Steve Wynn, Dustbowl @ Gazarte, 15/04/22

Ο μινιμαλισμός μιας ακουστικής εμφάνισης ως πλεονέκτημα στα χέρια ενός μάστορα

Από τον Παντελή Κουρέλη, 27/04/2022 @ 15:07

Μπορεί η ακουστική solo συναυλία του Steve Wynn να πέρασε από σαράντα κύματα - που και πάλι είναι λιγότερα από τις φορές που μας έχει ήδη επισκεφθεί ο συμπαθής Αμερικανός τραγουδοποιός - αλλά τελικά ευτυχώς ήρθε η ώρα της να πραγματοποιηθεί. Έχοντας παρευρεθεί κι άλλες φορές στην ταράτσα του Gazarte τον τελευταίο καιρό, ρισκάρω τη δήλωση ότι το συγκεκριμένο μέρος τελικά αποτέλεσε τον ορισμό του φιλόξενου χώρου για το είδος της συναυλίας που ήθελε να δώσει ο Wynn. Η φωτεινή σκηνή, η καλόγουστη διακόσμηση, τα αμφιθεατρικά τοποθετημένα έπιπλα συνηγόρησαν άλλα περισσότερο κι άλλα λιγότερο στο να δημιουργηθεί ένα κλίμα ιδανικό.

Ένας από τους λόγους που ανυπομονούσα για το συγκεκριμένο live και που στενοχωριόμουν κάθε φορά που το έβλεπα να αναβάλεται, είναι και το γεγονός ότι πριν από τον Wynn ήταν προγραμματισμένο να εμφανιστούν οι Dustbowl. Οι αγαπημένοι Αθηναίοι έχω την αίσθηση ότι δεν είχαν παίξει καθόλου ζωντανά από τότε που ξεκίνησε ο κορονοϊός. Επί τρία τέταρτα μας παρουσίασαν κομμάτια από τους δύο τελευταίους τους δίσκους. Τα κομμάτια του "The Story Of Mr. Dandy Gasoline" τα έχω αγαπήσει ένα προς ένα και νομίζω πως και τα τρία που παίχτηκαν ήταν από τις πολύ καλές στιγμές της εμφάνισής τους. Ειδικά το οργανικό μέρος του "Say You Will", φώναζε «αμερικανικές τζαμομπάντες» από μακριά.

Dustbowl

Το ομότιτλο από το "The Great Fandango" είναι μια μεγαλοπρεπής σύνθεση που φάνηκε ακόμα καλύτερη ζωντανά, ενώ τα "Sweet Flowers And Vine" και "The Gracious Exile" είχα καιρό να τα ακούσω και κόντεψα να λησμονήσω πόσο όμορφα είναι. Οι επιρροές των Dustbowl είναι κατά κύριο λόγο από την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού και το κλείσιμο με τη διασκευή στους Velvets το απέδειξε έμπρακτα. Έχουν καταφέρει να στήσουν ένα σχήμα που ακούγεται μεστό, στα δικά μου τουλάχιστον αυτιά. Πρωταγωνιστής του ήχου τους είναι το pedal steel του Γιάννη Χουστουλάκη, με το κιθαριστικό δίδυμο Φυσάκη-Δρεμέτσικα να ακολουθεί κατά πόδας και τον Πάνο Μπίρμπα να ντύνει ταιριαστά τις folk/country συνθέσεις τους. Πολύ ωραία μπάντα.

Dustbowl

SETLIST

The Season
Linger On
The Gracious Exile
Sweet Flowers And Vine
Mr. Dandy Gasoline
The Great Fandango
Say You Will
Sunday Morning (διασκευή The Velvet Underground)

