Vive Le Punk Rock Festival (Infa-Riot, The Restarts, Die In Vain, Wheelers, Apathy) @ An Club, 17/02/23

Η 77–82 Team φέτος αποφάσισε να τιμήσει την συμπλήρωση δέκα ετών του καθιερωμένου πλέον, Vive Le Punk Rock Festival με ένα ξεχωριστό, επετειακό διήμερο. Με αγάπη και σεβασμό στις πτυχές του ιδιώματος που επικεντρώνεται, αφοσίωση στον διαρκή συνδυασμό ιστορικών ονομάτων αλλά και νεότερων που τιμούν τον εν λόγω ήχο, το εν λόγω φεστιβάλ αποτελεί με κάθε του μετενσάρκωση μια σταθερή αξία, δημιουργώντας ένα πυρήνα πιστών ακολούθων. Βέβαια, το Vive Le Punk, πάνω από όλα, παρέχει τη δυνατότητα σε νεότερες γενιές οπαδών να δουν ζωντανά ονόματα που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία, και έτσι η επιλογή φέτος να επισκεφθούν εκ νέου το παρελθόν τους για ένα επετειακό line-up, μεταξύ άλλων αποδείκνυε και του λόγου το αληθές. Με την πρώτη μέρα, να επικεντρώνεται σε πιο παραδοσιακά punk rock μήκη κύματος, κατευθυνθήκαμε στο An Club από νωρίς.

Την αυλαία για φέτος άνοιξε το νεότερο σχήμα του διημέρου, οι ανερχόμενοι Apathy. Έχοντας ήδη δημιουργήσει ένα μικρό ντόρο στην ευρύτερη κοινότητα με την, σύντομη, αλλά δυναμική, έως τώρα πορεία τους, και μένοντας πιστοί στις «διδαχές» του ιδιώματος, οι Apathy έδειξαν πως μπορούν σιγά σιγά να στέκονται και σε σκηνές ανάλογου βεληνεκούς. Παρουσιάζοντας το υλικό τους, και διακατεχόμενοι από μια εντελώς παλαιομοδίτικη αύρα, είμαι βέβαιος πως κέρδισαν τις εντυπώσεις καθώς και πως η εμφάνισή τους αποτέλεσε μια ιδανική αφορμή για νεότερο ηλικιακά κοινό να παρευρεθεί στο venue το βράδυ της Παρασκευής. Η πορεία των Apathy αναμένεται με ενδιαφέρον, και μένει να δούμε που μπορεί να τους φέρει καλλιτεχνικά το πείσμα και η καλώς εννοούμενη εμμονή τους στον ήχο των επιρροών τους.

Με το πρόγραμμα να τηρείται σχεδόν στο ακέραιο, με μια ελάχιστη απόκλιση, σειρά είχαν οι Wheelers για μια πιο μελώδική στροφή. Το garage punk/rock 'n' roll του σχήματος φαινόταν απολύτως ταιριαστό για την ώρα, αποτελώντας ιδανική συντροφιά για το κατέβασμα των πρώτων μπυρών. Αυτά όμως, είναι ολίγον τι γραφικά. Το σημαντικό ήταν πως οι ρυθμοί, οι φωνητικές γραμμές (και το καίριο γρέζι), τα leads και τα solos, που χρωμάτιζαν ειδανικά τις συνθέσεις, φανέρωναν μια όμορφη προσοχή στην λεπτομέρεια. Θεωρώ πως το εν λόγω ιδίωμα διαθέτει αρκετά περιθώρια να εξερευνηθεί αποτελεσματικά μέχρι και σήμερα, και το μισάωρο της εμφάνισης των Wheelers ήταν ένα από τα πιο απολαυστικά του διημέρου.

