Supersuckers, Liptards, Volk @ Mύλος Club, 21/03/24

H καλύτερη rock ‘n’ roll μπάντα του πλανήτη! Και μόνο αυτή η ατάκα φτάνει για να ασχοληθεί κανείς με τους Supersuckers, είτε το πιστεύει είτε όχι. Ένα booking που χρειάστηκε πέντε ολόκληρα χρόνια για να ολοκληρωθεί αφού το συγκεκριμένο live ήταν ένα από τα πολλά που ακυρώθηκαν κατά την περίοδο του covid. Οι διοργανωτές όμως δεν τα έβαλαν κάτω και κατάφεραν να φέρουν για πρώτη φορά στην χώρα μας μια από τις σημαντικότερες μπάντες του είδους.

Αν και ήταν κανονισμένο να ανοίξουν την βραδιά οι Green Goblins, στην θέση τους εμφανίστηκαν οι Volk, ένα ντουέτο από το Nashville το οποίο συνοδεύει τους Supersuckers στην Ευρωπαϊκή τους περιοδεία. Δυστυχώς εμείς φτάσαμε αργοπορημένοι στον ιστορικό χώρο του Μύλου την ώρα που ετοιμάζονταν να ανέβουν στην σκηνή οι Liptards, το ιδανικότερο opening act για την συγκεκριμένη βραδιά, γεγονός που δικαιολογεί και την εμφάνισή τους με τους Αμερικανούς σε Αθήνα και Βόλο.

Η μπάντα με έδρα την Θεσσαλονίκη έχει αλωνίσει την χώρα με συνεχείς ζωντανές εμφανίσεις οι οποίες συνοδεύονται σταθερά από αποθεωτικές κριτικές. Το ίδιο συνέβη και την συγκεκριμένη βραδιά αφού οι Liptards βγήκαν στην σκηνή γεμάτοι όρεξη και ενέργεια, απολαμβάνοντας την θέση που κατείχαν. Ένας frontman με την «ματιά του τρελού», ικανός να τραβήξει τα βλέμματα του κοινού, ένα σφιχτοδεμένο rhythm section το οποίο καθόλου δεν επηρεάστηκε από την προσωρινή αλλαγή του ντράμερ και  δυο κιθάρες που «ξυρίζουν» τόσο μουσικά όσο και από πλευράς σκηνικής παρουσίας.

Μας πρόσφεραν ένα χορταστικό set δικών τους συνθέσεων, από τον πολύ δυναμικό δίσκο τους “Bowery Smile” αλλά και από την επερχόμενη κυκλοφορία τους. Μουσικά επηρεασμένοι από όλο το φάσμα του σκληρού rock ‘n’ roll δείχνουν ότι αρχίζουν να βρίσκουν την «χρυσή τομή» ανάμεσα σε πιασάρικες μελωδίες και το underground attitude. Σημαντική ήταν και η ανταπόκριση του κοινού αφού μεγάλο μέρος του έδειχνε ότι είχε έρθει κυρίως για αυτούς ενώ ακόμα και οι σκληροπυρηνικοί fans των headliners είχαν μόνο θετικά σχόλια να κάνουν για τους Liptards.

Χωρίς περιττές καθυστερήσεις το power trio από την Arizona ανέβηκε στην σκηνή με το μεγαλύτερο hit τους “Pretty Fucked Up” το οποίο από την μία έφερε τον αναμενόμενο ενθουσιασμό αλλά από την άλλη ψιλο-χάθηκε λόγω του κακού ήχου, ο οποίος δεν έφτιαξε σε κανένα σημείο της βραδιάς. Αν το σκεφτεί κανείς διαφορετικά, το «χύμα» rock ‘n’ roll των Supersuckers δικαιολογεί κάτι τέτοιο και έτσι το θέμα του ήχου κρίνεται σημαντικό ή όχι, ανάλογα με τα γούστα και την διάθεση του καθένα.

Ακολούθησε το, σχετικά, πρόσφατο “All Of The Time” από το “Suck It” πριν βουτήξουμε στο παρελθόν με τα “The Evil Powers Of Rock ‘n’ Roll” και “Rock ‘n’ Roll Records (Ain’t Selling This Year) και από εκεί ακόμα πιο πίσω και το “Coattail Rider” από το ντεμπούτο τους “The Smoke Of Hell” του 1992 καθώς και το “Creepy Jackalope Eye” από το “La Mano Cornuda”. Με άλλα λόγια μιας πρώτης τάξεως ιστορική αναδρομή για μια μπάντα που μας επισκέπτεται για πρώτη φορά. Ούτως ή άλλως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Αμερικανοί διαθέτουν πλούσια δισκογραφία η οποία δεν θα μπορούσε να χωρέσει στα στενά χρονικά πλαίσια μια μεμονωμένης ζωντανής εμφάνισης.

Ο Eddie Spaghetti στο μπάσο και στα φωνητικά, έχει τον ρόλο του αναμφισβήτητου ηγέτη ως μοναδικό αυθεντικό μέλος της μπάντας. Ο “Chango” κέρδιζε συνεχώς βλέμματα όντας απολαυστικός ντράμερ ενώ ο “Metal” Marty Chandler αλώνιζε ασταμάτητα την σκηνή δίνοντας «πόντους» σκηνικής παρουσίας στο trio. Μουσικά όμως ίσως να χωρούσε και μια δεύτερη κιθάρα για να γεμίσει τον ήχο. Κατά τα άλλα, ακούσαμε και υλικό από τoν προσωπικό δίσκο του Marty “Metal Marty’s Greatest Hits”, κάναμε και τις «παραγγελιές» μας όταν ο Eddie έδωσε το ελεύθερο στο κοινό να διαλέξει κομμάτια δίνοντας έτσι ακόμα μια δόση αυθορμητισμού στην rock ‘n’ roll βραδιά.

Δεν ξέρω πόσοι από τους παρευρισκόμενους πείστηκαν από την εμφάνιση των Supersuckers αφού και οι ίδιοι ποτέ δεν διεκδίκησαν «δάφνες τελειότητας». Οι λιγοστοί αλλά πιστοί οπαδοί τους όμως πραγματοποίησαν ένα όνειρο ζωής με την πρώτη επίσκεψη των Αμερικανών και αυτό δεν θα μπορούσε με τίποτα να αλλάξει.

Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας