι πως πρόκειται για μουσικά θέματα κι όχι «κοσμικά» ή κουτσομπολίστικα. Αν ξεφύγει κάποιος από το μουσικό πλαίσιο θα αναφερθεί στις ασχολίες του Bruce Dickinson: στο πιλοτάρισμα αεροπλάνων, στη  ξιφασκία, στην ιστορία, στην ζυθοποιία και εν γένει στο δημιουργικό του δαιμόνιο. Ούτε στα ναρκωτικά, ούτε στην άσωτη ζωή, ούτε στα ψυχολογικά προβλήματα που πρέπει να επιλύσουν, ούτε στα οικογενειακά δράματα. Είναι αντιληπτή αυτή η διαφορά και πόσο καταρρίπτει κάποια στερεότυπα απέναντι στη heavy metal μουσική;

Αυτή η «διαδικασία ενθουσιασμού» που περιβάλλει κάθε τι γύρω από τους Iron Maiden είναι κάτι που περνάει από γενιά σε γενιά. Την θυμάμαι από τους παλιότερους όταν ήμουν παιδί και τη βλέπω πλέον στους πιτσιρικάδες. Μερικές φορές μπορεί να καταντάει κουραστική  ή απελπιστικά μονότονη, αλλά η αλήθεια είναι πως την έχουμε ανάγκη σήμερα για πολλούς λόγους, ενώ είναι ακόμα σημαντικότερο να διατηρηθεί αύριο ή μεθαύριο που αναπόφευκτα δεν θα έχουμε τους Maiden μαζί μας.

Προς το παρόν, ας γιορτάσουμε -ο καθένας με τον δικό του τρόπο- τη νέα δισκογραφική δουλειά των Iron Maiden, εκτιμώντας το ότι είναι ακόμα εδώ.
  • SHARE
  • TWEET