Με αλλαγή της τελευταίας στιγμής λόγω ανωτέρας βίας, οι Die In Vain πήραν τη θέση των Priorities και χάρισαν στο κοινό και μια δεύτερη εμφάνιση, πέραν της προγραμματισμένης του Σαββάτου. Το σχήμα από την Τουρκία, τιμάει στο έπακρο τον pub rock/'77 punk ήχο του, ο οποίος τραβάει μια νοητή γραμμή, με μπόλικες hardcore 82 απολήξεις, από την Αυστραλία μέχρι τα υπόγεια του Λονδίνου. Με φωνητικά καταιγιστικά αλλά απολύτως ταιριαστά, τα οποία ανά σημεία ακούγονταν πιο ξερά και ακραία από ότι των ηχογραφήσεων, και με τον frontman να κλέβει τις εντυπώσεις με το πάθος του, οι Die In Vain αποδείχθηκαν ένα κερδισμένο στοίχημα για τη διοργάνωση. Το υλικό του "Desperate To Piss" EP (2021) ξεχώρισε έναντι του ντεμπούτου στα σημεία, και έτσι η εξελικτική πορεία που διαγράφεται για την μπάντα, σε συνδυασμό με τον μικρόκοσμο που δημιουργούν στις εμφανίσεις τους, μας αναγκάζει να ασχοληθούμε συστηματικότερα με την πάρτη τους.

Η ώρα για τους Restarts είχε φτάσει και η τριάδα είχε πάρει τη θέση της στην σκηνή. Το An είχε γεμίσει σε ικανοποιητικό βαθμό, με αρκετό μέρος του κόσμου να έχει μετατοπιστεί κοντά στην σκηνή για να απολαύσει το ιστορικό street punk σχήμα. Και πράγματι, η εκκίνηση με το «σκληρό» "Panic" επιβεβαίωσε τις προσδοκίες. Riffs μέχρι μεθαύριο, ασταμάτητα τύμπανα, βρώμικα, δρομίσια και παθιασμένα διπλά φωνητικά, περάσματα από oi! και πιο παραδοσιακά, τέλη 70s, ηχοχρώματα, αλλά πάντα υπό το έμπειρο φίλτρο ενός σχήματος που ξέρει ακριβώς τι θέλει, αλλά και πώς, να επιτύχει.

Έτσι, με στιγμές όπως το "No Escape" που έχαιρε θερμής υποδοχής από το, αποφασισμένο να χαρεί στο έπακρο τη συναυλία, κοινό, καθώς και το, προσωπικό αγαπημένο, "The One Percent", οι Restarts ήταν απολαυστικοί. Οι Βρετανοί έκαναν για σχεδόν μια ώρα τον κόσμο να κινείται διαρκώς απολαμβάνοντας τους ήχους του, εντελώς ωμού punk rock τους, το οποίο, αναμενόμενα, διάνθιζαν και με πιο ska στιγμές, υπενθυμίζοντας μας τις χρονολογικές του ρίζες. Με τον κατάλληλο πρόλογο, το "Drone Attack" μέσα από το "A Sickness Of The Mind" ήχησε όσο ορμητικό αναμενόταν και απέδειξε πως η μπάντα έχει την ικανότητα παρουσιάζοντας υλικό από όλη τη σταδιοδρομία της να προσφέρει ένα απολύτως συμπαγές αποτέλεσμα.

Αναμενόμενα, το βάρος έπεσε στο "Uprising" του 2019, που υπενθύμισε και τις πολιτικές αξίες της μπάντας. H αλλαγή ρυθμού περί τα μέσα του "Black Dog" μετέδωσε μια αίσθηση κρισιμότητας, η οποία δεδομένης της έντασης ήχησε εκκωφαντική, ενώ προηγουμένως οι μελωδίες του "A Dark Day In September" είχαν προσφέρει μια απαραίτητη τόνωση. Οι Restarts, ήταν ορμητικοί και με ένα εξαιρετικό σερί έδωσαν τέλος στην νέα τους εμφάνιση στο Vive Le Punk. Σίγουρα, όταν σε χτυπάνε συνεχόμενα κομμάτια όπως τα "Uprising", "Independenzia" και φυσικά το ανυπέρβλητο "Frustration" που τραγουδήθηκε όπως του άρμοζε, δεν μπορείς παρά να παραδεχθείς, πως, με όλα όσα συνεπάγονται σχήματα αυτού του ύφους, οι Restarts δικαίως απέκτησαν τη φήμη που έχουν, την οποία φυσικά και μπορούν να υποστηρίξουν ανά πάσα στιγμή σε οποιοδήποτε stage. Με το παθιασμένο punk της η έμπειρη μπάντα την Παρασκευή κέρδισε νέο ακροατήριο, και συγκίνησε το παλιό, με μια αλάνθαστη εμφάνιση. [A.Z.]