Ο μινιμαλισμός μιας ακουστικής συναυλίας είναι δίκοπο μαχαίρι και δεν είναι απίθανο να οδηγήσει σε μια άβολη ή ελαφρώς ερασιτεχνική κατάσταση, αποβαίνοντας τελικά ακόμα και σε βάρος του καλλιτέχνη που την επιχειρεί. Η εμφάνιση του αγαπημένου Steve Wynn που είδαμε στην ταράτσα του Gazarte, απείχε παρασάγγας από μια τέτοια κατάσταση. Για την ακρίβεια, ήταν το ακριβώς αντίθετο. Ο Αμερικανός τραγουδοποιός έδειξε ότι έχει το ταλέντο και τη χάρη να μπορεί να μαγνητίζει το ενδιαφέρον του κοινού ακόμα και σε ένα απογυμνωμένο περιβάλλον σε σχέση με τον οικείο ηλεκτρισμό των Dream Syndicate. Σε αυτό συνέβαλε σίγουρα και το βαρύ …τραγουδοστάσιο των τελευταίων, απ’ όπου ο Wynn ανέσυρε το μεγαλύτερο μέρος των κομματιών που παρουσίασε.

Steve Wynn

Με τον κόσμο καθισμένο σε καναπέδες και καρέκλες απέναντι από τη σκηνή του Gazarte, ο Wynn ξεπρόβαλε και στήθηκε μπροστά στο μικρόφωνο, μένοντας όρθιος σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Καλοντυμένος, προσεγμένος, σένιος σε όλα του, ξεκίνησε με δυο δικά του τραγούδια και μετά πέρασε στους Dream Syndicate. Ο ήχος της ακουστικής του κιθάρας έβγαινε με αρκετή ένταση και με ακόμα περισσότερη ψυχή και πραγματικά σε έκανε να μην μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του. Ειδικά από τη στιγμή που τα περισσότερα τραγούδια ήταν γνωστά στην πλειοψηφία των παρευρισκόμενων.

Steve Wynn

Σχεδόν κάθε φορά που ο Wynn μιλούσε ανάμεσα στα τραγούδια, ανέφερε ότι το επόμενο που θα έπαιζε το είχε γράψει, αν θυμόταν καλά, ακριβώς την ίδια ημερομηνία, πριν από ακριβώς 40 χρόνια. Κατέληξε σίγουρος πως όλα τα τραγούδια που έπαιξε εκείνο το βράδυ τελικά τα είχε γράψει την ίδια μέρα πριν από 40 χρόνια κι αυτός ο φαινομενικά απλός αστεϊσμός λειτούργησε καταλυτικά στη ροή της βραδιάς. Από κομμάτια, ξεχώρισα την εκτέλεση του " The Side I'll Never Show", τη γλυκύτητα του "Sustain", την αθωότητα του "Tell Me When It’s Over" και του "When You Smile", την κλάση του "Glide" και του "When The Curtain Falls", την ένταση του "Amphetamine" και το κλείσιμο με το "See That My Grave Is Kept Clean".

Steve Wynn

Εκτός από την ίδια τη μουσική όμως, ήταν και οι ενδιάμεσες περιγραφές και ιστορίες που έδεσαν με τα τραγούδια και έκαναν αυτή τη συναυλία λίγο πιο ξεχωριστή και ιδιαίτερη. Στο τέλος, ύστερα από δύο encore, ο Wynn περίμενε όποιον ήθελε για μια κουβέντα, ένα αυτόγραφο, μια ζωγραφιά σε κάποιο από τα CDs που πουλούσε η συνεργάτιδά του. Φύγαμε από το Gazarte για μια ακόμα φορά ευχαριστημένοι και ικανοποιημένοι που είδαμε έναν τραγουδοποιό σε φιλικό και ζεστό κλίμα και περιμένουμε ήδη την επόμενη φορά!

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής

SETLIST

Follow Me
Wait Till You Get To Know Me
Out Of The Grey
The Medicine Show
Tears Won't Help
The Side I'll Never Show
Sweetness And Light
Like Mary
Burn
Sustain
My Old Haunts
Tell Me When It's Over
Shelley's Blues, Pt. 2
Glide
Boston
Amphetamine

Encore:

When The Curtain Falls
When You Smile
The Days Of Wine And Roses
There Will Come A Day

Encore:

Whatever You Please
See That My Grave Is Kept Clean

  • SHARE
  • TWEET