Αξιοσημείωτα ακριβώς στην ώρα τους, παρ' όλο που είχαν προηγηθεί ήδη τέσσερεις μπάντες, οι γερόλυκοι Infa Riot ανέβηκαν για μια ακόμη φορά στην καριέρα τους στη σκηνή του An Club. Με τρομερή όρεξη και διάθεση ξεκίνησαν πολύ ορμητικά με το "Emergency" και αμέσως μόλις το τελείωσαν, έδειξαν ενθουσιασμένοι από τις αντιδράσεις μας, πράγμα που συνεχίστηκε για όσο έπαιξαν.

Ο Lee Wilson είχε εμφανιστεί με ένα κόκκινο φουλάρι το οποίο επιδείκνυε συνεχώς, ενώ από την αρχή στα διαλείμματα μας tease-άριζε το "In For A Riot", χωρίς όμως να το παίζει. Ήδη την πρώτη φορά παίξανε το "You Ain't Seen Nothing Yet" και λίγο μετά το "Kiss My Arse", μετά το οποίο εμείς ένθερμα τους χειροκροτήσαμε.

Ο κόσμος ήταν όσος έπρεπε για να φαίνεται ο χώρος γεμάτος και παράλληλα να παραμένει άνετος (αρκεί να μην καπνίζανε, αλλά δυστυχώς ζητάμε πολλά εδώ που ζούμε). Το An Club δίνει την εντύπωση ότι είναι ιδανικό για περιστάσεις όπως η συγκεκριμένη. Λίγες εκατοντάδες άτομα για ένα billing όχι μεγάλου βεληνεκούς, με καλό ήχο, με χώρο για όλους να βλέπουν και να γουστάρουν με όποιο τρόπο θέλουν.

Οι Infa Riot έδειξαν την πιο μελωδική τους πλευρά με τα "5 Minute Fashion" και "Punk And Oi!" ενώ ο Wilson δεν παρέλειπε ανάμεσα σε κάθε κομμάτι να μας απευθύνεται και να αποζητά την επικοινωνία. Με τα "Each Dawn I Die", "The Winner" και "Feel The Rage" είδαμε μια πιο γρήγορη και «χύμα» πλευρά της μπάντας, η οποία παρεμπιπτόντως από απόδοση ήταν παραπάνω από ικανοποιητική.

Εκεί προς το τέλος ήρθε επιτέλους και η ώρα του "In For A Riot", το οποίο παρά τον τίτλο του δεν επέσυρε κάτι παραπάνω από χορό και φιλικό ξύλο στο pit. Με το "Kid Of The '80s" οι Infa Riot αποχωρήσανε από τη σκηνή, χωρίς σκοπό να επιστρέψουν σε αυτή. Μόνο και μόνο όμως επειδή γουστάρανε με την ανταπόκριση (του κόσμου, όχι αυτή που διαβάζετε τώρα, α καλό ε;), βγήκανε για encore και κλείσανε με τον τρόπο που είχαν ανοίξει, δηλαδή με ένα και πάλι ορμητικό "Emergency". Σύμφωνα με τα όσα οι ίδιοι μας είπαν αλλά και με όσα έγραφε το setlist τους, βγήκανε ενώ δεν το το κάνουν ποτέ. Τιμή μας και καμάρι μας λοιπόν που τους «αναγκάσαμε» με την ανταπόκριση που είδαν σ' εμάς να το κάνουν και να κλείσει έτσι η πρώτη μέρα του φεστιβάλ. Αποχωρήσαμε και ετοιμαστήκαμε για τη μάχη της επόμενης ημέρας, με διασημότερα ονόματα, σε μεγαλύτερο χώρο, αλλά με την ίδια οργάνωση και το ίδιο κέφι. [Π.Κ.]